Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014
Klasyfikacja medalowa Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 – zestawienie państw, reprezentowanych przez narodowe komitety olimpijskie, uszeregowanych pod względem liczby zdobytych medali na XXII Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 2014 roku w Soczi.















Rywalizacja olimpijska w Soczi składała się z 98 konkurencji w piętnastu dyscyplinach sportowych[1]. W porównaniu do poprzednich igrzysk, które przeprowadzono w Vancouver, do kalendarza igrzysk włączono dwanaście konkurencji. W narciarstwie dowolnym dołączono cztery konkurencje: slopestyle mężczyzn, slopestyle kobiet, halfpipe mężczyzn i halfpipe kobiet. Cztery konkurencje włączono również do zawodów snowboardowych: slalom równoległy mężczyzn, slalom równoległy kobiet, slopestyle mężczyzn i slopestyle kobiet. Ponadto zadbiutowały: zawody kobiet w skokach narciarskich, biathlonowa sztafeta mieszana, zawody drużynowe w łyżwiarstwie figurowym oraz sztafeta saneczkarska[2][3].
W zawodach olimpijskich zaprezentowało się 2748 sportowców (1643 mężczyzn i 1105 kobiet) z 88 narodowych reprezentacji[a][1]. Dla siedmiu państw – Dominiki, Malty, Paragwaju, Timoru Wschodniego, Togo, Tonga i Zimbabawe – występ w Soczi był debiutem w zimowych igrzyskach olimpijskich[4]. Medale w Soczi zdobyło 26 państw, spośród których 21 wywalczyło przynajmniej jeden złoty medal. Tym samym 62 kraje, które przyjechały na igrzyska, nie zdobyły żadnego medalu[1].
Najbardziej utytułowanym zawodnikiem na igrzyskach w Soczi został reprezentant Rosji w short tracku, Wiktor Ahn, który zdobył cztery medale – trzy złote i jeden brązowy. Po trzy złote medale wywalczyły również biathlonistka Darja Domraczewa i biegaczka narciarska Marit Bjørgen. Z kolei najwięcej medali wszystkich kruszców – pięć – zdobyła holenderska panczenistka Ireen Wüst[1].
Dzięki zdobytym w Soczi medalom Ole Einar Bjørndalen został najbardziej utytułowanym olimpijczykiem w historii zimowych igrzysk, poprawiając dotychczasowy rekord Bjørna Dæhliego[5]. Z kolei Marit Bjørgen została najbardziej utytułowaną kobietą w zimowych edycjach igrzysk[6].
Zwycięzcą klasyfikacji medalowej została Rosja, która pomimo utraty czterech medali olimpijskich zdobyła największy dorobek medalowy – 11 złotych, 9 srebrnych i 9 brązowych medali. Był to najlepszy występ Rosji w historii startów w zimowych igrzyskach olimpijskich[7]. Jednocześnie, po raz czwarty w historii po 1932, 1952 i 2010 zwycięzcą klasyfikacji medalowej zimowych igrzysk został kraj-gospodarz[8]. Drugie miejsce w klasyfikacji zajęła Norwegia z 11 złotymi, 5 srebrnymi i 10 brązowymi medalami. Był to najlepszy zimowy występ Norwegów od igrzysk w Salt Lake City w 2002 roku[9].
Najlepszy występ w zimowych igrzyskach olimpijskich zaliczyła reprezentacja Holandii. Występ w Soczi był dla Holendrów drugim najbardziej udanym występem olimpijskim, lepszy dorobek medalowy osiągnęli tylko podczas letnich igrzysk w Sydney w 2000 roku[10]. W łyżwiarstwie szybkim ustanowili ponadto rekord pod względem liczby zdobytych złotych medali i wszystkich łącznie[11]. Najlepszy start olimpijski w historii uzyskali również reprezentanci Słowenii[12], którzy za sprawą Tiny Maze po raz pierwszy zakończyli zimowe igrzyska ze złotymi medalami olimpijskimi[13].
Dla Szwajcarii wynik medalowy osiągnięty w Soczi był najlepszym w letnich i zimowych igrzyskach od igrzysk w Sankt Moritz w 1928 roku[14]. Z kolei reprezentanci Szwecji zdobyli największą liczbę wszystkich medali od letnich igrzysk w Los Angeles w 1984 roku, ale najmniejszą liczbę złotych medali na zimowych igrzyskach od 2002 roku[15].
Najlepsze w historii starty w zimowych igrzyskach olimpijskich zaliczyły reprezentacje Białorusi, Polski, Czech[16] i Łotwy[17]. Białorusini po raz pierwszy na jednej edycji igrzysk olimpijskich zdobyli pięć złotych medali[18]. Z kolei dla Polaków były to pierwsze zimowe igrzyska z więcej niż jednym złotem, a także najlepsze igrzyska olimpijskie od letnich igrzysk w 2000 roku[19]. W Soczi najlepszy rezultat medalowy na zimowych igrzyskach wyrównała Wielka Brytania (taki sam wynik jak na igrzyskach w Chamonix w 1924 roku)[20] i Ukraina (wyrównanie wyniku z igrzysk w Lillehammer w 1994 roku)[21].
Dla ekip ze Stanów Zjednoczonych, Australii, Chorwacji i Estonii występy w Soczi zakończyły się najsłabszymi osiągnięciami medalowymi od igrzysk w Nagano w 1998 roku[22][23]. Dodatkowo, dla Australijczyków i Estończyków były to pierwsze od Nagano igrzyska bez ani jednego złotego medalu[24][25]. Pierwsze od 1980 roku igrzyska olimpijskie bez złotego medalu zdarzyły się z kolei reprezentacji Włoch[26]. Dla Niemców igrzyska w Soczi były najsłabszymi pod względem liczby zdobytych medali od igrzysk w Calgary w 1988 roku[27][28].
W 2017 roku, w związku z ujawnionym skandalem dopingowym w Rosji oraz zarzutami fałszerstwa podczas testów antydopingowych w Soczi i toczącym się w związku z tym postępowaniem wyjaśniającym, Międzynarodowy Komitet Olimpijski, w efekcie działań komisji Denisa Oswalda, nałożył sankcje na 46 rosyjskich sportowców podejrzanych o stosowanie środków dopingujących[29]. Sportowcy zostali zdyskwalifikowani, a ich rezultaty z Soczi anulowane, skutkiem czego Rosja utraciła łącznie 13 medali – 4 złote, 8 srebrnych i 1 brązowy[30][31]. W następstwie skandalu MKOl podjął również decyzję o wykluczeniu Rosji z kolejnych igrzysk olimpijskich, w 2018 roku w Pjongczangu. Rosjanie, którzy nigdy nie zostali zdyskwalifikowani za doping, zostali dopuszczeni do igrzysk jako niezależni olimpijczycy[32]. W lutym 2018 roku Sportowy Sąd Arbitrażowy uchylił większość dyskwalifikacji nałożonych przez MKOl. Rosjanom zwrócono 9 z odebranych medali[33][34]. Podtrzymane zostały decyzje o dyskwalifikacji rosyjskich medalistów w biathlonie (Olga Wiłuchina, Jana Romanowa i Olga Zajcewa) i bobslejach (Aleksandr Zubkow i Aleksiej Wojewoda, w efekcie również Dmitrij Trunienkow i Aleksiej Niegodajło)[34].
Klasyfikacja państwEdytuj
Poniższe tabele przedstawiają klasyfikacje medalowe państw, które zdobyły medale na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2014 w Soczi, sporządzone na podstawie oficjalnych raportów Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego. Klasyfikacje posortowane są najpierw według liczby osiągniętych medali złotych, następnie srebrnych, a na końcu brązowych. W przypadku, gdy dwa kraje zdobyły tę samą liczbę medali wszystkich kolorów, o kolejności zdecydował porządek alfabetyczny.
Klasyfikacja medalowa po zakończeniu igrzysk olimpijskichEdytuj
Po przeprowadzeniu wszystkich 98 konkurencji na czele klasyfikacji medalowej znalazła się reprezentacja gospodarzy igrzysk, Rosja z dorobkiem 33 medali – 13 złotych, 11 srebrnych i 9 brązowych. Na drugim miejscu uplasowała się Norwegia z 11 złotymi, 5 srebrnymi i 10 brązowymi medalami, a na miejscu trzecim Kanada z 10 złotymi, 10 srebrnymi i 5 brązowymi medalami[35]. Suma medali zdobytych przez wszystkie kraje wyniosła 295 – 99 złotych, 97 srebrnych i 99 brązowych. Różnica ta wyniknęła z faktu, że w alpejskim zjeździe kobiet dwie zawodniczki (Tina Maze i Dominique Gisin) zajęły ex aequo pierwsze miejsce, w związku z czym w tej konkurencji przyznano dwa złote medale, a medalu srebrnego nie przyznano. Z kolei w alpejskim supergigancie mężczyzn trzecie miejsce ex aequo zajęli Jan Hudec i Bode Miller, w związku z czym przyznano dwa brązowe medale[36].
Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | Rosja | 13 | 11 | 9 | 33 |
2. | Norwegia | 11 | 5 | 10 | 26 |
3. | Kanada | 10 | 10 | 5 | 25 |
4. | USA | 9 | 7 | 12 | 28 |
5. | Holandia | 8 | 7 | 9 | 24 |
6. | Niemcy | 8 | 6 | 5 | 19 |
7. | Szwajcaria | 6 | 3 | 2 | 11 |
8. | Białoruś | 5 | – | 1 | 6 |
9. | Austria | 4 | 8 | 5 | 17 |
10. | Francja | 4 | 4 | 7 | 15 |
11. | Polska | 4 | 1 | 1 | 6 |
12. | ChRL | 3 | 4 | 2 | 9 |
13. | Korea Południowa | 3 | 3 | 2 | 8 |
14. | Szwecja | 2 | 7 | 6 | 15 |
15. | Czechy | 2 | 4 | 2 | 8 |
16. | Słowenia | 2 | 2 | 4 | 8 |
17. | Japonia | 1 | 4 | 3 | 8 |
18. | Finlandia | 1 | 3 | 1 | 5 |
19. | Wielka Brytania | 1 | 1 | 2 | 4 |
20. | Ukraina | 1 | – | 1 | 2 |
21. | Słowacja | 1 | – | – | 1 |
22. | Włochy | – | 2 | 6 | 8 |
23. | Łotwa | – | 2 | 2 | 4 |
24. | Australia | – | 2 | 1 | 3 |
25. | Chorwacja | – | 1 | – | 1 |
26. | Kazachstan | – | – | 1 | 1 |
Razem | 99 | 97 | 99 | 295 |
Klasyfikacja medalowa po nałożeniu dyskwalifikacjiEdytuj
W listopadzie i grudniu 2017 roku komisja Klausa Oswalda podjęła decyzję o dyskwalifikacji części rosyjskich sportowców w związku z podejrzeniami o stosowanie niedozwolonych środków dopingujących. Zdyskwalifikowani zostali medaliści: Aleksandr Legkow i Maksim Wylegżanin w biegach narciarskich, a wraz z nimi członkowie rosyjskiej sztafety – Dmitrij Japarow i Aleksandr Biessmiertnych[37][38], Aleksandr Zubkow, Aleksiej Wojewoda, Dmitrij Trunienkow i Aleksiej Niegodajło w bobslejach[39][40][41], Aleksandr Trietjakow i Jelena Nikitina w skeletonie[42], Olga Wiłuchina, Jana Romanowa i Olga Zajcewa w biathlonie, a wraz z nimi członkini biathlonowej sztafety Jekatierina Szumiłowa[43], Albiert Diemczenko i Tatjana Iwanowa w saneczkarstwie oraz pozostali członkowie sztafety rosyjskiej – Aleksandr Dienisjew i Władisław Antonow[44] oraz Olga Fatkulina w łyżwiarstwie szybkim[45].
Łącznie Rosja została pozbawiona 13 medali – 4 złotych, 8 srebrnych i 1 brązowego. Spowodowało to duże zmiany w klasyfikacji medalowej. Dotychczas pierwsza w klasyfikacji Rosja spadła na czwarte miejsce, wyprzedzona przez Norwegię, Kanadę i Stany Zjednoczone.
Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | Norwegia | 11 | 5 | 10 | 26 |
2. | Kanada | 10 | 10 | 5 | 25 |
3. | USA | 9 | 7 | 12 | 28 |
4. | Rosja | 9 | 3 | 8 | 20 |
5. | Holandia | 8 | 7 | 9 | 24 |
6. | Niemcy | 8 | 6 | 5 | 19 |
7. | Szwajcaria | 6 | 3 | 2 | 11 |
8. | Białoruś | 5 | – | 1 | 6 |
9. | Austria | 4 | 8 | 5 | 17 |
10. | Francja | 4 | 4 | 7 | 15 |
11. | Polska | 4 | 1 | 1 | 6 |
12. | ChRL | 3 | 4 | 2 | 9 |
13. | Korea Południowa | 3 | 3 | 2 | 8 |
14. | Szwecja | 2 | 7 | 6 | 15 |
15. | Czechy | 2 | 4 | 2 | 8 |
16. | Słowenia | 2 | 2 | 4 | 8 |
17. | Japonia | 1 | 4 | 3 | 8 |
18. | Finlandia | 1 | 3 | 1 | 5 |
19. | Wielka Brytania | 1 | 1 | 2 | 4 |
20. | Ukraina | 1 | – | 1 | 2 |
21. | Słowacja | 1 | – | – | 1 |
22. | Włochy | – | 2 | 6 | 8 |
23. | Łotwa | – | 2 | 2 | 4 |
24. | Australia | – | 2 | 1 | 3 |
25. | Chorwacja | – | 1 | – | 1 |
26. | Kazachstan | – | – | 1 | 1 |
Razem | 95 | 89 | 98 | 282 |
Klasyfikacja medalowa po uchyleniu dyskwalifikacjiEdytuj
W lutym 2018 roku Sportowy Sąd Arbitrażowy uchylił większość dyskwalifikacji nałożonych przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski. Medale olimpijskie zwrócono wszystkim Rosjanom poza bobsleistami (2 złote) i biathlonistkami (2 srebrne)[34]. Miejsca za zdyskwalifikowanych zawodników w tych konkurencjach pozostają nieobsadzone.
Uchylenie dyskwalifikacji spowodowało kolejne zmiany w tabeli medalowej. Rosja wróciła na pierwsze miejsce w klasyfikacji, choć z mniejszym dorobkiem niż to ogłoszono tuż po zakończeniu igrzysk.
Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | Rosja | 11 | 9 | 9 | 29 |
2. | Norwegia | 11 | 5 | 10 | 26 |
3. | Kanada | 10 | 10 | 5 | 25 |
4. | USA | 9 | 7 | 12 | 28 |
5. | Holandia | 8 | 7 | 9 | 24 |
6. | Niemcy | 8 | 6 | 5 | 19 |
7. | Szwajcaria | 6 | 3 | 2 | 11 |
8. | Białoruś | 5 | – | 1 | 6 |
9. | Austria | 4 | 8 | 5 | 17 |
10. | Francja | 4 | 4 | 7 | 15 |
11. | Polska | 4 | 1 | 1 | 6 |
12. | ChRL | 3 | 4 | 2 | 9 |
13. | Korea Południowa | 3 | 3 | 2 | 8 |
14. | Szwecja | 2 | 7 | 6 | 15 |
15. | Czechy | 2 | 4 | 2 | 8 |
16. | Słowenia | 2 | 2 | 4 | 8 |
17. | Japonia | 1 | 4 | 3 | 8 |
18. | Finlandia | 1 | 3 | 1 | 5 |
19. | Wielka Brytania | 1 | 1 | 2 | 4 |
20. | Ukraina | 1 | – | 1 | 2 |
21. | Słowacja | 1 | – | – | 1 |
22. | Włochy | – | 2 | 6 | 8 |
23. | Łotwa | – | 2 | 2 | 4 |
24. | Australia | – | 2 | 1 | 3 |
25. | Chorwacja | – | 1 | – | 1 |
26. | Kazachstan | – | – | 1 | 1 |
Razem | 97 | 95 | 99 | 291 |
Klasyfikacje według dyscyplinEdytuj
BiathlonEdytuj
Na igrzyskach w Soczi rozegrano jedenaście konkurencji biathlonowych[46]. Do dotychczas rozgrywanych pięciu zawodów męskich i pięciu kobiecych dołączono nową konkurencję olimpijską – sztafetę mieszaną[47].
Najbardziej utytułowaną biathlonistką została Darja Domraczewa, która zdobyła trzy złote medale olimpijskie, czyniąc to jako pierwsza kobieta w olimpijskiej historii biathlonu[48][49]. Została jednocześnie pierwszą Białorusinką, która zdobyła trzy medale na jednych zimowych igrzyskach i pierwszą, która więcej niż raz została mistrzynią olimpijską w zimowych zmaganiach[18]. Za te osiągnięcia prezydent Białorusi, Alaksandr Łukaszenka uhonorował zawodniczkę, jako pierwszą w historii kobietę, tytułem Bohatera Białorusi[50][51].
Poza Domraczewą jeszcze czworo biathlonistów trzykrotnie stanęło na podium olimpijskim w Soczi – Martin Fourcade (dwa złote i jeden srebrny medal), Tora Berger (złoty, srebrny i brązowy medal), Tiril Eckhoff (złoty i dwa brązowe medale) oraz Ondřej Moravec (dwa srebrne i brązowy medal). Multimedalistami igrzysk zostali ponadto: Ole Einar Bjørndalen i Emil Hegle Svendsen (po dwa złote medale), Wita Semerenko (złoty i brązowy), Erik Lesser i Gabriela Soukalová (po dwa srebrne) oraz Dominik Landertinger i Jaroslav Soukup (po srebrnym i brązowym)[46].
Dzięki zdobyciu dwóch medali w Soczi Ole Einar Bjørndalen został najbardziej utytułowanym olimpijczykiem w historii zimowych igrzysk. W jego dorobku na przestrzeni lat znalazło się 13 medali – 8 złotych, 4 srebrne i 1 brązowy. W listopadzie 2014 roku w Bangkoku został uhonorowany jako najlepszy zawodnik igrzysk w Soczi[5][52].
W związku z pozytywnym testem dopingowym zdyskwalifikowana została Niemka Evi Sachenbacher-Stehle, u której wykryto metyloheksaminę[53]. W listopadzie 2014 roku Rosyjska Unia Biathlonowa poinformowała o zawieszeniu Aleksandra Łoginowa za stosowanie środków dopingujących[54]. Pod koniec czerwca 2015 roku Międzynarodowa Unia Biathlonowa podjęła decyzję o dyskwalifikacji zawodnika i anulowaniu wszystkich jego rezultatów począwszy od listopada 2013 roku, a więc także wyników olimpijskich z Soczi[55].
W 2017 roku Międzynarodowy Komitet Olimpijski w związku z podejrzeniami o stosowanie dopingu zdyskwalifikował Olgę Wiłuchinę, zawodniczka utraciła zdobyte dwa srebrne medale olimpijskie[43]. Zdyskwalifikowane zostały również Jana Romanowa i Olga Zajcewa, które zdobyły srebro w sztafecie[56][57]. Wraz z nimi srebro wywalczone w tej konkurencji utraciła Jekatierina Szumiłowa, zdyskwalifikowana została również sztafeta mieszana z Jewgienijem Garaniczewem i Antonem Szypulinem. Miejsca w tych konkurencjach pozostają nieobsadzone[43].
Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | Norwegia | 3 | 1 | 2 | 6 |
2. | Białoruś | 3 | – | 1 | 4 |
3. | Francja | 2 | 1 | 1 | 4 |
4. | Rosja | 1 | – | 1 | 2 |
4. | Ukraina | 1 | – | 1 | 2 |
6. | Słowacja | 1 | – | – | 1 |
7. | Czechy | – | 3 | 2 | 5 |
8. | Niemcy | – | 2 | – | 2 |
9. | Austria | – | 1 | 1 | 2 |
10. | Szwajcaria | – | 1 | – | 1 |
11. | Słowenia | – | – | 1 | 1 |
11. | Włochy | – | – | 1 | 1 |
Razem | 11 | 9 | 11 | 31 |
Biegi narciarskieEdytuj
Rywalizacja biegaczy i biegaczek w Soczi składała się z dwunastu konkurencji, tak samo jak cztery lata wcześniej w Vancouver[58][59].
Najbardziej utytułowaną biegaczką została Marit Bjørgen, która zdobyła trzy złote medale olimpijskie[1]. Przed rozpoczęciem rywalizacji zapowiadała, że jej celem jest zdobycie sześciu złotych medali[60]. Szansę na takie dokonanie straciła po starcie w sprincie indywidualnym, w którym upadła w półfinale i odpadła z dalszej rywalizacji[61]. Mimo że nie udało jej się tego osiągnąć, została najbardziej utytułowaną norweską sportsmenką w historii igrzysk olimpijskich[62] oraz najbardziej utytułowaną kobietą w zimowych igrzyskach olimpijskich[6].
Poza Bjørgen trzykrotnie na podium olimpijskim stanęła Charlotte Kalla, zdobywając jeden złoty i dwa srebrne medale, oraz Maksim Wylegżanin z trzema srebrnymi medalami. Dwukrotnym mistrzem olimpijskim w rywalizacji mężczyzn został Szwajcar Dario Cologna. Ponadto multimedalistami igrzysk w Soczi zostali: Johan Olsson, Marcus Hellner, Aleksandr Legkow i Ingvild Flugstad Østberg (wszyscy zdobyli po jednym złotym i jednym srebrnym medalu), Daniel Richardsson i Ida Ingemarsdotter (po złotym i brązowym medalu), Aino-Kaisa Saarinen i Kerttu Niskanen (po dwa srebrne medale), Teodor Peterson i Therese Johaug (po srebrnym i brązowym medalu) oraz Emil Jönsson (dwa brązowe medale)[1].
Biegi sztafetowe wśród kobiet i mężczyzn wygrali reprezentanci Szwecji. Po raz trzeci w historii zdarzyło się, że w obu sztafetach tytuł mistrzowski zdobył ten sam kraj – wcześniej dokonali tego Norwegowie na igrzyskach w Grenoble w 1968 roku oraz reprezentanci ZSRR cztery lata później w Sapporo. Osiągnięcie Szwedów w Soczi było jednak pierwszym w historii odkąd rozgrywane są biegi sztafet czteroosobowych wśród obu płci[63][64][65]. Wszystkie medale w biegu masowym kobiet na 30 km zdobyły reprezentantki Norwegii (Marit Bjørgen, Therese Johaug i Kristin Størmer Steira), a w biegu masowym mężczyzn na 50 km całe podium zajęli reprezentanci Rosji (Aleksandr Legkow, Maksim Wylegżanin i Ilja Czernousow)[1].
Z uwagi na wykorzystanie wizerunku Marit Bjørgen w kampanii reklamowej firmy niebędącej oficjalnym sponsorem, dyrektor Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego zagroził zawodniczce, że może ona utracić zdobyte w Soczi medale[66]. Medale nie zostały jednak odebrane. Wśród rywalizujących biegaczy i biegaczek w Soczi wykryto dwa przypadki stosowania dopingu – u Ukrainki Maryny Lisohor niedozwoloną substancją była atrimetazydyna, a u Austriaka Johannesa Dürra wykryto erytropoetynę[67].
Po igrzyskach, w związku z podejrzeniami o doping, Międzynarodowy Komitet Olimpijski odebrał zdobyte medale zawodnikom rosyjskim – Aleksandrowi Legkowi, Maksimowi Wylegżaninowi, Aleksandrowi Biessmiertnych i Nikicie Kriukowowi, a wraz z nimi członkowi rosyjskich sztafet – Dmitrijowi Japarowi[37][38][44]. Poza medalistami zdyskwalifikowani zostali również inni biegacze podejrzani o stosowanie dopingu: Jewgienij Biełow, Aleksiej Pietuchow, Jewgienija Szapowałowa, Julija Iwanowa[68], Julija Czekalowa, Anastasija Docenko[57] i Natalja Matwiejewa[44]. Rosjanie złożyli odwołanie do Sportowego Sądu Arbitrażowego, który postanowił zwrócić im wywalczone medale[34].
W zawodach biegowych wzięli udział reprezentanci dwóch państw debiutujących w zimowych igrzyskach olimpijskich – Angelica i Gary di Silvestri z Dominiki[69] oraz Mathilde Amivi Petitjean z Togo[70].
Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | Norwegia | 5 | 2 | 4 | 11 |
2. | Szwecja | 2 | 5 | 4 | 11 |
3. | Szwajcaria | 2 | – | – | 2 |
4. | Rosja | 1 | 3 | 1 | 5 |
5. | Finlandia | 1 | 2 | – | 3 |
6. | Polska | 1 | – | – | 1 |
7. | Francja | – | – | 1 | 1 |
7. | Niemcy | – | – | 1 | 1 |
7. | Słowenia | – | – | 1 | 1 |
Razem | 12 | 12 | 12 | 36 |
BobslejeEdytuj
Konkurencje bobslejowe w Soczi były takie same, jak w Vancouver. Przeprowadzono rywalizację dwójek kobiet i mężczyzn oraz czwórek mężczyzn[71][72].
Po dwa złote medale zdobyli Aleksandr Zubkow i Aleksiej Wojewoda, co uczyniło ich najbardziej utytułowanymi bobsleistami igrzysk w Soczi[72]. Po uwzględnieniu dyskwalifikacji zawodników[41], jedynymi dwukrotnymi medalistami zostali Amerykanie Steven Holcomb i Steve Langton, w dorobku których znalazły się dwa brązowe medale[72]. Oni, a także Curtis Tomasevicz i Chris Fogt, bronili tytułu mistrzów olimpijskich w czwórkach z Vancouver[73]. W Soczi zajęli trzecie miejsce[72].
W rywalizacji kobiecych dwójek po raz pierwszy w historii mistrzynie olimpijskie obroniły tytuł. Dokonały tego Kanadyjki Kaillie Humphries i Heather Moyse. Zostały w ten sposób najbardziej utytułowanymi bobsleistkami w historii i pierwszymi, które miały na koncie dwa złota olimpijskie w bobslejach kobiet[74].
Pierwszymi w historii medalistami olimpijskimi w bobslejach dla Łotwy zostali Oskars Melbārdis, Arvis Vilkaste, Daumants Dreiškens i Jānis Strenga, zdobywając srebro w czwórkach[75][76][77]. Z kolei po raz pierwszy od igrzysk w Innsbrucku w 1964 roku ani jednego medalu nie zdobył żaden z Niemców[b][78][79].
Za stosowanie dimetylopentylaminy jeszcze przed startem olimpijskim zdyskwalifikowano Włocha Williama Frullaniego[53]. Po igrzyskach zdyskwalifikowany został również Polak Daniel Zalewski, u którego wykryto fenyloetyloaminę. Dyskwalifikacja dotknęła również pozostałych członków polskiej czwórki bobslejowej – Dawida Kupczyka oraz Michała Kasperowicza i Pawła Mroza[80].
Na przełomie listopada i grudnia 2017 roku komisja Denisa Oswalda zdyskwalifikowała rosyjskich bobsleistów w związku z podejrzeniami o stosowanie dopingu. Zdyskwalifikowani zostali: Aleksandr Kasjanow, Olga Stulniewa, Aleksiej Puszkariow, Ilwir Chuzin, Aleksiej Wojewoda, Aleksandr Zubkow, Dmitrij Trunienkow, Aleksiej Niegodajło, Maksim Bieługin i Ludmiła Udobkina. Skutkiem dyskwalifikacji było odebranie Rosjanom dwóch złotych medali – w dwójkach i czwórkach mężczyzn oraz pozbawienie pozostałych miejsc zajętych przez zdyskwalifikowanych zawodników[41][81][40][82][83][84]. Miejsca uzyskane przez Rosjan pozostały nieobsadzone. Po złożeniu odwołania przez Rosjan, w lutym 2018 roku Sportowy Sąd Arbitrażowy uchylił dyskwalifikacje Stulniewej, Niegodajły, Trunienkowa i Udobkiny. Pozostałe decyzje MKOl-u zostały podtrzymane[34].
Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | Kanada | 1 | – | – | 1 |
2. | USA | – | 1 | 3 | 4 |
3. | Łotwa | – | 1 | – | 1 |
3. | Szwajcaria | – | 1 | – | 1 |
Razem | 1 | 3 | 3 | 7 |
CurlingEdytuj
W Soczi rozegrane zostały dwa turnieje w curlingu – turniej kobiet i mężczyzn[85].
Medalistami olimpijskimi zostali curlerzy i curlerki z trzech państw – Kanady, Szwecji i Wielkiej Brytanii[86][87]. Kanada triumfowała w obu turniejach, zdobywając dwa złota olimpijskie, co było pierwszą taką sytuacją w historii[88]. Dzięki zwycięstwu Kanada awansowała na pierwsze miejsce w olimpijskiej tabeli wszech czasów w curlingu kobiet, pokonując drugą w klasyfikacji Szwecję o jeden brązowy medal[89]. W turnieju mężczyzn reprezentacja Kanady zwyciężyła po raz trzeci z rzędu, co umocniło ją na pozycji lidera w klasyfikacji wszech czasów. Reprezentacje Wielkiej Brytanii i Szwecji zdobyły pierwsze od 90 lat medale olimpijskie w curlingowym turnieju mężczyzn[90].
Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | Kanada | 2 | – | – | 2 |
2. | Szwecja | – | 1 | 1 | 2 |
2. | Wielka Brytania | – | 1 | 1 | 2 |
Razem | 1 | 1 | 1 | 3 |
Hokej na lodzieEdytuj
Formuła turniejów hokejowych na igrzyskach w Soczi nie uległa zmianie w porównaniu do turniejów w Vancouver. Jedyna różnica pomiędzy tymi turniejami polegała na powrocie do międzynarodowego standardu rozmiaru lodowiska[91].
Złote medale olimpijskie w obu turniejach w Soczi zdobyli reprezentanci Kanady. W turnieju mężczyzn Kanadyjczycy zwyciężyli we wszystkich spotkaniach. Dokonali tego jako pierwsi od igrzysk w Nagano w 1998 roku. Jednocześnie jako pierwsi od igrzysk w Calgary w 1988 roku obronili tytuł mistrzowski w hokeju na lodzie mężczyzn[92][93]. Wicemistrzami olimpijskimi zostali Szwedzi, a brązowy medal zdobyli Finowie[94]. Na piątym miejscu turniej zakończyła faworyzowana reprezentacja gospodarzy igrzysk – Rosja[95].
Złoty medal Kanadyjek w turnieju kobiet był czwartym z rzędu tytułem mistrzyń olimpijskich dla Kanady. W zwycięskiej drużynie po raz czwarty znalazły się Hayley Wickenheiser, Jayna Hefford i Caroline Ouellette. Zostały tym samym pierwszymi w historii hokeistkami z takim dorobkiem medalowym. Dołączyły zarazem do dotychczas dwuosobowego grona sportowców, którzy zdobywali złote medale na czterech kolejnych zimowych igrzyskach olimpijskich – Aleksandra Tichonowa (1968–1980) i Claudii Pechstein (1994–2006). Srebrny medal zdobyły Amerykanki, a brązowy Szwajcarki. Dla Szwajcarii był to pierwszy medal olimpijski w żeńskim hokeju na lodzie[96][97].
Przed meczem finałowym w turnieju mężczyzn, w związku z podejrzeniem stosowania pseudoefedryny, z rozgrywek został wykluczony Szwed Nicklas Bäckström[98], który został później uniewinniony – udowodniono, że substancja znajdowała się w stosowanym przez zawodnika leku na alergię[53]. Na dopingu przyłapani zostali reprezentanci Łotwy, Vitālijs Pavlovs, w którego organizmie wykryta została metyloheksamina[99], oraz Ralfs Freibergs[53].
Na przełomie listopada i grudnia 2017 roku Międzynarodowy Komitet Olimpijski zdyskwalifikował osiem rosyjskich hokeistek, co skutkowało anulowaniem wyników zespołu w turnieju olimpijskim. Zdyskwalifikowane zostały: Tatjana Burina[100], Inna Diubanok[101], Jekatierina Lebiediewa[102], Jekatierina Paszkiewicz[103], Galina Skiba[104], Jekatierina Smolencewa[105], Anna Szybanowa[106] i Anna Szukina[107]. W lutym 2018 roku Sportowy Sąd Arbitrażowy uchylił pięć dyskwalifikacji, podtrzymał natomiast dyskwalifikacje Diubanok, Skiby i Szybanowej, w efekcie zespół wciąż pozostał zdyskwalifikowany[34].
Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | Kanada | 2 | – | – | 2 |
2. | Szwecja | – | 1 | – | 1 |
2. | USA | – | 1 | – | 1 |
4. | Finlandia | – | – | 1 | 1 |
4. | Szwajcaria | – | – | 1 | 1 |
Razem | 2 | 2 | 2 | 6 |
Kombinacja norweskaEdytuj
Konkurencje w kombinacji norweskiej rozgrywane na igrzyskach w Soczi nie uległy zmianie w porównaniu do zmagań olimpijskich w Vancouver. Zawodnicy rywalizowali w dwóch konkurencjach indywidualnych i jednej drużynowej[108][109].
Pięciu dwuboistów wywalczyło w Soczi po dwa medale olimpijskie – Jørgen Graabak (dwa złote), Magnus Moan i Eric Frenzel (obaj złoty i srebrny), Magnus Krog (złoty i brązowy) oraz Fabian Rießle (srebrny i brązowy)[109].
W zawodach wystartował Todd Lodwick, dzięki czemu został pierwszym Amerykaninem, który wziął udział w sześciu zimowych igrzyskach olimpijskich. Po występie w Soczi zakończył sportową karierę[110][111].
Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | Norwegia | 2 | 1 | 1 | 4 |
2. | Niemcy | 1 | 1 | 1 | 3 |
3. | Japonia | – | 1 | – | 1 |
4. | Austria | – | – | 1 | 1 |
Razem | 3 | 3 | 3 | 9 |
Łyżwiarstwo figuroweEdytuj
Na igrzyskach w Soczi rozegrano pięć konkurencji w łyżwiarstwie figurowym. Poza dotychczas przeprowadzanymi zawodami solistów, solistek, par sportowych i tanecznych, w kalendarzu po raz pierwszy znalazły się zawody drużynowe[2][112].
Dzięki włączeniu zawodów drużynowych do programu olimpijskiego, 11 łyżwiarzy figurowych zostało multimedalistami igrzysk w Soczi. Taka sytuacja, że łyżwiarz figurowy został multimedalistą jednej edycji igrzysk, zdarzyła się po raz pierwszy od igrzysk w Garmisch-Partenkirchen w 1936 roku (wówczas multimedalistą został Ernst Baier) i po raz trzeci w historii (poza Baierem multimedalistką igrzysk w Londynie w 1908 roku została Madge Syers-Cave)[113][114][115][116].
Jednocześnie Tetiana Wołosożar i Maksim Trańkow zostali pierwszymi w historii dwukrotnymi mistrzami olimpijskimi w łyżwiarstwie figurowym podczas jednych igrzysk[113][114][115][116]. Multimedalistami zostali również: Fiodor Klimow i Ksienija Stołbowa (złoto i srebro), Nikita Kacałapow, Jelena Iljinych, Charlie White i Meryl Davis (złoto i brąz) oraz Patrick Chan, Scott Moir i Tessa Virtue (dwa razy srebro)[117][118][119][120][121].
Dzięki zdobyciu złotego medalu w zawodach drużynowych Jewgienij Pluszczenko został drugim w historii łyżwiarzem figurowym, który miał na koncie cztery medale olimpijskie. Wcześniej dokonał tego tylko Gillis Grafström w latach 1920–1932[122].
Pierwsze w historii medale olimpijskie w łyżwiarstwie figurowym zdobyli: Yuzuru Hanyū dla Japonii i Dienis Tien dla Kazachstanu[123].
Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | Rosja | 3 | 1 | 1 | 5 |
2. | USA | 1 | – | 1 | 2 |
3. | Japonia | 1 | – | – | 1 |
4. | Kanada | – | 3 | – | 3 |
5. | Korea Południowa | – | 1 | – | 1 |
6. | Kazachstan | – | – | 1 | 1 |
6. | Niemcy | – | – | 1 | 1 |
6. | Włochy | – | – | 1 | 1 |
Razem | 5 | 5 | 5 | 15 |
Łyżwiarstwo szybkieEdytuj
Rywalizacja panczenistów i panczenistek w Soczi składała się z dwunastu konkurencji. Dystanse biegów nie uległy zmianie w porównaniu do igrzysk w Vancouver[124].
Zawody łyżwiarskie zostały zdominowane przez reprezentantów Holandii. Holendrzy zdobyli 23 medale – 8 złotych, 7 srebrnych i 8 brązowych. Rezultatem tym ustanowili dwa rekordy pod względem liczby zdobytych medali w łyżwiarstwie szybkim w trakcie jednych igrzysk – zarówno biorąc pod uwagę medale złote (poprawili tym samym poprzedni rekord sześciu złotych medali wywalczonych w 1960 roku przez ZSRR), jak i sumę wszystkich medali (poprzedni rekord wynosił 13 medali i został ustanowiony w 1988 roku przez NRD)[11].
W czterech konkurencjach reprezentacja Holandii zajęła wszystkie trzy miejsca na podium olimpijskim. Wśród mężczyzn w biegu na 500 m medalistami zostali Michel Mulder, Jan Smeekens i Ronald Mulder, w biegu na 5000 m medale zdobyli Sven Kramer, Jan Blokhuijsen i Jorrit Bergsma, w biegu na 10 000 m medalistami zostali Bergsma, Kramer i Bob de Jong, natomiast w rywalizacji kobiet na 1500 m medale wywalczyły Jorien ter Mors, Ireen Wüst i Lotte van Beek. W tej ostatniej konkurencji czwarte miejsce zajęła kolejna Holenderka, Marrit Leenstra[124][125]. W ten sposób Holandia została pierwszym krajem, który na jednych igrzyskach zdobył wszystkie medale w czterech konkurencjach[126].
Multimedalistami igrzysk w Soczi zostało 15 panczenistów. Najbardziej utytułowaną zawodniczką została Ireen Wüst z dwoma złotymi i trzema srebrnymi medalami. W zawodach mężczyzn trzykrotnie na podium olimpijskim stanął Sven Kramer, zdobywając dwa złote i jeden srebrny medal. Ponadto po dwa złote medale wywalczyli: Jorien ter Mors (dwa złote), Jan Blokhuijsen, Koen Verweij i Martina Sáblíková (złoty i srebrny), Jorrit Bergsma, Michel Mulder, Zbigniew Bródka i Lotte van Beek (złoty i brązowy), Denny Morrison (srebrny i brązowy) oraz Margot Boer i Olga Graf (dwa brązowe)[124][125][127][128][129].
Wicemistrzyni olimpijska w biegu na 500 m kobiet, Olga Fatkulina została w listopadzie 2017 roku zdyskwalifikowana przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski w związku z podejrzeniem, że zawodniczka stosowała środki dopingujące[45]. Zdyskwalifikowani zostali również Aleksandr Rumiancew[130], Iwan Skobriew[81] i Artiom Kuzniecow[44]. W 2018 roku Sportowy Sąd Arbitrażowy uchylił decyzję MKOl-u – Fatkulinie zwrócono srebrny medal, również wyniki Rumiancewa i Kuzniecowa zostały przywrócone[34].
Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | Holandia | 8 | 7 | 8 | 23 |
2. | Polska | 1 | 1 | 1 | 3 |
3. | Czechy | 1 | 1 | – | 2 |
3. | Korea Południowa | 1 | 1 | – | 2 |
5. | ChRL | 1 | – | – | 1 |
6. | Rosja | – | 1 | 2 | 3 |
7. | Kanada | – | 1 | 1 | 2 |
Razem | 12 | 12 | 12 | 36 |
Narciarstwo alpejskieEdytuj
Na igrzyskach w Soczi rozegrano 10 konkurencji alpejskich, niezmiennie od poprzednich igrzysk[131][132]. W lipcu 2011 roku Międzynarodowy Komitet Olimpijski odrzucił propozycję włączenia do programu olimpijskiego zawodów drużynowych w narciarstwie alpejskim[132].
Medale olimpijskie wywalczyli alpejczycy z dziesięciu państw. Najwięcej razy, dziewięciokrotnie, na podium stanęli reprezentanci Austrii, zdobywając trzy złote, cztery srebrne i dwa brązowe medale[132].
Najbardziej utytułowaną alpejką igrzysk w Soczi została Tina Maze z dorobkiem dwóch złotych medali[132]. Były to pierwsze w historii złote medale zimowych igrzysk olimpijskich zdobyte dla Słowenii[13]. Dwukrotnie na podium w Soczi stanęli również: Anna Fenninger i Maria Höfl-Riesch (złoto i srebro), Kjetil Jansrud (złoto i brąz) oraz Christof Innerhofer i Nicole Hosp (srebro i brąz)[132].
W zjeździe kobiet pierwsze miejsce ex aequo zajęły Tina Maze i Dominique Gisin. Po raz pierwszy w olimpijskiej historii narciarstwa alpejskiego przyznano dwa złote medale[133]. Z kolei w supergigancie mężczyzn na trzecim miejscu ex aequo znaleźli się Jan Hudec i Bode Miller, w związku z czym przyznano dwa brązowe medale. Hudec został w ten sposób pierwszym od 20 lat kanadyjskim medalistą olimpijskim w narciarstwie alpejskim[134], natomiast Miller najstarszym w historii medalistą olimpijskim w narciarstwie alpejskim w wieku 36 lat[135]. W przeprowadzonej kilka dni później rywalizacji w slalomie mężczyzn złoty medal zdobył Mario Matt, który mając 34 lata, został najstarszym w historii mistrzem olimpijskim w narciarstwie alpejskim[135].
Jedyną zawodniczką, która obroniła tytuł mistrzyni olimpijskiej z Vancouver, była Maria Höfl-Riesch – zwyciężczyni superkombinacji kobiet[131][132].
W zawodach alpejskich wzięli udział reprezentanci czterech państw debiutujących w zimowych igrzyskach olimpijskich – Luke Steyn z Zimbabwe, Alessia Afi Dipol z Togo, Yohan Goutt Goncalves z Timoru Wschodniego i Élise Pellegrin z Malty[136].
Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | Austria | 3 | 4 | 2 | 9 |
2. | USA | 2 | 1 | 2 | 5 |
3. | Szwajcaria | 2 | – | 1 | 3 |
4. | Słowenia | 2 | – | – | 2 |
5. | Niemcy | 1 | 1 | 1 | 3 |
6. | Norwegia | 1 | – | 2 | 3 |
7. | Francja | – | 1 | 1 | 2 |
7. | Włochy | – | 1 | 1 | 2 |
9. | Chorwacja | – | 1 | – | 1 |
10. | Kanada | – | – | 1 | 1 |
Razem | 11 | 9 | 11 | 31 |
Narciarstwo dowolneEdytuj
Na igrzyskach w 2014 roku rozegrano dziesięć konkurencji w narciarstwie dowolnym. Do programu olimpijskiego włączono half-pipe i slopestyle kobiet i mężczyzn[137][138].
Medale zdobyli reprezentanci dziewięciu państw. Najwięcej razy, dziewięciokrotnie, na podium olimpijskim stanęli zawodnicy i zawodniczki z Kanady, zdobywając cztery złote, cztery srebrne i jeden brązowy medal. Żaden z zawodników nie zdobył więcej niż jednego medalu na tych igrzyskach[139]. W jeździe po muldach mężczyzn złoty medal zdobył Alexandre Bilodeau. Jako pierwszy narciarz dowolny obronił tytuł mistrza olimpijskiego i jednocześnie jako pierwszy miał na koncie dwa złote medale olimpijskie w narciarstwie dowolnym[140].
W dwóch konkurencjach wszystkie trzy miejsca na podium zajęli reprezentanci tego samego państwa. W skicrossie mężczyzn wszystkie medale zdobyli Francuzi – Jean Frédéric Chapuis, Arnaud Bovolenta i Jonathan Midol[141], a w slopestyle’u mężczyzn Amerykanie – Joss Christensen, Gus Kenworthy i Nicholas Goepper[142]. Po występie Francuzów w skicrossie protest do Międzynarodowej Federacji Narciarskiej złożyły ekipy z Kanady i Słowenii, oskarżając ich o oszustwo sprzętowe poprzez zastosowanie spodni, które miały być bardziej aerodynamiczne. Protest został odrzucony przez FIS, a także przez Sportowy Sąd Arbitrażowy, gdyż został złożony po terminie[143].
W slopestyle’u kobiet wystąpiła Julia Marino, pierwsza w historii reprezentantka Paragwaju na zimowych igrzyskach olimpijskich[144].
Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | Kanada | 4 | 4 | 1 | 9 |
2. | USA | 3 | 2 | 2 | 7 |
3. | Białoruś | 2 | – | – | 2 |
4. | Francja | 1 | 2 | 2 | 5 |
5. | Australia | – | 1 | 1 | 2 |
5. | ChRL | – | 1 | 1 | 2 |
7. | Japonia | – | – | 1 | 1 |
7. | Rosja | – | – | 1 | 1 |
7. | Szwecja | – | – | 1 | 1 |
Razem | 10 | 10 | 10 | 30 |
SaneczkarstwoEdytuj
Podczas igrzysk w Soczi po raz pierwszy rozegrano cztery konkurencje olimpijskie w saneczkarstwie. Do dotychczas przeprowadzanych zawodów jedynek kobiet i mężczyzn oraz dwójek mężczyzn dołączono sztafetę saneczkarską[145].
Wszystkie złote medale wywalczyli reprezentanci Niemiec. Siedmioro saneczkarzy zdobyło po dwa medale olimpijskie w Soczi. Najbardziej utytułowani, z dwoma złotymi medalami, byli Natalie Geisenberger, Felix Loch, Tobias Arlt i Tobias Wendl. Ponadto, dwa srebrne medale wywalczył Albiert Diemczenko, a po dwa brązowe – Andris i Juris Šics[146][147][148][149].
Dzięki zdobytym w Soczi medalom Natalie Geisenberger została najbardziej utytułowaną zawodniczką w saneczkarstwie kobiet na igrzyskach olimpijskich. Jednocześnie, razem z Tatjaną Hüfner, została trzykrotną medalistką w konkurencjach kobiet, czego wcześniej dokonała tylko Silke Kraushaar[150][151][147].
Z kolei Felix Loch został drugim w historii zawodnikiem (po Georgu Hacklu) z trzema złotymi medalami olimpijskimi w saneczkarstwie[152][151][147]. Brązowy medalista w konkurencji jedynek, Armin Zöggeler został pierwszym sześciokrotnym medalistą olimpijskim w saneczkarstwie i zarazem pierwszym w historii sportowcem, który w tej samej konkurencji indywidualnej stawał na podium sześciu kolejnych igrzysk olimpijskich[153].
W grudniu 2017 roku Międzynarodowy Komitet Olimpijski zdyskwalifikował Alberta Diemczenkę i Tatjanę Iwanową w związku z podejrzeniem stosowania przez zawodników niedozwolonych środków dopingujących. W efekcie medale utracili także członkowie rosyjskiej sztafety saneczkarskiej – Aleksandr Dienisjew i Władisław Antonow[44]. W 2018 roku dyskwalifikację uchylił Sportowy Sąd Arbitrażowy, w efekcie czego zawodnicy odzyskali zdobyte medale[34].
W saneczkarskich jedynkach mężczyzn wystąpił Bruno Banani, pierwszy w historii reprezentant Tonga na zimowych igrzyskach olimpijskich[154].
Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | Niemcy | 4 | 1 | – | 5 |
2. | Rosja | – | 2 | – | 2 |
3. | Austria | – | 1 | – | 1 |
4. | Łotwa | – | – | 2 | 2 |
5. | USA | – | – | 1 | 1 |
5. | Włochy | – | – | 1 | 1 |
Razem | 4 | 4 | 4 | 12 |
Short trackEdytuj
Na igrzyskach w Soczi przeprowadzono osiem konkurencji w short tracku, tak samo jak podczas igrzysk w Vancouver[155][156].
Rywalizację mężczyzn zdominował Koreańczyk startujący w barwach Rosji, Wiktor Ahn. Zwyciężył w biegach indywidualnych na 500 i 1000 metrów oraz w sztafecie, a w biegu na 1500 metrów zdobył brązowy medal[156]. W tym ostatnim biegu złoto wywalczył Charles Hamelin – mistrz olimpijski z Vancouver w biegu na 500 metrów[157]. Multimedalistami w konkurencjach męskich, poza Ahnem, zostali: Rosjanin Władimir Grigorjew ze złotym i srebrnym medalem oraz Chińczycy Wu Dajing i Han Tianyu ze srebrnym i brązowym medalem[156].
Wśród kobiet trzy zawodniczki zdobyły po trzy medale olimpijskie. Najbardziej utytułowaną z nich została Park Seung-hi, w dorobku której znalazły się dwa złota i jeden brąz. Po jednym medalu z każdego kruszcu zdobyła jej rodaczka – Shim Suk-hee, a jeden srebrny i dwa brązowe medale wywalczyła Włoszka Arianna Fontana[156]. Jedyną zawodniczką, która obroniła tytuł mistrzyni olimpijskiej, była Zhou Yang – złota medalistka na 1500 metrów w Vancouver i Soczi[158][156].
Wiktor Ahn, po zdobyciu czterech medali w Soczi, został najbardziej utytułowanym zawodnikiem w historii tej dyscypliny na igrzyskach olimpijskich. Wyrównał wynik Apolo Antona Ohno liczący osiem medali wszystkich kruszców i umocnił się na pierwszym miejscu w tabeli multimedalistów z sześcioma złotymi i dwoma brązowymi medalami. Jednocześnie został drugim, po Wang Meng, zawodnikiem, który podczas jednych igrzysk zdobył trzy złote medale w short tracku[159].
W trakcie zawodów poprawiono jeden rekord olimpijski – w konkurencji męskich sztafet reprezentanci Rosji (Wiktor Ahn, Siemion Jelistratow, Władimir Grigorjew i Rusłan Zacharow) uzyskali czas 6 min 42,371 s, najlepszy w olimpijskiej historii[160].
Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | Rosja | 3 | 1 | 1 | 5 |
2. | ChRL | 2 | 3 | 1 | 6 |
3. | Korea Południowa | 2 | 1 | 2 | 5 |
4. | Kanada | 1 | 1 | 1 | 3 |
5. | Włochy | – | 1 | 2 | 3 |
6. | USA | – | 1 | – | 1 |
7. | Holandia | – | – | 1 | 1 |
Razem | 8 | 8 | 8 | 24 |
SkeletonEdytuj
Zawody skeletonowe na igrzyskach w Soczi, tak jak w Vancouver, składały się z dwóch konkurencji – ślizgów kobiet i mężczyzn[161][162].
Wśród mężczyzn triumfował ówczesny mistrz świata oraz brązowy medalista z Vancouver, Aleksandr Trietjakow. Srebrnym medalistą został, podobnie jak cztery lata wcześniej, Martins Dukurs[163]. Była to pierwsza sytuacja, że na podium zawodów olimpijskich na dwóch kolejnych igrzyskach stanęło dwóch tych samych skeletonistów[164][165].
W rywalizacji kobiet najlepsza była Elizabeth Yarnold, dzięki czemu Wielka Brytania wciąż pozostała jedynym krajem, który zdobył przynajmniej jeden medal olimpijski w skeletonie na wszystkich igrzyskach, na których dyscyplina była w kalendarzu olimpijskim[164][165].
Po igrzyskach Międzynarodowy Komitet Olimpijski pozbawił medali Aleksandra Trietjakowa i Jelenę Nikitinę w związku z podejrzeniem stosowania przez zawodników dopingu[42]. Zdyskwalifikowane zostały również Marija Orłowa i Olga Potylicyna[68] oraz Siergiej Czudinow[41]. Decyzję MKOl-u uchylił Sportowy Sąd Arbitrażowy, Rosjanie odzyskali medale, przywrócono również rezultaty Orłowej, Potylicyny i Czudinowa[34].
Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | Rosja | 1 | – | 1 | 2 |
2. | Wielka Brytania | 1 | – | – | 1 |
3. | USA | – | 1 | 1 | 2 |
4. | Łotwa | – | 1 | – | 1 |
Razem | 2 | 2 | 2 | 6 |
Skoki narciarskieEdytuj
Na igrzyskach w Soczi po raz pierwszy przeprowadzono cztery konkurencje w skokach narciarskich. Do dotychczas rozgrywanych trzech konkursów mężczyzn dołączono konkurs indywidualny kobiet na skoczni normalnej. Konkurencja ta została włączona do kalendarza olimpijskiego po wieloletnich staraniach[166].
Najbardziej utytułowanym skoczkiem narciarskim na igrzyskach w 2014 roku został Kamil Stoch z dwoma złotymi medalami olimpijskimi. Multimedalistami zostali również Peter Prevc i Noriaki Kasai ze srebrem i brązem[167].
Po raz czwarty w historii ten sam zawodnik został mistrzem olimpijskim w obu indywidualnych konkursach skoków narciarskich na jednych igrzyskach olimpijskich – przed Stochem dokonali tego Matti Nykänen w 1988 oraz Simon Ammann w 2002 i 2010 roku[168]. Został jednocześnie drugim w historii polskim mistrzem olimpijskim w skokach narciarskich, po Wojciechu Fortunie w 1972 roku[169].
Pierwszą w historii mistrzynią olimpijską w rywalizacji kobiet została Carina Vogt, srebrny medal zdobyła Daniela Iraschko-Stolz, a brązowy – Coline Mattel[170]. Brąz wywalczony przez Mattel był pierwszym medalem olimpijskim zdobytym dla Francji w skokach narciarskich[171].
Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | Niemcy | 2 | – | – | 2 |
1. | Polska | 2 | – | – | 2 |
3. | Austria | – | 2 | – | 2 |
4. | Japonia | – | 1 | 1 | 2 |
4. | Słowenia | – | 1 | 1 | 2 |
6. | Francja | – | – | 1 | 1 |
6. | Norwegia | – | – | 1 | 1 |
Razem | 4 | 4 | 4 | 12 |
SnowboardingEdytuj
W kalendarzu igrzysk w Soczi znalazło się 10 konkurencji snowboardowych. Po raz pierwszy rozdano medale olimpijskie w slopestyle’u i slalomie równoległym[172].
Medalistami zostali reprezentanci 14 państw. Dwóch zawodników – Vic Wild i Žan Košir – zdobyło po dwa medale olimpijskie. Wild został dwukrotnym mistrzem olimpijskim, a Košir srebrnym i brązowym medalistą[173]. W ten sposób obaj zawodnicy zostali pierwszymi w historii snowboardzistami, którzy zdobyli medale w dwóch różnych konkurencjach podczas jednych igrzysk olimpijskich[174].
Pierwsze w historii medale olimpijskie w snowboardingu zdobyli reprezentanci Czech, Japonii, Słowenii i Wielkiej Brytanii[175].
Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | USA | 3 | – | 2 | 5 |
2. | Rosja | 2 | 1 | 1 | 4 |
3. | Szwajcaria | 2 | 1 | – | 3 |
4. | Austria | 1 | – | 1 | 2 |
4. | Francja | 1 | – | 1 | 2 |
6. | Czechy | 1 | – | – | 1 |
7. | Japonia | – | 2 | 1 | 3 |
8. | Kanada | – | 1 | 1 | 2 |
8. | Niemcy | – | 1 | 1 | 2 |
8. | Słowenia | – | 1 | 1 | 2 |
11. | Australia | – | 1 | – | 1 |
11. | Finlandia | – | 1 | – | 1 |
11. | Norwegia | – | 1 | – | 1 |
14. | Wielka Brytania | – | – | 1 | 1 |
Razem | 10 | 10 | 10 | 30 |
MultimedaliściEdytuj
83 sportowców zdobyło w Soczi więcej niż jeden medal, a 52 spośród nich wywalczyło przynajmniej jedno złoto. Najwięcej – po dziesięcioro – multimedalistów startowało w barwach Norwegii i Rosji. Dziesięcioro z multimedalistów stawało na podium olimpijskim w łyżwiarstwie szybkim, dziewięcioro w biegach narciarskich, ośmioro w łyżwiarstwie figurowym, siedmioro w biathlonie, po czworo w narciarstwie alpejskim, kombinacji norweskiej, saneczkarstwie i short tracku, a po jednym w skokach narciarskich i snowboardingu.
Najwięcej medali – pięć – zdobyła reprezentantka Holandii w łyżwiarstwie szybkim, Ireen Wüst, która wywalczyła dwa złote i trzy srebrne medale olimpijskie. W indywidualnej klasyfikacji medalowej zajęła jednak czwarte miejsce – po trzy złote medale zdobyli bowiem Wiktor Ahn, Darja Domraczewa i Marit Bjørgen. Ahn został ponadto brązowym medalistą, dzięki czemu zwyciężył w klasyfikacji medalowej.
Poniższa tabela przedstawia indywidualne zestawienie multimedalistów Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014, czyli zawodników i zawodniczek, którzy zdobyli więcej niż jeden medal olimpijski na tych igrzyskach, w tym przynajmniej jeden złoty.
Miejsce | Zawodnik | Państwo | Dyscyplina | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|---|---|
1. | Wiktor Ahn | Rosja | short track | 3 | – | 1 | 4 |
2. | Marit Bjørgen | Norwegia | biegi narciarskie | 3 | – | – | 3 |
2. | Darja Domraczewa | Białoruś | biathlon | 3 | – | – | 3 |
4. | Ireen Wüst | Holandia | łyżwiarstwo szybkie | 2 | 3 | – | 5 |
5. | Martin Fourcade | Francja | biathlon | 2 | 1 | – | 3 |
5. | Sven Kramer | Holandia | łyżwiarstwo szybkie | 2 | 1 | – | 3 |
7. | Park Seung-hi | Korea Południowa | short track | 2 | – | 1 | 3 |
8. | Tobias Arlt | Niemcy | saneczkarstwo | 2 | – | – | 2 |
8. | Ole Einar Bjørndalen | Norwegia | biathlon | 2 | – | – | 2 |
8. | Dario Cologna | Szwajcaria | biegi narciarskie | 2 | – | – | 2 |
8. | Natalie Geisenberger | Niemcy | saneczkarstwo | 2 | – | – | 2 |
8. | Jørgen Gråbak | Norwegia | kombinacja norweska | 2 | – | – | 2 |
8. | Felix Loch | Niemcy | saneczkarstwo | 2 | – | – | 2 |
8. | Tina Maze | Słowenia | narciarstwo alpejskie | 2 | – | – | 2 |
8. | Jorien ter Mors | Holandia | łyżwiarstwo szybkie | 2 | – | – | 2 |
8. | Kamil Stoch | Polska | skoki narciarskie | 2 | – | – | 2 |
8. | Emil Hegle Svendsen | Norwegia | biathlon | 2 | – | – | 2 |
8. | Maksim Trańkow | Rosja | łyżwiarstwo figurowe | 2 | – | – | 2 |
8. | Tobias Wendl | Niemcy | saneczkarstwo | 2 | – | – | 2 |
8. | Vic Wild | Rosja | snowboarding | 2 | – | – | 2 |
8. | Tetiana Wołosożar | Rosja | łyżwiarstwo figurowe | 2 | – | – | 2 |
22. | Charlotte Kalla | Szwecja | biegi narciarskie | 1 | 2 | – | 3 |
23. | Tora Berger | Norwegia | biathlon | 1 | 1 | 1 | 3 |
23. | Shim Suk-hee | Korea Południowa | short track | 1 | 1 | 1 | 3 |
25. | Jan Blokhuijsen | Holandia | łyżwiarstwo szybkie | 1 | 1 | – | 2 |
25. | Anna Fenninger | Austria | narciarstwo alpejskie | 1 | 1 | – | 2 |
25. | Eric Frenzel | Niemcy | kombinacja norweska | 1 | 1 | – | 2 |
25. | Władimir Grigorjew | Rosja | short track | 1 | 1 | – | 2 |
25. | Marcus Hellner | Szwecja | biegi narciarskie | 1 | 1 | – | 2 |
25. | Maria Höfl-Riesch | Niemcy | narciarstwo alpejskie | 1 | 1 | – | 2 |
25. | Fiodor Klimow | Rosja | łyżwiarstwo figurowe | 1 | 1 | – | 2 |
25. | Aleksandr Legkow | Rosja | biegi narciarskie | 1 | 1 | – | 2 |
25. | Magnus Moan | Norwegia | kombinacja norweska | 1 | 1 | – | 2 |
25. | Johan Olsson | Szwecja | biegi narciarskie | 1 | 1 | – | 2 |
25. | Ingvild Flugstad Østberg | Norwegia | biegi narciarskie | 1 | 1 | – | 2 |
25. | Martina Sáblíková | Czechy | łyżwiarstwo szybkie | 1 | 1 | – | 2 |
25. | Ksienija Stołbowa | Rosja | łyżwiarstwo figurowe | 1 | 1 | – | 2 |
25. | Koen Verweij | Holandia | łyżwiarstwo szybkie | 1 | 1 | – | 2 |
39. | Tiril Eckhoff | Norwegia | biathlon | 1 | – | 2 | 3 |
40. | Lotte van Beek | Holandia | łyżwiarstwo szybkie | 1 | – | 1 | 2 |
40. | Jorrit Bergsma | Holandia | łyżwiarstwo szybkie | 1 | – | 1 | 2 |
40. | Zbigniew Bródka | Polska | łyżwiarstwo szybkie | 1 | – | 1 | 2 |
40. | Meryl Davis | USA | łyżwiarstwo figurowe | 1 | – | 1 | 2 |
40. | Jelena Iljinych | Rosja | łyżwiarstwo figurowe | 1 | – | 1 | 2 |
40. | Ida Ingemarsdotter | Szwecja | biegi narciarskie | 1 | – | 1 | 2 |
40. | Kjetil Jansrud | Norwegia | narciarstwo alpejskie | 1 | – | 1 | 2 |
40. | Nikita Kacałapow | Rosja | łyżwiarstwo figurowe | 1 | – | 1 | 2 |
40. | Magnus Krog | Norwegia | kombinacja norweska | 1 | – | 1 | 2 |
40. | Michel Mulder | Holandia | łyżwiarstwo szybkie | 1 | – | 1 | 2 |
40. | Daniel Richardsson | Szwecja | biegi narciarskie | 1 | – | 1 | 2 |
40. | Wita Semerenko | Ukraina | biathlon | 1 | – | 1 | 2 |
40. | Charlie White | USA | łyżwiarstwo figurowe | 1 | – | 1 | 2 |
UwagiEdytuj
- ↑ W statystykach Sports Reference podano 89 reprezentacji. Wynika to z faktu, że reprezentacja Indii na początku igrzysk występowała pod flagą olimpijską. De facto jedynym sportowcem, który w zawodach olimpijskich w Soczi startował jako niezależny olimpijczyk, był saneczkarz Shiva Keshavan.
- ↑ Biorąc pod uwagę podział na reprezentacje RFN i NRD, ostatnimi igrzyskami bez medalu dla RFN były igrzyska w Calgary w 1988 roku. W latach 1976–1988 medale zdobywali reprezentanci NRD, a w latach 1968–1976 reprezentanci RFN.
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d e f g 2014 Sochi Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ a b Rogge announces three new disciplines for Sochi 2014 (ang.). RT News, 5 lipca 2011. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Women's ski jumping gets 2014 Sochi Olympics go-ahead (ang.). BBC Sport, 6 kwietnia 2011. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Olympic Countries (ang.). sports-reference.com. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ a b “Best in Sochi 2014” Honor to Björndalen (ang.). Międzynarodowa Unia Biathlonowa, 7 listopada 2014. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ a b Marit Bjoergen najbardziej utytułowaną sportsmenką w historii zimowych igrzysk olimpijskich. Eurosport, 22 lutego 2014. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Russia (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ Russia sweeps 50 km podium and tops Olympic medal table (ang.). Międzynarodowa Federacja Narciarska, 23 lutego 2014. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ Norway (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ Netherlands (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ a b Dutch Speedskaters Conclude Dominant Effort at Sochi Olympics with 23 Medals (ang.). Bleacher Report, 24 lutego 2014. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Slovenia (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ a b Maze amazes as she wins Slovenia's first gold (ang.). Reuters, 12 lutego 2014. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Switzerland (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ Sweden (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ Czech Republic (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ Latvia (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ a b Belarus (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ Poland (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ Great Britain (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ Ukraine (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ United States (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ Croatia (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ Australia (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ Estonia (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ Italy (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ Germany (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ West Germany (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ IOC sanctions six Russian athletes and close one case as part of Oswald Commission findings (ang.). Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 12 grudnia 2017. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ Paweł Majewski: PjongCzang 2018: nie tylko Rosjanie wpadali na dopingu. Przypominamy największe skandale zimowych igrzysk. Polskie Radio, 9 lutego 2018. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ Afera dopingowa w Rosji. Kraj stracił już 13 medali igrzysk w Soczi. Niezależna, 22 grudnia 2017. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ Paweł Wilkowicz: Pjongczang. Rosja wyrzucona z zimowych igrzysk!. Sport.pl, 5 grudnia 2017. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ Marcin Piątek: Stanęli po stronie Rosjan w sprawie dopingu. Polityka, 1 lutego 2018. [dostęp 2018-05-30].
- ↑ a b c d e f g h i The Court od Arbitration for Sport (CAS) delivers its decisions in the matter of 39 Russian athletes v/ the IOC 28 appeals upheld, 11 partially upheld (ang.). Sportowy Sąd Arbitrażowy, 1 lutego 2018. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Soczi 2014 - Klasyfikacja medalowa - Igrzyska olimpijskie. Przegląd Sportowy, 23 lutego 2014. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Supergigant: Norweg ze złotem, ale nie Svindall. Bode Miller ma medal i wpis do historii. Przegląd Sportowy, 16 lutego 2014. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ a b IOC sanctions two Russian athletes as part of Oswald Commission findings (ang.). Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 1 listopada 2017. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ a b IOC sanctions four Russian athletes and closes one case as part of Oswald Commission findings (ang.). Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 9 listopada 2017. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ IOC sanctions four Russian athletes as part of Oswald Commission findings (ang.). Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 24 listopada 2017. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ a b Russian bobsledder banned over doping (ang.). France24, 18 grudnia 2017. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ a b c d Russian doping: GB bobsleigh team could earn Sochi bronze medal (ang.). BBC Sports, 29 listopada 2017. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ a b IOC sanctions four Russian athletes as part of Oswald Commission findings (ang.). Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 22 listopada 2017. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ a b c Decision of the IOC Disciplinary Commission sitting in the proceedings against Olga VILUKHINA. Międzynarodowy Komitet Olimpijski. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ a b c d e IOC sanctions 11 Russian athletes as part of Oswald Commission findings (ang.). Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 22 grudnia 2017. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ a b Decision of the IOC Disciplinary Commission sitting in the proceedings against Olga FATKULINA (ang.). Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 24 listopada 2017. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ a b Biathlon at the 2014 Sochi Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Norway Dominates Mixed Relay Debut (ang.). Międzynarodowa Unia Biathlonowa, 19 lutego 2014. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Belarus at Sochi 2014 Winter Olympics (ang.). Belarus.by. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Domracheva captures third biathlon gold of Sochi Games (ang.). The Japan Times, 18 lutego 2014. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Darya Domracheva (ang.). Belarus.by. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Александр Лукашенко присвоил Дарье Домрачевой звание Героя Беларуси (ros.). Belarus.by, 17 lutego 2014. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Bjoerndalen najlepszym zawodnikiem igrzysk olimpijskich w Soczi. Eurosport, 8 listopada 2014. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ a b c d Soczi - drugi łotewski hokeista złapany na dopingu. Przegląd Sportowy, 25 kwietnia 2014. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ PŚ w biathlonie: Rosjanin Łoginow wykluczony za doping. Przegląd Sportowy, 27 listopada 2014. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Decisions of the Independent Anti-Doping Hearing Panel (ang.). Międzynarodowa Unia Biathlonowa, 10 lipca 2015. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Łukasz Witczyk: Szokujące słowa dopingowiczki. "Wolałabym wyrzucić medal do kosza niż odesłać go do MKOl". Sportowe Fakty, 28 listopada 2017. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ a b IOC sanctions three Russian athletes as part of Oswald Commission findings. Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 1 grudnia 2017. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Cross Country Skiing at the 2010 Vancouver Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Cross Country Skiing at the 2014 Sochi Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Bjoergen: Moim celem jest sześć złotych medali. TVP Sport, 6 lutego 2014. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Upadek Bjoergen, już nie zdobędzie sześciu medali. Przegląd Sportowy, 11 lutego 2014. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Soczi 2014: Marit Bjørgen mistrzynią olimpijską. Tworzy historię dla Norwegii z czwartym złotem. Nportal, 8 lutego 2014. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Cross Country Skiing Men's 4 × 10 kilometres Relay Medalists (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Cross Country Skiing Women's 3 × 5 kilometres Relay Medalists (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Cross Country Skiing Women's 4 × 5 kilometres Relay Medalists (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Marit Bjoergen może stracić medale!. Przegląd Sportowy, 11 lutego 2014. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Polski olimpijczyk z Soczi na dopingu!. TVP Sport, 14 marca 2014. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ a b Powiększa się czarna lista rosyjskich dopingowiczów. Odebrano dwa medale z Soczi. Przegląd Sportowy, 27 listopada 2017. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Nick Zaccardi: Staten Island man, 46, and wife will ski for Dominica at Sochi Olympics (ang.). NBC Sports, 23 stycznia 2014. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Moutakilou Mumuni: Togo: Sochi Olympics 2014 - Mathilde Petitjean Amivi Proud to Represent Togo (ang.). All Africa, 16 stycznia 2014. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Bobsleigh at the 2010 Vancouver Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ a b c d Bobsleigh at the 2014 Sochi Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ United States Bobsleigh at the 2010 Vancouver Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Bobsleigh - Medallists from previous Olympic Winter Games - Women (ang.). Pyeonchang 2018 Olympic Winter Games. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Latvia Bobsleigh Men's Two Results (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Latvia Bobsleigh Men's Four Results (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Latvia Bobsleigh at the 2014 Sochi Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Historisches Bob-Debakel (niem.). Frankfurter Rundschau, 23 lutego 2014. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Olympia 2014: Deutsche Bob-Fahrer erleben historische Pleite (niem.). Spiegel Online, 17 lutego 2014. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Plama na polskim honorze. Olimpijczyk z Soczi złapany na dopingu. Przegląd Sportowy, 14 marca 2014. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ a b Russian doping: IOC bans 11 Winter Olympic athletes (ang.). BBC Sports, 22 grudnia 2017. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Decision of the IOC Disciplinary Commission sitting in the proceedings against Aleksandr ZUBKOV (ang.). Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 24 listopada 2017. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Decision of the IOC Disciplinary Commission sitting in the proceedings against Aleksei NEGODAILO (ang.). Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 27 listopada 2017. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Decision of the IOC Disciplinary Commission sitting in the proceedings against Dmitrii TRUNENKOV (ang.). Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 27 listopada 2017. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ All about Curling in Sochi (ang.). Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 4 lutego 2014. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Tournament details - XXII. Olympic Winter Games 2014 - Women (ang.). Światowa Federacja Curlingu. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Tournament details - XXII. Olympic Winter Games 2014 - Men (ang.). Światowa Federacja Curlingu. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Julia Fincher: Curling 101: Origins and Olympic history (ang.). NBC Olympics, 2 maja 2017. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Curling Women's Curling Medalists (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Curling Men's Curling Medalists (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Tournament Format (ang.). Międzynarodowa Federacja Hokeja na Lodzie. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Canada wins gold in men's hockey (ang.). City News, 23 lutego 2014. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Men's Olympic Hockey Year Index (ang.). Hockey Reference. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Michał Ruszel: Soczi 2014: Kanada zdobyła złoty medal w hokeju na lodzie. Eurosport, 23 lutego 2014. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Rod Perry: Russians dejected after Olympic hockey loss to Finland (ang.). Canadian Broadcasting Corporation, 19 lutego 2014. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Poulin scores OT winner, Canada wins gold over U.S. (ang.). The Sports Network, 20 lutego 2014. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Swiss women rally to beat Sweden for hockey bronze (ang.). The Sports Network, 20 lutego 2014. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Soczi 2014: Nicklas Baeckstroem złapany na dopingu. Eurosport, 23 lutego 2014. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Soczi: łotewski hokeista czwartym sportowcem na dopingu. TVP Sport, 22 lutego 2014. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Decision of the IOC Disciplinary Commission sitting in the proceedings against Tatiana BURINA. Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 22 grudnia 2017. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Decision of the IOC Disciplinary Commission sitting in the proceedings against Inna DYUBANOK. Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 11 grudnia 2017. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Decision of the IOC Disciplinary Commission sitting in the proceedings against Ekaterina LEBEDEVA. Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 11 grudnia 2017. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Decision of the IOC Disciplinary Commission sitting in the proceedings against Ekaterina PASHKEVICH. Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 11 grudnia 2017. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Decision of the IOC Disciplinary Commission sitting in the proceedings against Galina SKIBA. Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 11 grudnia 2017. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Decision of the IOC Disciplinary Commission sitting in the proceedings against Ekaterina SMOLENTSEVA. Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 11 grudnia 2017. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Decision of the IOC Disciplinary Commission sitting in the proceedings against Anna SHIBANOVA. Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 11 grudnia 2017. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Decision of the IOC Disciplinary Commission sitting in the proceedings against Anna SHCHUKINA. Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 22 grudnia 2017. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Nordic Combined at the 2010 Vancouver Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ a b Nordic Combined at the 2014 Sochi Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Kelly Whiteside: Todd Lodwick to carry the flag for USA in opening ceremonies (ang.). USA Today Sports, 5 lutego 2014. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ John Meyer: Todd Lodwick finishes sixth Olympics gritting through pain for team (ang.). Denver Post, 20 lutego 2014. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Figure Skating at the 2014 Sochi Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ a b Todor Krastiew: Figure Skating Men Olympic Games History All Medalists (ang.). Sport Statistics - International Competitions Archive. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ a b Todor Krastiew: Figure Skating Women Olympic Games History All Medalists (ang.). Sport Statistics - International Competitions Archive. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ a b Todor Krastiew: Figure Skating Ice Dance Olympic Games History All Medalists (ang.). Sport Statistics - International Competitions Archive. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ a b Todor Krastiew: Figure Skating Pairs Olympic Games History All Medalists (ang.). Sport Statistics - International Competitions Archive. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Figure Skating at the 2014 Sochi Winter Games: Men's Singles (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Figure Skating at the 2014 Sochi Winter Games: Women's Singles (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Medallists from previous Olympic Winter Games - Pair Skating (ang.). Pyeongchang 2018 Olympic Winter Games, 21 stycznia 2018. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Medallists from previous Olympic Winter Games - Ice Dance (ang.). Pyeongchang 2018 Olympic Winter Games, 21 stycznia 2018. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Sochi 2014 Olympics. Official Results Book. Figure Skating (ang. • ros. • fr.). Sochi 2014 Olympics. s. 8. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Rachel Lutz: Figure skating 101: Origins and Olympic history (ang.). NBC Olympics, 8 maja 2017. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Yuzuru Hanyu wins gold medal (ang.). Entertainment and Sports Programming Network, 15 lutego 2014. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ a b c Speed Skating at the 2014 Sochi Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ a b Netherlands Speed Skating at the 2014 Sochi Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Owen Gibson: Sochi 2014: Dutch speed skaters' utter dominance worries beaten rivals (ang.). The Guardian, 23 lutego 2014. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Poland Speed Skating at the 2014 Sochi Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Russia Speed Skating at the 2014 Sochi Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ South Korea Speed Skating at the 2014 Sochi Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Decision of the IOC Disciplinary Commission sitting in the proceedings against Alexander RUMYANTSEV (ang.). Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 24 listopada 2017. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ a b Alpine Skiing at the 2010 Vancouver Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ a b c d e f Alpine Skiing at the 2014 Sochi Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Bill Pennington: First Tie for Alpine Gold, Though Not Precisely (ang.). The New York Times, 12 lutego 2014. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Curtis Ng: Jan Hudec's bronze snaps Canadian alpine medal drought (ang.). CBC Sports, 16 lutego 2014. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ a b Bill Pennington: Slalom Champion Sets an Age Record (ang.). The New York Times, 22 lutego 2014. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Eric MacKenzie: Sochi Spotlight: Zimbabwe's first Winter Olympian (ang.). Pique Newsmagazine, 16 stycznia 2014. [dostęp 2018-05-29].
- ↑ Olivia Dwyer: Ski halfpipe approved for 2014 Olympics (ang.). Entertainment and Sports Programming Network, 6 kwietnia 2011. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Olivia Dwyer: Slopestyle approved for 2014 Olympics (ang.). Entertainment and Sports Programming Network, 4 lipca 2011. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Freestyle Skiing: Schedule and results (ang.). Sochi 2014 Olympics. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Will Graves: Canada's Alex Bilodeau takes gold in men's moguls, first two-time freestyle Olympic champion (ang.). The Republic. Columbus, Indiana, 10 lutego 2014. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Freestyle Skiing - Men's Ski Cross - Finals - Results (ang.). Międzynarodowa Federacja Narciarska, 20 lutego 2014. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Freestyle Skiing - Men's Ski Slopestyle - Final - Results (ang.). Międzynarodowa Federacja Narciarska, 13 lutego 2014. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Jakub Wojczyński: Zdarzyło się: Nielegalne spodnie medalistów?. Przegląd Sportowy, 20 lutego 2018. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Gordon Vincent: Winchester's Marino is first Winter Olympian from Paraguay (ang.). Middlesex East, 6 grudnia 2013. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Gordy Sheer: BREAKING NEWS: Luge Team Relay Added to Olympic Schedule (ang.). USA Luge, 6 kwietnia 2011. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Luge at the 2014 Sochi Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ a b c Germany Luge at the 2014 Sochi Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Russia Luge at the 2014 Sochi Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Latvia Luge at the 2014 Sochi Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Luge Women's Singles Medalists (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ a b Luge at the 2014 Sochi Winter Games: Mixed Team Relay (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Luge Men's Singles Medalists (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Joe Menzer: Ageless Wonder Armin Zoeggeler Captures 6th Straight Olympic Luge Medal (ang.). Bleacher Report, 9 lutego 2014. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Tonga's shirtless Rio 2016 flag-bearer qualifies for Winter Olympics (ang.). The Guardian, 21 stycznia 2018. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Short Track Speed Skating at the 2010 Vancouver Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ a b c d e Short Track Speed Skating at the 2014 Sochi Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Charles Hamelin (ang.). Kanadyjski Komitet Olimpijski. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Zhou delivers peak performance to defend 1,500m short-track title (ang.). Międzynarodowy Komitet Olimpijski, 15 lutego 2014. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Julia Grassie: Short track 101: Origins and Olympic history (ang.). NBC Olympics, 11 kwietnia 2017. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Rob Goldberg: Men's Speedskating Olympics 2014: Short Track 5000m Relay Medal Winners, Results (ang.). Bleacher Report, 21 lutego 2014. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Skeleton at the 2010 Vancouver Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Skeleton at the 2014 Sochi Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Skeleton at the 2014 Sochi Winter Games: Men's Skeleton (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ a b Skeleton Men's Skeleton Medalists (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ a b Skeleton Women's Skeleton Medalists (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Tadeusz Mieczyński: Będą skoki kobiet na IO w Soczi!. Skijumping.pl, 6 kwietnia 2011. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Sochi 2014 Ski Jumping - Results & Videos (ang.). Międzynarodowy Komitet Olimpijski. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Kamil Stoch of Poland wins second gold medal in ski jumping (ang.). Los Angeles Times, 15 lutego 2014. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Wojciech Fortuna - złoty skok w 1972 roku. Polskie Radio, 11 lutego 2014. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Dennis Passa: Vogt wins 1st gold medal in Olympic ski jumping (ang.). Associated Press News, 11 lutego 2014. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Sabrina Champenois: Coline Mattel. Pleine d’élans (fr.). Libération, 12 marca 2014. [dostęp 2018-05-26].
- ↑ Kerry Gillespie: Sochi 2014: Younger, hipper Olympics to feature slew of new events (ang.). Toronto Star, 30 października 2013. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Snowboarding at the 2014 Sochi Winter Games (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Yejin Jang: Anderson becomes first woman with 2 snowboarding medals at single Olympics (ang.). ABC News, 22 lutego 2018. [dostęp 2018-05-28].
- ↑ Overview top ranked in all competitions; Sector: Snowboard; Category: Olympic Winter Games; Select: Top 3 (ang.). Międzynarodowa Federacja Narciarska. [dostęp 2018-05-28].
Linki zewnętrzneEdytuj
- Wyniki i statystyki Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2014 w Soczi (ang.). Sports Reference. [dostęp 2018-05-30].