Ken Shamrock
Kenneth Wayne Shamrock (do 1978 Kenneth Wayne Kilpatrick; ur. 11 lutego 1964 w Warner Robins, Georgia) – amerykański zawodnik mieszanych sztuk walki oraz wrestler. Okazjonalnie kickbokser oraz aktor. Promotor boksu na gołe pięści. Członek UFC Hall of Fame uznawany za ikonę i pioniera w mieszanych sztukach walki[1][2]. Ze względu na sukcesy w karierze zawodnika MMA, media nadały mu przydomek Najniebezpieczniejszego człowieka świata (The World’s Most Dangerous Man)[3]. Założyciel organizacji Lion’s Den będącej klubem MMA oraz centrum szkoleniowym w mieszanych sztukach walki. W karierze wrestlera jednokrotny WWF Intercontinental Champion oraz jednokrotny World Tag Team Champion, a także zwycięzca turnieju King of the Ring w 1998 oraz jeden z prominentnych zawodników okresu Attitude Ery w historii WWE[4]. Jest również pierwszym w historii amerykańskim zawodnikiem sportów walki praktykującym shoot style wrestling[5] (hybryda mieszanych sztuk walki i wrestlingu) na terenie Stanów Zjednoczonych oraz popularyzatorem dźwigni na staw skokowy – ankle lock[6].
Shamrock w 2016. | |
Pełne imię i nazwisko |
Kenneth Wayne Shamrock Jr. |
---|---|
Pseudonim |
The World’s Most Dangerous Man |
Data i miejsce urodzenia |
11 lutego 1964 |
Obywatelstwo |
amerykańskie |
Wzrost |
185 cm |
Masa ciała |
96 kg |
Styl walki | |
Trenowany przez | |
Kategoria wagowa |
półciężka / ciężka |
Bilans walk zawodowych | |
Liczba walk |
47 |
Zwycięstwa |
28 |
Przez nokauty |
3 |
Przez poddania |
22 |
Przez decyzje |
3 |
Porażki |
17 |
Remisy |
2 |
Strona internetowa |
Kariera
edytujWrestling
edytujWczesne życie, początki w wrestlingu i występy w Japonii (1964 – 1993)
edytujUrodził się jako Kenneth Wayne Kilpatrick w bazie wojskowej Robins Air Force Base w Warner Robins w stanie Georgia (Shamrock dorastał jako tzw. „military brat”). Jego ojciec Richard był żołnierzem w siłach powietrznych Stanów Zjednoczonych (United States Air Force), matka Diane była kelnerką i tancerką go-go[3]. Miał też trzech braci i dorastał w czarnej dzielnicy miasta Atlanta. W dzieciństwie sprawiał problemy wychowawcze – uciekał z domu, a także przebywał w toksycznym towarzystwie brata Richie’go, który był narkomanem. Jeszcze w dzieciństwie grywał w baseball i futbol. Jako trzynastolatek został wyrzucony z domu przez ojczyma. W wieku 14 lat został adoptowany przez Boba Shamrocka (dyrektora ośrodka adopcyjnego Bob Shamrock’s Boys’ Home) – wtedy też leganie zmienił nazwisko z Kilpatrick na Shamrock. W szkole średniej oprócz gry w futbol uczęszczał też na zapasy. Pod koniec lat 80. klub futbolu amerykańskiego San Diego Chargers był zainteresowany wypożyczeniem Shamrocka, jednak ten odmówił skupiając się na treningach wrestlingu[7]. W 1989 zadebiutował w wrestlingu w federacji Atlantic Coast Wrestling, a następnie przeniósł się do South Atlantic Pro Wrestling. W 1990 rozpoczął występy w shoot style wrestlingu w japońskiej federacji Universal Wrestling Federation, gdzie zaliczał kolejne występy do 1993.
World Wrestling Federation (1997 – 1999)
edytujPod koniec lutego 1997 zadebiutował podczas odcinka Monday Night Raw, a od gali WrestleMania 13 zaczęto określać go najniebezpieczniejszym człowiekiem świata[8]. Przez 1997 prowadził rywalizacje z Vaderem i The Hart Foundation. Od 1998 z The Rockiem i resztą zawodników Nation of Domination. W październiku 1998 sięgnął po tytuł WWF Intercontinental Championship pokonując w finale turnieju X-Paca[9]. Tytuł ten utrzymywał do lutego 1999, tracąc go na gali St. Valentine’s Day Massacre: In Your House na rzecz Vala Venisa. W czerwcu 1998 wygrał turniej King of the Ring (1998) pokonując w finale The Rocka[10]. Przez resztę 1998 roku prowadził rywalizację z Kingiem Mabelem i Owenem Hartem.
Jeszcze w listopadzie 1998 dołączył do stajni The Corporation dowodzonej przez Vince’a McMahona. W grudniu 1998 wraz z Big Boss Manem sięgnął po tytuły tag teamowe WWF World Tag Team Championship co uczyniło go podwójnym mistrzem, gdyż dzierżył dwa tytuły mistrzowskie (Intercontinental i World Tag Team) w jednym czasie[11].
Od stycznia 1999 prowadził rywalizację z Billy’m Gunnem, Goldustem i Valem Venisem, którzy zalecali się (w kayfabe) do jego siostry Ryan (Alicia Webb) – Ken Shamrock odgrywał w gimmicku agresywnego zawodnika, często używającego wulgaryzmów i zaborczego w stosunku do swojej „siostry”[12]. Wczesną wiosną 1999 The Corporation rozpoczęła feud ze stajnią The Undertakera – Ministry of Darkness. Wtedy też jego siostra w wrestlingowym storyline’owym kayfabe – Ryan, została uprowadzona przez Undertakera celem złożenia jej w ofierze na jego symbolu[13]. Shamrock rozpoczął feud z Undertakerem m.in. grożąc mu pobiciem za pomocą kija baseball’owego. Po tym jak feud z Undertakerem został przegrany przez Shamrocka – ten dołączył do nowej stajni o nazwie The Union, jednak już w maju 1999 The Union uległa rozpadowi. Następnie Shamrock uwikłał się w rywalizację ze Steve’m Blackmanem, a pod koniec 1999 również z Chrisem Jericho[14], z którym nie rywalizował długo, gdyż w grudniu 1999 odszedł z WWF powracając do kariery zawodnika mieszanych sztuk walki.
Pozostałe występy w wrestlingu (2002 – obecnie)
edytujW marcu 2002 powrócił do wrestlingu występując w Ring of Honor (ROH), Total Nonstop Action Wrestling (TNA), gdzie sięgnął po tytuł NWA World Heavyweight Championship[15] oraz okazjonalnie w Juggalo Championship Wrestling (JCW). W 2003 i 2004 pojawił się w New Japan Pro-Wrestling (NJPW), a także w 2004 na chwilę powrócił do TNA. Od 2018 sporadycznie występował w wrestlingu w federacjach takich jak australijska promocja Battle Championship Wrestling (BCW) oraz w sierpniu 2019 powrócił do TNA (Impact!) prowadząc różne rywalizacje m.in. z Samim Callihanem. Został też wprowadzony do galerii sław Impact Hall of Fame[16].
Mieszane sztuki walki
edytujW mieszanych sztukach walki zadebiutował w dniu 21 września 1993 w federacji Pancrase, której również był współtwórcą z innymi japońskimi wrestlerami (w 1994 wygrał turniej King of Pancrase)[17]. Jeszcze w 1993 wystąpił na pierwszej gali Ultimate Fighting Championship (UFC) – UFC 1, gdzie mierzył się w turnieju z Royce’m Gracie. Na gali UFC 6 w lipcu 1995 został UFC Superfight Championem pokonując Dana Severna w walce wieczoru[18]. W mieszanych sztukach walki występował przez trzy lata do 1996. Następnie porozumiał się z World Wrestling Federation (WWF), przechodząc do tej federacji w 1997.
Do MMA powrócił w 2000 występując w Pride Fighting Championships oraz powracając okresowo do Ultimate Fighting Championship, gdzie prowadził rywalizację z Tito Ortizem. Jeszcze pod koniec listopada 2003 został wprowadzony do galerii sław MMA – UFC Hall of Fame[19]. Od 2007 piastował stanowisko trenera drużyny MMA – Nevada Lions w lidze mieszanych sztuk walki International Fight League (IFL)[20]. Wystąpił również w federacji Bellator MMA.
W 2019 za pośrednictwem portalu społecznościowego Facebook ogłosił, iż „nie ma planów na dalsze występy w walkach MMA”[21].
Lista walk w formule MMA
edytujData | Wynik | Rekord | Przeciwnik | Gala | Metoda | Runda, Czas | Miejsce | Uwagi |
19 lutego 2016 | Porażka | 28–17–2 | Royce Gracie | Bellator 149 | Techniczny nokaut (kolano i uderzenia pięściami) | Runda 1, 2:22 | Houston, USA | Powrót do wagi półcieżkiej. |
19 czerwca 2015 | Porażka | 28–16–2 | Kimbo Slice | Bellator 138 | Techniczny nokaut (uderzenia pięściami) | Runda 1, 2:22 | St. Louis, USA | |
25 listopada 2010 | Porażka | 28-15-2 | Mike Bourke | KOTC – Platinum | Techniczny nokaut (uderzenia pięściami) | Runda 2, 2:00 | Durban, Południowa Afryka | |
16 października 2010 | Zwycięstwo | 28-14-2 | Johnathan Ivey | USA MMA – Return of the Champions | Decyzja jednogłośna | Runda 3, 5:00 | Lafayette, USA | |
18 lipca 2010 | Porażka | 27-14-2 | Pedro Rizzo | Impact FC 2 – The Uprising: Sydney | Techniczny nokaut (kopnięcie na nogę i uderzenia pięściami) | Runda 1, 3:33 | Sydney, Australia | |
13 lutego 2009 | Zwycięstwo | 27-13-2 | Ross Clifton | WarGods/Ken Shamrock Productions: Valentine’s Eve Massacre | Poddanie (dźwignia na łokieć) | Runda 1, 1:00 | Fresno, USA | |
8 marca 2008 | Porażka | 26-13-2 | Robert Berry | Cage Rage 25: Bring It On | Nokaut (uderzenia pięściami) | Runda 1, 3:26 | Londyn, Anglia | |
10 października 2006 | Porażka | 26-12-2 | Tito Ortiz | Ortiz vs. Shamrock 3: The Final Chapter | Techniczny nokaut (uderzenia pięściami) | Runda 1, 2:23 | Hollywood, USA | |
8 lipca 2006 | Porażka | 26-11-2 | Tito Ortiz | UFC 61: Bitter Rivals | Techniczny nokaut (uderzenia pięściami) | Runda 1, 1:18 | Las Vegas, USA | |
23 października 2005 | Porażka | 26-10-2 | Kazushi Sakuraba | Pride 30 | Techniczny nokaut (uderzenie pięścią) | Runda 1, 2:27 | Saitama, Japonia | |
9 kwietnia 2005 | Porażka | 26-9-2 | Rich Franklin | The Ultimate Fighter Finale | Techniczny nokaut (uderzenia pięściami) | Runda 1, 2:42 | Las Vegas, USA | |
19 czerwca 2004 | Zwycięstwo | 26-8-2 | Kimo Leopoldo | UFC 48: Payback | Techniczny nokaut (uderzenia kolanami) | Runda 1, 1:26 | Las Vegas, USA | |
22 listopada 2002 | Porażka | 25-8-2 | Tito Ortiz | UFC 40: Vendetta | Techniczny nokaut (Corner Stoppage – rezygnacja z dalszej walki w przerwie pomiędzy rundami) | Runda 3, 5:00 | Las Vegas, USA | Walka o mistrzostwo UFC Light Heavyweight Championship. |
24 lutego 2002 | Porażka | 25-7-2 | Don Frye | Pride 19 | Decyzja niejednogłośna | Runda 3, 5:00 | Saitama, Japonia | |
10 sierpnia 2001 | Zwycięstwo | 25-6-2 | Sam Adkins | WMMAA 1 – Megafights | Poddanie (kimura) | Runda 1, 1:26 | Atlantic City, USA | |
27 sierpnia 2000 | Porażka | 24-6-2 | Kazuyuki Fujita | Pride 10 | Techniczny nokaut (Corner Stoppage – zmęczenie) | Runda 1, 6:46 | Saitama, Japonia | |
1 maja 2000 | Zwycięstwo | 24-5-2 | Alexander Otsuka | Pride Grand Prix 2000 Finals | Techniczny nokaut (uderzenia pięściami) | Runda 1, 9:43 | Tokio, Japonia | |
7 grudnia 1996 | Zwycięstwo | 23-5-2 | Brian Johnson | UFC The Ultimate Ultimate 2 | Poddanie (duszenie przedramieniem) | Runda 1, 5:48 | Birmingham, USA | |
17 maja 1996 | Porażka | 22-5-2 | Dan Severn | UFC 9: Motor City Madness | Decyzja niejednogłośna | Runda 1, 30:00 | Detroit, USA | Stracił tytuł UFC Superfight Championship. |
16 lutego 1996 | Zwycięstwo | 22-4-2 | Kimo Leopoldo | UFC 8: David vs. Goliath | Poddanie (dźwignia na staw kolanowy) | Runda 1, 4:24 | San Juan, Portoryko | Obronił tytuł UFC Superfight Championship. |
28 stycznia 1996 | Zwycięstwo | 21-4-2 | Yoshiki Takahashi | Pancrase-Truth 1 | Decyzja (utrata punktów) | Runda 1, 20:00 | Jokohama, Japonia | |
14 grudnia 1995 | Zwycięstwo | 20-4-2 | Katsuomi Inagaki | Pancrase-Eyes Of Beast 7 | Poddanie (duszenie trójkątne) | Runda 1, 3:19 | Sapporo, Japonia | |
8 września 1995 | Remis | 19-4-2 | Oleg Taktarow | UFC 7: The Brawl in Buffalo | Remis | Runda 1, 33:00 | Buffalo, USA | Walka zakończyła się remisem z powodu braku sędziów. Obronił tytuł UFC Superfight Championship. |
22 lipca 1995 | Zwycięstwo | 19-4-1 | Larry Papadopoulos | Pancrase-1995 Neo-Blood Tournament, Round 1 | Poddanie (dźwignia na ścięgno Achillesa) | Runda 1, 2:18 | Tokio, Japonia | |
14 lipca 1995 | Zwycięstwo | 18-4-1 | Dan Severn | UFC 6: Clash of the Titans | Poddanie (duszenie gilotynowe) | Runda 1, 2:14 | Casper, USA | Zdobył tytuł UFC Superfight Championship. |
13 maja 1995 | Porażka | 17-4-1 | Minoru Suzuki | Pancrase-Eyes Of Beast 4 | Poddanie (dźwignia na staw kolanowy) | Runda 1, 2:14 | Urayasu, Japonia | |
7 kwietnia 1995 | Remis | 17-3-1 | Royce Gracie | UFC 5: The Return of the Beast | Remis | Runda 1, 36:00 | Charlotte, USA | Walka zakończyła się remisem z powodu braku sędziów. |
10 marca 1995 | Zwycięstwo | 17-3 | Bas Rutten | Pancrase-Eyes Of Beast 2 | Poddanie (dźwignia na staw kolanowy) | Runda 1, 1:01 | Jokohama, Japonia | |
26 stycznia 1995 | Zwycięstwo | 16-3 | Leon Dijk | Pancrase-Eyes Of Beast 1 | Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”) | Runda 1, 4:45 | Nagoja, Japonia | |
17 grudnia 1994 | Zwycięstwo | 15-3 | Manabu Yamada | Pancrase-King Of Pancrase Tournament, Runda 2 | Decyzja jednogłośna | Runda 1, 30:00 | Tokio, Japonia | |
17 grudnia 1994 | Zwycięstwo | 14-3 | Masakatsu Funaki | Pancrase-King Of Pancrase Tournament, Runda 2 | Poddanie (duszenie trójkątne) | Runda 1, 5:50 | Tokio, Japonia | |
16 grudnia 1994 | Zwycięstwo | 13-3 | Maurice Smith | Pancrase-King of Pancrase Tournament, Runda 1 | Poddanie (duszenie trójkątne) | Runda 1, 4:23 | Tokio, Japonia | |
16 grudnia 1994 | Zwycięstwo | 12-3 | Alex Cook | Pancrase-King of Pancrase Tournament, Runda 1 | Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”) | Runda 1, 1:31 | Tokio, Japonia | |
15 października 1994 | Zwycięstwo | 11-3 | Takaku Fuke | Pancrase-Road To The Championship 5 | Poddanie (duszenie zza pleców) | Runda 1, 3:13 | Tokio, Japonia | |
9 września 1994 | Zwycięstwo | 10-3 | Felix Mitchell | UFC 3: The American Dream | Poddanie (duszenie zza pleców) | Runda 1, 4:34 | Charlotte, USA | |
9 września 1994 | Zwycięstwo | 9-3 | Christophe Leninger | UFC 3: The American Dream | Poddanie (uderzenia pięściami) | Runda 1, 4:49 | Charlotte, USA | |
1 września 1994 | Porażka | 8-3 | Masakatsu Funaki | Pancrase-Road To The Championship 4 | Poddanie (dźwignia na szyję) | Runda 1, 2:30 | Osaka, Japonia | |
26 lipca 1994 | Zwycięstwo | 8-2 | Bas Rutten | Pancrase-Road To The Championship 3 | Poddanie (duszenie zza pleców) | Runda 1, 16:42 | Tokio, Japonia | |
6 lipca 1994 | Zwycięstwo | 7-2 | Matt Hume | Pancrase-Road To The Championship 2 | Poddanie (dźwignia na ramię) | Runda 1, 5:50 | Amagasaki, Japonia | |
21 kwietnia 1994 | Zwycięstwo | 6-2 | Ryushi Yanagisawa | Pancrase-Pancrash! 3 | Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”) | Runda 1, 7:30 | Osaka, Japonia | |
19 stycznia 1994 | Porażka | 5-2 | Minoru Suzuki | Pancrase-Pancrash! 1 | Poddanie (skrętówka + dźwignia na staw kolanowy) | Runda 1, 7:37 | Jokohama, Japonia | |
8 grudnia 1993 | Zwycięstwo | 5-1 | Andre Van Den Oetelaar | Pancrase-Yes, We are Hybrid Wrestlers 4 | Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”) | Runda 1, 1:04 | Hakata, Japonia | |
12 listopada 1993 | Porażka | 4-1 | Royce Gracie | UFC 1 – The Beginning | Poddanie (duszenie gi) | Runda 1, 0:57 | Denver, USA | |
12 listopada 1993 | Zwycięstwo | 4-0 | Patrick Smith | UFC 1 – The Beginning | Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”) | Runda 1, 1:49 | Denver, USA | |
8 listopada 1993 | Zwycięstwo | 3-0 | Takaku Fuke | Pancrase-Yes, We are Hybrid Wrestlers 3 | Poddanie (duszenie zza pleców) | Runda 1, 0:44 | Kobe, Japonia | |
14 października 1993 | Zwycięstwo | 2-0 | Yoshiki Takahashi | Pancrase-Yes, We are Hybrid Wrestlers 2 | Poddanie (dźwignia na staw skokowy – „skrętówka”) | Runda 1, 12:23 | Nagoja, Japonia | |
21 września 1993 | Zwycięstwo | 1-0 | Masakatsu Funaki | Pancrase-Yes, We are Hybrid Wrestlers 1 | Poddanie (duszenie) | Runda 1, 6:15 | Urayasu, Japonia |
źródło: sherdog.com.
Walki na mieszanych zasadach
edytujData | Wynik | Rekord | Przeciwnik | Gala | Metoda | Runda, Czas | Miejsce | Uwagi |
4 października 1992 | Zwycięstwo | 1–0 | Don Nakaya Nielsen | PWFG Stack of Arms | Poddanie (americana) | Runda 1, 0:44 | Tokio, Japonia |
Kickboxing
edytujData | Wynik | Rekord | Przeciwnik | Gala | Metoda | Runda, Czas | Miejsce | Uwagi |
31 maja 1994 | Porażka | 0–1 | / Frank Lobman | Pancrase: Road to the Championship 1 | Nokaut (prawy low kick) | Runda 2,? | Tokio, Japonia |
Inne sporty walki, media i przedsięwzięcia
edytujJego postać pojawiła się w kilku grach komputerowych: WCW vs. the World, WWF War Zone, WWF Attitude, WWF WrestleMania 2000, WWF SmackDown!, WWF SmackDown! 2: Know Your Role (ukryta postać), WWF No Mercy, UFC: Tapout 2, UFC: Sudden Impact, EA Sports MMA, WWE ’13 i WWE 2K16[22].
W 1994 na fali wzrastającej popularności mieszanych sztuk walki Shamrock założył własną organizację MMA, będącej również ośrodkiem treningowym o nazwie Lion’s Den[23]. Początkowo organizacja swoją siedzibę miała w Susanville w Kalifornii. Następnie została przeniesiona do Reno w Newadzie, a od 2020 mieści się w Dallas w Teksasie.
W 1995 wystąpił cameo w filmie science fiction Zabójcza perfekcja u boku Denzela Washingtona, a w 1997 w niskobudżetowym filmie pt. Champions u boku Danny’ego Trejo[24]. W 1998 napisał książkę pt. Inside The Lion’s Den, w której opisał początki swojej kariery w mieszanych sztukach walki[25]. W 1999 pojawił się w serialu komediowym Różowe lata siedemdziesiąte (odcinek That Wrestling Show) wraz z Dwayne’m „The Rockiem” Johnsonem[24].
Również w 2019 oznajmił, że ma zamiar założyć federację boksu na gołe pięści, którą nazwał Valor Bare Knuckle[26]. Pierwszą galę swojej federacji zorganizował we wrześniu 2019[27].
Styl walki i krytyka kariery
edytujStyl walki Shamrocka zmieniał się na przestrzeni lat. W początkach jego kariery preferował „wybuchowy grappling okraszony szybkością, mocą, zwinnością i siłą fizyczną”, jak również bazował na shootfightingu (shoot style wrestlingu), który trenował pod okiem Masakatsu Funakiego w federacji Pancrase[28]. Po 2000 roku zmienił styl walki na bardziej „statyczny”, co miało związek z licznymi kontuzjami jakich doznał podczas występów w WWF.
Jeremy Botter z portalu Heavy.com określił Kena Shamrocka w 2010 następującym komentarzem: „Ken Shamrock był niegdyś najtwardszym człowiekiem na planecie. We wczesnych latach mieszanych sztuk walki trudno było znaleźć kogoś kto budziłby większy strach niż Shamrock. Jego umięśniona i wyrzeźbiona sylwetka… Jego intensywność nie miała sobie równych w tym sporcie, a jego zestaw poddań uczynił go bardzo realnym zagrożeniem dla każdego przeciwnika, z którym się mierzył w tych wczesnych latach. Ale te wczesne lata były dawno temu, a Shamrock nie jest już nawet skorupą człowieka, którym był kiedyś”[29].
Po gali Impact PC 2 w 2010 jaka odbyła się w australijskim mieście Sydney, Dave Meltzer skomentował udział m.in. Kena Shamrocka w tym wydarzeniu następująco: „Pay-per-view Impact Fighting Championship w Sydney było smutnym przypomnieniem tego, co może przynieść przyszłość wielu dzisiejszym gwiazdom. Ken Shamrock, Carlos Newton, Murilo Bustamante, Pedro Rizzo i Josh Barnett byli w różnych momentach mistrzami UFC lub byli przygotowywani do zostania gwiazdami. Ale byli tam, po drugiej stronie świata, walcząc przed cichymi, małymi tłumami w atmosferze, która prawie nie przypominała udziału w dynamicznie rozwijającym się sporcie”[30].
Komentator WWE Jim Ross przed walką (w formule MMA) Shamrocka z Bobby’m Lashley’em (która nie doszła ostatecznie do skutku) na początku 2009 udzielił kolejnego komentarza: „Był czas kiedy widziałem weterana, 45-letniego Shamrocka, byłą supergwiazdę WWE, szkolącego nowicjusza w MMA Lashley’a, ale ten statek już dawno odpłynął. Mam wielki szacunek dla Kena, ale nie był [Shamrock] mile widziany w oktagonie, klatce, gdziekolwiek i [dlatego] musi uczyć, trenować i przestać walczyć… Kenny walczy o jeszcze jeden dzień wypłaty, podczas gdy Lashley walczy o ustawienie tego, co jak ma nadzieję będzie [dla niego] długoterminową, lukratywną karierą w MMA”[31].
Shamrock (z lewej) w 1997 w WWF. | |
Współmałżonek |
Tina Ramirez (1985–2004) |
---|---|
Dzieci |
7 (4 + 3 przybranych) |
Rodzina |
Frank Shamrock (przyrodni brat) |
Kariera wrestlera | |
Pseudonimy ringowe |
Ken Shamrock |
Wzrost |
185 cm |
Masa ciała |
110 kg |
Zapowiadany z |
Sacramento, Kalifornia |
Trenerzy |
Nelson Royal |
Debiut |
1989 |
Strona internetowa |
Tytuły i osiągnięcia
edytujMieszane sztuki walki
edytuj- George Tragos/Lou Thesz Professional Wrestling Hall of Fame
- George Tragos Award (2020)[32]
- Ultimate Fighting Championship
- UFC Hall of Fame (wprowadzenie inauguracyjne w skrzydle „Pionierów”; 2003)
- UFC Superfight Championship (1 raz, pierwszy mistrz)
- Dwukrotnie obroniony tytuł UFC Superfight Championship
- Finalista turnieju podczas gali UFC 3
- Półfinalista turnieju podczas gali UFC 1
- Półfinalista turnieju Ultimate Ultimate 1996
- Najdłuższa walka w historii UFC (36 minut) – z Royce’m Gracie na gali UFC 5
- Zdobywca nagrody UFC Viewer’s Choice Award
- Pancrase Hybrid Wrestling
- King of Pancrase (1994)
- Zwycięzca turnieju King of Pancrase
- Jednokrotnie obronił tytuł
- Pierwszy w historii mistrz federacji Pancrase
- Pride Fighting Championships
- Zwycięzca turnieju Pride Grand Prix 2000 Finals
- World Mixed Martial Arts Association
- WMMAA Heavyweight Championship (1 raz)
- Black Belt Magazine
- Nagroda Full-Contact Fighter of the Year (2000)
- Wrestling Observer Newsletter
- Najlepszy feud (2002) vs Tito Ortiz
- Najlepszy feud (2006) vs Tito Ortiz
Wrestling
edytuj- Battle Championship Wrestling
- BCW Tag Team Championship (1 raz) – z Carlo Cannonem
- NWA: Total Nonstop Action/Impact Wrestling
- NWA World Heavyweight Championship (1 raz)
- Gauntlet for the Gold (2002 – Heavyweight)
- Impact Hall of Fame (2020)
- Pro Wrestling Illustrated
- Największy progres roku (1997)
- sklasyfikowany na 8. miejscu wśród 500 najlepszych wrestlerów w zestawieniu PWI 500 w 1998.
- Sklasyfikowany na 226. miejscu wśród 500 najlepszych wrestlerów w zestawieniu „PWI Years” w 2003.
- South Atlantic Pro Wrestling
- SAPW Heavyweight Championship (1 raz)
- Zwycięzca turnieju o tytuł SAPW Heavyweight Championship (1991)
- World Wrestling Federation
- WWF Intercontinental Championship (1 raz)
- WWF Tag Team Championship (1 raz) – z Big Boss Manem
- Zwycięzca turnieju King of the Ring (1998)
Życie prywatne
edytujJego przyrodnim bratem jest Frank Shamrock – również zawodnik mieszanych sztuk walki[33]. Ken Shamrock był dwukrotnie żonaty. Z Tiną Ramirez, z którą rozwiódł się w 2004 ma czworo dzieci – synowie: Ryan Robert (ur. 1988), Connor Kenneth (ur. 1991), Sean Garret (ur. 1993) oraz córka – Fallon Marie (ur. 1996)[34]. W 2005 ożenił się z Tonyą, z którą znał się od dzieciństwa – jest ojczymem jej trójki dzieci.
W sierpniu 2012 prowadzono śledztwo przeciwko niemu pod kątem rzekomej napaści na kobietę w centrum handlowym w Modesto w Kalifornii. Według policyjnego raportu Shamrock interweniował gdy zobaczył dwie osoby biorące udział w bójce, a kiedy chciał przerwać bijatykę, jedna z kobiet wskoczyła na plecy Shamrocka i próbowała go dusić. Następnie Shamrock zrzucił ją i kontynuował uderzenia pięściami, które pozbawiły ją przytomności. Shamrock zeznał, że pomylił ją z mężczyzną i stwierdził, że gdyby rozpoznał tę osobę jako kobietę, zaprzestałby uderzeń. Nie wniesiono żadnych zarzutów, ponieważ policja w Modesto ustaliła, że Shamrock działał w samoobronie[35].
Przypisy
edytuj- ↑ MMA Icons: The 25 Most Important Fighters In MMA History – 5. Ken Shamrock, bleacherreport.com, [dostęp 2023-04-07].
- ↑ Happy Birthday Ken Shamrock, giantma.com, [dostęp 2023-04-07].
- ↑ a b Why UFC Hall of Famer Ken Shamrock is considered ‘The world’s most dangerous man', foxnews.com, [dostęp 2023-04-06].
- ↑ Ken Shamrock, wwe.com, [dostęp 2023-04-06].
- ↑ UFC’s Ultimate Warriors: The Top 10, s. 161, google.books.pl, [dostęp 2023-04-06].
- ↑ WATCH: MMA Legend Ken Shamrock Trolls Kurt Angle, Teaches Him How to Apply the Ankle Lock, essentiallysports.com, [dostęp 2023-04-06].
- ↑ Ken Shamrock, ericuribe.com, [dostęp 2023-03-20].
- ↑ Wrestlemania 13, classicwrestlingreview.com, [dostęp 2023-04-06].
- ↑ Titles – Ken Shamrock, cagematch.net, [dostęp 2023-04-06].
- ↑ King of the Ring '98, classicwrestlingreview.com, [dostęp 2023-04-06].
- ↑ Titles – Ken Shamrock, cagematch.net, [dostęp 2023-04-06].
- ↑ Ryan Shamrock: The Forgotten Kayfabe Sister Of Ken Shamrock In WWE, Explained, thesportster.com, [dostęp 2023-04-06].
- ↑ Ryan Shamrock, onlineworldofwrestling.com, [dostęp 2023-04-06].
- ↑ Matches – Ken Shamrock, cagematch.net, [dostęp 2023-04-06].
- ↑ Cagematch, cagematch.net, [dostęp 2023-04-05].
- ↑ Latest Impact Wrestling Hall of Fame Member Revealed At Last Night’s Tapings (SPOILERS), 411mania.com, [dostęp 2023-04-05].
- ↑ Historyczny szlak MMA #5 – Dzieje japońskiego Pancrase, mmarocks.pl, [dostęp 2023-04-04].
- ↑ UFC 6 Review: Ken Shamrock vs. Dan Severn, Tank Abbott Nearly Kills His Opponent, bleacherreport.com, [dostęp 2023-04-04].
- ↑ UFC Hall of Fame List: Full List of Inductees From 2003 to 2023, mykhel.com, [dostęp 2023-04-04].
- ↑ IFL Coach Ken Shamrock To Hold Open Tryout For His Team, mmanews.com, [dostęp 2023-04-04].
- ↑ Ken Shamrock, facebook.com, [dostęp 2023-04-05].
- ↑ Wrestling Games – Ken Shamrock, cagematch.net, [dostęp 2023-04-06].
- ↑ The Lions Den Training Facility & Mix Martial Arts Team, kenshamrock.com, [dostęp 2023-04-05].
- ↑ a b Ken Shamrock w bazie IMDb (ang.), [dostęp 2023-04-05].
- ↑ Inside The Lion’s Den, google.pl, [dostęp 2023-04-05].
- ↑ Ken Shamrock otwiera organizację Valor Bare Knuckle, fight24.pl, [dostęp 2023-04-06].
- ↑ Ken Shamrock Presents: Valor BK 1 – Sept 21 in ND (bare kuckle boxing), reddit.com, [dostęp 2023-03-21].
- ↑ What Do MMA, Pro Wrestling and Traditional Martial Arts Have in Common?, blackbeltmag.com, [dostęp 2023-04-07].
- ↑ J. Botter, Shamrock’s Sad Decline Not Easy To Watchm heavy.com, [dostęp 2023-04-07].
- ↑ FADING STARS A SAD SIGHT, eurosport.com, [dostęp 2023-04-07].
- ↑ Jim Ross discusses Chris Jericho’s WrestleMania 25 opponent, Steve Austin and the WWE Hall of Fame, and the Ken Shamrock vs. Bobby Lashley MMA fight, prowrestling.net, [dostęp 2023-04-07].
- ↑ Ken Shamrock Will Receive George Tragos Award [online] .
- ↑ Brothers Ken, Frank Shamrock itching to fight, espn.com, [dostęp 2023-04-07].
- ↑ Who is Ken Shamrock’s wife? Know all about Tonya Shamrock, sportslumo.com, [dostęp 2023-04-07].
- ↑ Report: Shamrock hits woman in California, sportsnet.ca, [dostęp 2023-04-07].
Linki zewnętrzne
edytuj- Strona oficjalna Shamrocka, kenshamrock.com, [dostęp 2023-04-07].
- Profile jako wrestlera na: CageMatch, Online World of Wrestling, The Internet Wrestling Database, WrestlingData, [dostęp 2023-04-07].
- Profil Sherdog, sherdog.com, [dostęp 2023-04-07].
- Profil UFC (strona zarchiwizowana), ufc.com, [dostęp 2023-04-07].