Kazimierz Zboiński
Kazimierz Piotr Zboiński[1] (ur. 1 sierpnia 1898, zm. 25 września 1939 w Tomaszowie Lubelskim) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
 major dyplomowany piechoty
| |
| Data urodzenia |
1 sierpnia 1898 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
25 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
66 Kaszubski Pułk Piechoty |
| Stanowiska |
szef sztabu dywizji |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 1 sierpnia 1898. W roku szkolnym 1916/1917 był uczniem klasy VIIIa w III Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie. 14 listopada 1916, w trybie przyśpieszonym, złożył egzamin maturalny[2].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Głównym Centrum Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa, a jego oddziałem macierzystym był 66 pułk piechoty[3]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1111. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 66 pułk piechoty[4]. W tym samym roku został powołany do Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza III Kursu Normalnego, pozostając oficerem nadetatowym 66 pp Chełmnie[5]. 1 października 1924, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału I Sztabu Generalnego[6]. 1 grudnia 1924 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 454. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W marcu 1927 został przeniesiony do Biura Ogólno Administracyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[8][9]. W grudniu 1929 otrzymał przeniesienie do 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu[10]. W marcu 1931 został przeniesiony do Oddziału II Sztabu Głównego[11][12]. Z dniem 1 listopada 1933 roku został przeniesiony do 6 pułku piechoty Legionów w Wilnie[13]. 27 czerwca 1935 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 25. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. W sierpniu 1935 został przeniesiony do 4 Dywizji Piechoty w Toruniu na stanowisko szefa sztabu[15]. Później przeniesiony do 2 pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku, w którym w 1939 był dowódcą I batalionu[16][17].
W czasie kampanii wrześniowej walczył na stanowisku szefa Oddziału II sztabu Grupy Operacyjnej „Bielsko”. W nocy z 18 na 19 września 1939 w czasie walk w rejonie Maziły-Podlesina został ciężko ranny[18]. Zmarł 25 września 1939 w szpitalu powiatowym w Tomaszowie Lubelskim w następstwie odniesionych ran. Został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym[19].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 19 marca 1937[20], 10 listopada 1938[21])
- Medal Niepodległości (3 czerwca 1933)[22]
- Srebrny Krzyż Zasługi
Przypisy edytuj
- ↑ 26 stycznia 1934 ogłoszono sprostowanie imienia z „Kazimierz” na „Kazimierz Piotr”. Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. Zmiany (sprostowania) nazwisk, imion i dat urodzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 32, 26 stycznia 1934.
- ↑ II Liceum im. Króla Jana III Sobieskiego. Kraków. Spis absolwentów z lat 1883 - 1939. stankiewicze.com. [dostęp 2015-05-26].
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 191.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 90.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 314, 431, 1502.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 8, 280, 372.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 741.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 17 marca 1927 roku, s. 81.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 137, 213.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 382.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 97.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 56, 422.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 28 września 1933 roku, s. 195.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 70.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 96.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 25, 653.
- ↑ Franciszek Groński. 22 Dywizja Piechoty Górskiej. 2 Pułk Strzelców Podhalańskich – Sanok. „Przemyskie Zapiski Historyczne”, s. 263, R. XIV-XV z 2003-2005. ISSN 0860-0317.
- ↑ Steblik 1989 ↓, s. 577.
- ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 328, 424.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 96 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 595 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 131, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Władysław Steblik: Armia „Kraków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07434-8.