Klępnicko
Klępnicko – jezioro na Wysoczyźnie Łobeskiej, położone w gminie Łobez, w powiecie łobeskim, w woj. zachodniopomorskim. Powierzchnia akwenu wynosi od 52,66 ha[2] poprzez 52,9 ha[3] do 59,8 ha[1].
.jpg) Jezioro Klępnicko | |
| Położenie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowości nadbrzeżne | |
| Region | |
| Wysokość lustra |
74,7 m n.p.m. |
| Morfometria | |
| Powierzchnia |
52,66 – 59,8 ha |
| Wymiary • max długość • max szerokość |
|
| Głębokość • średnia • maksymalna |
|
| Objętość |
1089,9 tys. m³ |
| Hydrologia | |
| Klasa jakości wody | |
| Rzeki wypływające | |
| Rodzaj jeziora | |
Położenie na mapie gminy Łobez  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu łobeskiego  | |
 53°38′07″N 15°33′53″E/53,635278 15,564722
| |
Maksymalna głębokość zbiornika sięga 4,5 m, a średnia głębokość wynosi 1,8 m. Objętość wody w jeziorze obliczono na 1089,9 tys. m³[1]. Jezioro wypełnia rynnę polodowcową, będącą fragmentem doliny Mołstowej, Regi i Starej Regi[4].
Bezpośrednia zlewnia jeziora charakteryzuje się przewagą lasów. Klępnicko jest zbiornikiem o niekorzystnych warunkach naturalnych, jest też bardzo podatne na degradację biologiczną. W 2005 roku dokonano badań czystości wód jeziora, w których stwierdzono III kategorię podatności na degradację, a także I klasę czystości wody. Pola uprawne znajdujące się na zachód od jeziora są nawożone gnojowicą z fermy tuczu trzody chlewnej w Przemysławiu. Klępnicko nie odbiera zanieczyszczeń z punktowych źródeł[1].
Klępnicko w typologii rybackiej jest jeziorem sandaczowym[2].
Jezioro jest okresowo zasilane przez niewielki ciek wodny przy zachodnim brzegu. Odpływ wód w kierunku północnym zasila rzekę Mostową[1]. Od południowego brzegu z jeziora wypływa struga Klępnica, będąca dopływem rzeki Regi. Według Mapy Podziału Hydrograficznego Polski jezioro w całości należy do zlewni strugi Klępnicy[5].
Nad południowo-zachodnim brzegiem usytuowana jest wieś Klępnica.
Klępnicko należy w całości do gminy Łobez. Wzdłuż północno-zachodniego brzegu przebiega granica między gminą Łobez a gminą Resko. Wzdłuż wschodniego brzegu jeziora przebiega granica między powiatem łobeskim a powiatem świdwińskim (gmina Świdwin).
Administratorem wód Klępnicka jest Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Szczecinie. Utworzył on obwód rybacki, który obejmuje wody Klępnicka wraz z wodami strugi Klępnicy[6].
Na terenie Klępnicka obowiązuje zakaz używania jednostek pływających z napędem spalinowym z wyłączeniem łodzi rybaków zawodowych[7].
W 1955 roku zmieniono urzędowo niemiecką nazwę jeziora – Glietziger See, na polską nazwę – Klępsko[8]. W 2006 roku Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych w wykazie hydronimów przedstawiła nazwę Klępnicko[9].
.jpg)
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e IV.3. Monitoring jezior. W: Raport o stanie środowiska w województwie zachodniopomorskim w latach 2002-2003. Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Szczecinie, 2007-01-14, s. 96.
- ↑ a b NB-2 Wody powierzchniowe przeznaczone do bytowania ryb karpiowatych w warunkach naturalnych oraz umożliwiające migrację ryb. Szczecin: Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Szczecinie.
- ↑ Wykaz wód powierzchniowych przeznaczonych do bytowania ryb, skorupiaków i mięczaków oraz umożliwiających migrację ryb. Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Szczecinie, s. 8.
- ↑ Przyroda. Urząd Miejski w Łobzie. [dostęp 2009-08-07]. (pol.).
- ↑ Arkusz N-33-80-C. W: Zakład Hydrografii i Morfologii Koryt Rzecznych IMGW: Rastrowa Mapa Podziału Hydrograficznego Polski. Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej, 2007-10. [dostęp 2009-08-07].
- ↑ Załącznik do Rozporządzenia Nr 7/2006 Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w Szczecinie z dnia 13 grudnia 2006 (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2006 r. Nr 121, poz. 2528)
- ↑ Uchwała Nr 49/02 Rady Powiatu w Łobzie z dnia 23 maja 2002 r. ws. zakazu używania jednostek pływających z napędem spalinowym na obszarze jeziora Klępnicko (Dz. Urz. Woj. Zachodniopomorskiego z 2002 r. Nr 39, poz. 853)
- ↑ Zarządzenie nr 364 Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 listopada 1955 r. (M.P. z 1955 r. nr 118, poz. 1571, s. 1900)
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 141, ISBN 83-239-9607-5.