Kazimierz Wierzbicki
Kazimierz Wierzbicki (ur. 22 listopada 1920 w Borsukach, powiat krzemieniecki, zm. 8 grudnia 2010 w Warszawie) – pułkownik pilot Sił Zbrojnych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
| |
 pułkownik pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1944-1954, 1957-1973 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Wojska Lotnicze i Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju, Instytut Techniczny Wojsk Lotniczych, Aeroklub PRL, Polskie Linie Lotnicze LOT |
| Stanowiska |
dowódca pułku lotniczego, zastępca dowódcy Lotnictwa Operacyjnego ds. wyszkolenia bojowego, zastępca dyrektora PLL LOT |
.svg){kind=small}
Życiorys edytuj
Przed wojną ukończył szkołę powszechną oraz uczęszczał do szkoły średniej. W lutym 1944 rozpoczął służbę wojskową w 4 zapasowym pułku piechoty w Sumach. W czerwcu 1944 rozpoczął szkolenie w 9 Wojskowej Szkole Lotniczej Wyszkolenia Podstawowego w Bugurusłaniu. W listopadzie 1944 skierowany do Wojskowej Szkoły Lotniczej w Engelsie jako kandydat na pilota lotnictwa bombowego. Do Polski powrócił w kwietniu 1946 roku i został skierowany do Wojskowej Szkoły Pilotów w Dęblinie. Promowany na stopień chorążego w lipcu 1946 roku. Następnie rozpoczął służbę w 7 Samodzielnym Pułku Bombowców Nurkujących w Łęczycy. W 1947 został dowódcą klucza lotniczego. W latach 1948-1951 był dowódcą 1 eskadry bombowej. W latach 1951-1952 był pomocnikiem do spraw pilotażu dowódcy 33 Pułku Lotnictwa Bombowego w Malborku. Od sierpnia 1952 pełnił obowiązki dowódcy, a w latach 1952-1954 był dowódcą 35 Pułku Lotnictwa Bombowego w Przasnyszu.
W lipcu 1954 zwolniony z zawodowej służby wojskowej, pracował w Zarządzie Wojewódzkim Ligi Przyjaciół Żołnierza w Poznaniu. W styczniu 1957 ponownie przyjęty do wojska, w październiku 1957 ukończył Kurs Doskonalenia Oficerów w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. W okresie od października 1957 do czerwca 1958 był zastępcą dowódcy Lotnictwa Operacyjnego ds. wyszkolenia bojowego. Następnie do maja 1960 był zastępcą komendanta Instytutu Technicznego Wojsk Lotniczych - dowódcą bazy lotniczej na lotnisku Warszawa-Babice. W latach 1960-1963 był kierownikiem Aeroklubu Warszawskiego, a następnie do kwietnia 1970 roku zastępcą dyrektora PLL LOT do spraw eksploatacji.
W latach 1970-1973 pozostawał w dyspozycji MON, po czym został przeniesiony w stan spoczynku.
Latał na samolotach 12 typów. Spędził w powietrzu ponad 2000 godzin. Był pilotem wojskowym II klasy oraz instruktorem I klasy w lotnictwie cywilnym.
W 1977 roku opublikował wspomnienia pod tytułem Rosły nam skrzydła[1]. Pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 38L-6-18).
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1986)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1966)
- Srebrny Krzyż Zasługi (1947)
- inne medale resortowe i odznaki jubileuszowe
Źródła edytuj
- Józef Zieliński, Dowódcy Pułków Lotnictwa Polskiego 1921-2012, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 2015, str. 376