Kołbiel
Kołbiel – dawne miasto, obecnie wieś w Polsce położona w województwie mazowieckim, w powiecie otwockim, w gminie Kołbiel[4][5]. Leży na Równinie Garwolińskiej, na południowy wschód od Otwocka, przy drodze krajowej nr 17, będącej częścią drogi międzynarodowej E372 oraz drodze krajowej nr 50, nad rzeką Świder.
| |||
| |||
 Kościół parafialny pw. św. Trójcy | |||
| Państwo |  Polska
| ||
| Województwo | mazowieckie | ||
| Powiat | otwocki | ||
| Gmina | Kołbiel | ||
| Wysokość | 126 m n.p.m. | ||
| Liczba ludności (2011) | 1880[1][2] | ||
| Strefa numeracyjna | 25 | ||
| Kod pocztowy | 05-340[3] | ||
| Tablice rejestracyjne | WOT | ||
| SIMC | 0674767[4] | ||
Położenie na mapie gminy Kołbiel   Kołbiel | |||
Położenie na mapie Polski  Kołbiel | |||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  Kołbiel | |||
Położenie na mapie powiatu otwockiego  Kołbiel | |||
 52°03′35″N 21°28′04″E/52,059722 21,467778
| |||
| Strona internetowa miejscowości | |||
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0674773 | Piaski | część wsi |
Kołbiel uzyskała lokację miejską w 1532 roku, zdegradowana w 1870 roku[6]. Kołbiel położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie garwolińskim ziemi czerskiej województwa mazowieckiego[7].W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa siedleckiego.
Miejscowość jest siedzibą gminy Kołbiel oraz rzymskokatolickiej parafii Świętej Trójcy.
Ośrodek sztuki ludowej znany m.in. z pasiaków i kilimów.
Przystanek kolejowy Kołbiel jest położony na trasie linii kolejowej nr 7 w odległości 3 kilometrów od wsi. Według danych z marca 2006 pociąg jeździ tu co godzinę, a podróż do Warszawy Śródmieście trwa typowo godzinę i 12 minut. W Kołbieli znajduje się Szkoła Podstawowa im. Armii Krajowej(do 2009 także Zespół Szkół Zawodowych).
HistoriaEdytuj
Ślady osadnictwa na tym terenie pochodzą˛ ze starożytności i wczesnego średniowiecza. Wieś założona w 1326 r. przy przeprawie przez Świder na trakcie z Czerska do Liwu. Pierwsze wzmianki o Kołbieli pochodzą z 1407 roku, gdy prawdopodobnie został pobudowany drewniany kościół pod wezwaniem Świętej Trójcy, ufundowany przez Mikołaja Kurzca herbu Jasieńczyk z rodu Kolibielskich z Kołbieli (Kolibieli) i Mikołaja herbu Pobóg z Sufczyna. W 1422 roku biskup poznański Andrzej Łaskarz z Gosławic podniósł ów kościół do rangi kościoła parafialnego. Obecny kościół wybudowany został według projektu Józefa Piusa Dziekońskiego w 1901 r. w stylu neogotyckim. W kościele parafialnym znajduje się barokowy ołtarz główny św. Trójcy z XVII w., drewniane ołtarze boczne w stylu renesansowym: św. Józefa z XVI w. i Miłosierdzia Bożego. Parafia w Kołbieli należy do dekanatu mińskiego św. Antoniego, diecezji warszawsko-praskiej.
Kołbiel niegdyś posiadała prawa miejskie (miasto prywatne), nadane w 1532 roku przez króla Zygmunta I, potwierdzone w 1624. Podobnie jak wiele innych miejscowości z zaboru rosyjskiego Kołbiel utraciła prawa miejskie w roku 1869 na mocy ukazu carskiego. W 1806 roku Kołbiel nabywają Zamoyscy, przyczynia się to do ożywienia miasta. W 1877 roku uruchomienie Nadwiślańskiej Linii Kolejowej. W 1853 roku powstała w Kołbieli gmina żydowska, do II wojny światowej istniała drewniana synagoga.
W czasie kampanii wrześniowej stacjonowała tu 16 Eskadra Towarzysząca.[8]
W 1941 Niemcy utworzyli w Kołbieli getto dla ludności żydowskiej[9]. Przebywało w nim ok. 1000 Żydów z powiatu mińskiego[9]. 27 września 1942 getto zostało zlikwidowane, a jego mieszkańcy wywiezieni do obozu zagłady w Treblince[9]. W 1944 miały miejsce ciężkie walki wojsk pancernych Armii Czerwonej z Niemcami.
Kołbielska sztuka ludowaEdytuj
Okolice Kołbieli słyną z odrębnej kultury ludowej, jednym z jej przejawów jest tradycyjny strój kobiecy szyty z tkaniny samodziałowej. Na przenośnych warsztatach tkackich zwanych staciwami powstają tkaniny lniano-wełniane o charakterystycznym układzie bardzo drobnych kolorowych prążków, które występują w skupiskach na jednobarwnym, najczęściej czerwonym tle. W podobny sposób tworzone są chodniki zwane szmaciakami oraz narzuty i tkaniny pościelowe. Do dziś pielęgnowana jest tradycja wycinanek z kolorwego papieru glansowanego. W Kołbieli i okolicy zachowało się miejscowe budownictwo drewniane[10].
ZabytkiEdytuj
.jpg)
- Kościół parafialny pw. św. Trójcy, wybudowany w latach 1897–1901 według projektu Józefa Piusa Dziekońskiego.
- Murowana, neogotycka plebania z końca XIX w.
- Kaplica grobowa Zamoyskich według projektu W. Strzałkowskiego, na cmentarzu Parafialnym.
- Zespół pałacowy Zamoyskich — Stara Wieś.
- Pałac wzniesiony ok. 1866 r. według projektu Leandra Marconiego dla hr. Józefa Zamoyskiego.
- Park krajobrazowy.
- Granitowy obelisk z II poł. XIX w. ku czci Józefa hr. Zamoyskiego (1833–78)
- Cmentarz żydowski w Kołbieli
Zobacz teżEdytuj
PrzypisyEdytuj
- ↑ Portal polskawliczbach.pl
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.. [dostęp 2019-10-29].
- ↑ Poczta Polska. Wyszukiwarka kodów pocztowych
- ↑ a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 40-41.
- ↑ Mazowsze w drugiej połowie XVI wieku ; Cz.1, Mapa, plany, Warszawa 1973, k. 4.
- ↑ Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w wojnie obronnej 1939. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1991, s. 352. ISBN 83-206-0795-7.
- ↑ a b c Czesław Pilichowski: Obozy hitlerowskie na ziemiach polskich 1939–1945. Informator encyklopedyczny. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 238. ISBN 83-01-00065-1.
- ↑ Tomasz Chludziński, Janusz Żmudziński "Mazowsze, mały przewodnik" Wyd. Sport i Turystyka Warszawa 1978 s. 138
Linki zewnętrzneEdytuj
- Kołbiel w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska. Warszawa 1902.
- Kołbiel w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. IV: Kęs – Kutno. Warszawa 1883.
- Historia Kołbieli i wycieczka po okolicach
- Cmentarz żydowski w Kołbieli