Ken Shamrock
Kenneth Wayne Shamrock (ur. 11 lutego 1964 w Macon) − amerykański wrestler oraz zawodnik mieszanych sztuk walki (MMA). Zwycięzca turnieju King of Pancrase Tournament oraz pierwszy Król Pancrase z 1994 roku. Były mistrz UFC bez limitu wagowego z 1995 roku. Jest członkiem Galerii Sław UFC. Jego młodszym przyrodnim bratem jest Frank Shamrock − również utytułowany zawodnik MMA. Jedna z legend i najbardziej rozpoznawanych postaci UFC oraz MMA. Posiada imponujące zwycięstwa m.in. nad Basem Ruttenem.
 Shamrock w 2016 | |
| Pseudonim |
The World's Most Dangerous Man |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
183 cm |
| Masa ciała |
98 kg |
| Styl walki | |
| Klub |
Lion's Den |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
47 |
| Zwycięstwa |
28 |
| Przez nokauty |
2 |
| Przez poddania |
23 |
| Porażki |
17 |
| Remisy |
2 |
WrestlingEdytuj
W 1988 roku Shamrock zaczął profesjonalnie trenować wrestling pod okiem Boba Sawyera, Buzza Sawyera i Nelsona Royala. W tamtym czasie występował jako Wayne Shamrock. Swój debiutancki pojedynek stoczył w 1990 roku. W latach 1997-1999 był związany z amerykańską organizacją World Wrestling Federation. 14 grudnia 1998 został mistrzem WWF Tag Team Championship wraz z Big Boss Manem. Od 2002 do 2004 występował w Total Nonstop Action Wrestling, gdzie zdobył tytuł mistrzowski NWA World Heavyweight Championship.
Kariera SportowaEdytuj
Shamrock zadebiutował w MMA na gali nowo-powstałej japońskiej federacji Pancrase - Yes, We are Hybrid Wrestlers, 21 września 1993 roku, poddając zawodnika gospodarzy Masakatsu Funakiego duszeniem trójkątnym rękoma. Następne dwie walki w Pancrase wygrał przez poddania.
Król PancraseEdytuj
12 listopada 1993 roku zadebiutował na inauguracyjnej gali UFC, która odbyła się w Denver, gdzie nagrodą za zwycięstwo w turnieju było 50 tys. $. Shamrock wygrał pierwszą walkę, poddając zawodnika kenpō Patricka Smitha dźwignią skrętową na kolano jednak w półfinale w niespełna minutę uległ Brazylijczykowi Royce Graciemu. Po tej porażce powrócił do Japonii, by budować swoją pozycję w Pancrase. Stoczył tam sześć walk, z czego wygrał cztery, pokonując m.in. Basa Ruttena, a dwie przegrał, stając się jedną z gwiazd Pancrase.
1 września 1994 roku wystartował po raz kolejny w turnieju UFC. Shamrock szybko uporał się z dwoma rywalami - Christopherem Leiningerem i Felixem Mitchellem. W finale miał się zmierzyć z Haroldem Howardem, ale z powodu kontuzji musiał wycofać się z pojedynku. W jego miejsce stanął Steve Jennum − jak się później okazało, zwycięzca turnieju UFC 3. Shamrock po kolejnym nieudanym starcie w rodzinnych Stanach wrócił do Japonii, by tam wziąć udział w prestiżowym turnieju Pancrase - King of Pancrase Tournament który miał wyłonić inauguracyjnego króla Pancrase. Shamrock wygrał dwudniowy turniej, pokonując w czterech pojedynkach kolejno: Alexa Cooka, Maurice’a Smitha, Masakatsu Funakiego oraz w wielkim finale Manabu Yamadę. Pierwszą obronę mistrzostwa stoczył 10 marca 1995 roku. Przeciwnikiem był Bas Rutten, którego ponownie poddał dźwignią na kolano.
Mistrzostwo UFCEdytuj
Po tym wielkim sukcesie w Japonii otrzymał szansę stoczenia pojedynku o pierwsze w historii UFC mistrzostwo "superfight" z trzykrotnym zwycięzcą turniejowym UFC Royce Gracie. Walka odbyła się 7 kwietnia 1995 w Charlotte, w czasie pojedynku nie obowiązywały żadne zasady i walkę można było wygrać tylko przed czasem (nie przewidziano limitu czasowego), toteż starcie trwało aż 36 minut, po czym sędzia widząc bardzo pasywną walkę, postanowił ją przerwać i ogłosił remis. Ostatecznie nie przyznano pasa. Niecały miesiąc później Shamrock stracił tytuł Króla Pancrase na rzecz Minoru Suzukiego. 14 lipca tego samego roku zorganizowano kolejny raz pojedynek o inauguracyjne mistrzostwo UFC. Tym razem Shamrock zmierzył się z innym tryumfatorem turniejów UFC, rodakiem Danem Severnem, którego pokonał poddając go duszeniem w 2 minuty i 14 sekund i zostając mistrzem UFC Superfight. Do końca 1996 walczył naprzemiennie w Japonii i Stanach, m.in. broniąc dwukrotnie mistrzostwa UFC (remisując po 33 minutach walki z Olegiem Taktarowem oraz poddając Kimo Leopoldo). 17 maja 1996 stracił tytuł mistrza po 30 minutowym pojedynku na rzecz Dana Severna - sędziowie (którzy pojawili się na galach UFC od 16 grudnia 1995) punktowali niejednogłośnie jego zwycięstwo. Po przegranej stoczył jeszcze jeden pojedynek w UFC, po czym zrezygnował ze startów w realnych starciach na ponad trzy lata na rzecz występów w pro-wrestlingu m.in. World Wrestling Federation.
PRIDE i UFCEdytuj
Do walk w MMA wrócił w 2000, zostając zaproszony do Japonii na galę PRIDE, gdzie stoczył superfight z Alexandrem Otsuką, którego ciężko znokautował. W latach 2000–2004 zdobył pas mistrza World Mixed Martial Arts Association (WMMAA), poddając Sama Adkinsa, oraz notował przegrane pojedynki w PRIDE z Kazuyuki Fujitą i Donem Frye. Również przez ten czas walczył w UFC, ulegając Tito Ortizowi w pojedynku o mistrzostwo UFC w wadze półciężkiej oraz wygrywając w rewanżowym starciu z Kimo Leopoldo na gali UFC 48.
Lata 2005 i 2006 były kompletnie nieudane dla Shamrocka, przegrał wszystkie swoje pojedynki z bardziej wszechstronnymi zawodnikami kolejno z Richem Franklinem, Kazushim Sakurabą oraz dwukrotnie z Tito Ortizem, po czym został zwolniony z UFC i wycofał się na dwa lata z MMA.
Od 2007 mimo iż osobiście nie startował, czynnie brał udział w sporcie, m.in. będąc jednym z trenerów drużyny Lion's Den w International Fight League (IFL). Jego podopieczny Roy Nelson został mistrzem IFL w wadze ciężkiej. 4 października 2008 miał stoczyć walkę w EliteXC ze znanym z ulicznych walk Kimbo Slicem, lecz do walki nie doszło z powodu kontuzji Shamrocka (rozcięcie na głowie) w dniu walki[1].
Lata 2008–2010Edytuj
Od 2008 do 2010 stoczył pięć pojedynków (bilans 2-3), przegrywając m.in. z Pedro Rizzo oraz zaliczając wpadkę dopingową po wygranej walce nad Rossem Cliftonem (13 lutego 2009)[2].
Osiągnięcia[3]Edytuj
Mieszane sztuki walki:
- 1994: UFC 3 − finalista turnieju
- 1994: Pancrase: King of Pancrase Tournament − 1. miejsce
- 1994−1995: król Pancrase w kat. otwartej (bez limitu)
- 1995−1996: mistrz UFC Superfight (bez limitu)
- 2001: mistrz WMMAA w wadze ciężkiej
- 2003: członek Galerii Sław UFC
- 2014: członek Galerii Sław MMA (sherdog.com)
Wrestling:
- 1998: WWF Intercontinental Championship (1 raz)
- 1998: zwycięzca King of the Ring
- 1998−1999: WWF Tag Team Championship (1 raz)
- 1998: PWI umieściło go na 8. miejscu z 500 najlepszych wrestlerów w 1998 roku
- 2002: NWA World Heavyweight Championship
PrzypisyEdytuj
- ↑ Shamrock removed from Kimbo Slice fight after training injury. mmamania.com, 04.10.2008. (ang.).
- ↑ Ken Shamrock tests positive for steroids. mmamania.com, 11.03.2009. (ang.).
- ↑ Ken Shamrock - Biografia. kenshamrock.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-06)]. (ang.).