Kieżmarski Kopiniak
Kieżmarski Kopiniak[1], w części tatrzańskich publikacji Kiezmarski Kopiniak[2] (słow. Szczepańského veža) – turnia w słowackiej części Tatr Wysokich, znajdująca się w obrębie północnej ściany Kieżmarskiej Kopy. Razem z trzema turniami w północnej ścianie Małego Kieżmarskiego Szczytu (od zachodu: Złota Turnia, Złota Baszta i Złoty Kopiniak) tworzy pewną całość. Kieżmarski Kopiniak jest najwyższą i najwybitniejszą kulminacją w dolnym piętrze północnej ściany Kieżmarskiej Kopy, kolejnymi są Zadni, Pośredni i Skrajny Kieżmarski Strażnik[2].
 Kieżmarski Kopiniak wśród podpisanych obiektów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°12′15,5″N 20°13′24,6″E/49,204306 20,223500
| |
Północna ściana Kieżmarskiego Kopiniaka opada ok. 300 m w kierunku Zielonego Stawu Kieżmarskiego w Dolinie Zielonej Kieżmarskiej. Jego urwiska stanowią prawą część dolnego piętra północnej ściany Kieżmarskiej Kopy, przez którą biegną liczne drogi taternickie. Ich prawym ograniczeniem jest Złoty Komin prowadzący z doliny do Złotego Kotła. Ściana jest przecięta ukośną Mokrą Drabiną. Tuż za wierzchołkiem Kieżmarskiego Kopiniaka znajduje się przełączka Niżnie Kieżmarskie Wrótka, przez którą biegnie Złota Drabina – długi żleb opadający ukośnie ze Złotego Kotła do dna Doliny Zielonej Kieżmarskiej[2].
Na Kieżmarskiego Kopiniaka nie prowadzą żadne szlaki turystyczne. Dla taterników najłatwiej osiągalny jest od strony Złotej Drabiny. Wierzchołek od jej strony jest niepozorny i ma charakter skalnego wyskoku. Północną ścianą prowadzą drogi z dna doliny do Złotego Kotła[2].
Pierwsze znane wejścia (przy przechodzeniu Złotej Drabiny):
- letnie – Gyula Hefty i Gyula Komarnicki, 18 sierpnia 1912 r.,
- zimowe – Eduard Gánocz i István Zamkovszky, zima 1927 r.[2]
Słowacką nazwą turni jest upamiętniony Jan Alfred Szczepański. Używano też polskiej nazwy Turnia Szczepańskiego[1].
.jpg)
Przypisy edytuj
- ↑ a b Andrzej Skłodowski. Sezon zimowy 1978-79 taterników polskich. „Taternik”. 3 (244), s. 113, 1979.
- ↑ a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka. Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, s. 200–201, 221, 225–227. ISBN 83-217-2203-2.