Kościół św. Antoniego z Padwy w Siemianowicach Śląskich
Kościół świętego Antoniego z Padwy – rzymskokatolicki kościół parafialny parafii św. Antoniego z Padwy w Siemianowicach Śląskich.
| kościół parafialny | |||||||||||||
.jpg) Elewacja frontowa (2020) | |||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||||||
| Miejscowość | |||||||||||||
| Adres | |||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||
| Parafia | |||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||
| Wspomnienie liturgiczne |
13 czerwca | ||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie Siemianowic Śląskich  | |||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |||||||||||||
 50°18′04,8″N 19°01′27,9″E/50,301333 19,024417
| |||||||||||||
Świątynia znajduje się przy ulicy ks. Jana Kapicy w dzielnicy Centrum. Powstał on poprzez adaptację powstałej w 1914 roku hali targowej. Konsekracja kościoła odbyła się 4 października 1931 roku.
Historia edytuj
Starania o budowę świątyni w Hucie Laura zostały rozpoczęte w 1908 roku. Świątynia miała znajdować się na plantach przy obecnym placu ks. Piotra Skargi[1]. W późniejszym czasie rozpisano konkurs na budowę nowego kościoła, a także sprzedawano cegiełki. Powstały dwa konkursowe projekty[2]. Realizacji przeszkodził wybuch I wojny światowej. Po wojnie, z powodu dewaluacji pieniądza zamiast stawiać nowy budynek postanowiono zaadaptować na potrzeby sakralne halę targową, która powstała w 1914 roku według projektu Theodora Heidricha. W tym celu parafia wystąpiła z wnioskiem do Rady Gminy Huta Laura o zakup hali. 16 września 1922 roku zostały przesłane akta dotyczące zakupu hali[3].
W 1923 roku parafia uzyskała zezwolenie na dobudowę zakrystii i salki, a w 1927 roku rozpoczęto prace adaptacyjne we wnętrzu przyszłego kościoła. Rok potem powstał projekt adaptacji hali na kościół, autorstwa katowickich architektów: Jana Basiona i Stanisława Porębskiego. Zaprojektowano podniesienie bocznych ścian o 4 metry i dobudowę dwóch wież przy wejściu głównym. Prace adaptacyjne przy świątyni trwały do 1931 roku[3].
Kościół został konsekrowany w dniu 4 października 1931 roku przez biskupa Stanisława Adamskiego[4]. W 1930 roku zakupiono organy[3], zastąpione nowymi w 1979 roku[5]. W 1929 roku zamówiono cztery dzwony, które w 1942 roku zostały zarekwirowane przez Niemców. Po II wojnie światowej zamontowano nowe dzwony[6]. Również po wojnie, w latach 1945–1947 zamontowano 28 witraży[5].
Architektura i wyposażenie edytuj
Kościół parafialny znajduje się przy ulicy ks. Jana Kapicy w Siemianowicach Śląskich. Kościół powstał poprzez przebudowę hali targowej. Projekt przebudowy opracowali architekci z Katowic: Jan Basion i Stanisław Porębski. Przy wejściu głównym znajdują się dwie wieże[3]. Siemianowicka pracownia Fryderyka Romańczyka wykonała dla kościoła 28 witraży, przedstawiających świętych. W prezbiterium widnieje witraż przedstawiający Boga Ojca[5].
Pierwszy ołtarz w kościele został wykonany u Jana Seretty w Pawłowicach[3] – obecny powstał po soborze watykańskim II[7]. Droga Krzyżowa znajdująca się jest autorstwa katowickiego artysty Otto Kowalewskiego.Obecne organy zostały wykonane w 1979 roku przez firmę Włodzimierza Truszczyńskiego z Warszawy. Dzwony zamontowano po II wojnie światowej. Posiadają one elektryczny napęd[5].
Przypisy edytuj
- ↑ Kościoły. Urząd Miasta Siemianowice Śląskie. [dostęp 2018-09-13]. (pol.).
- ↑ Derus 2014 ↓, s. 124.
- ↑ a b c d e Derus 2014 ↓, s. 125.
- ↑ Parafia św. Antoniego z Padwy w Siemianowicach Śląskich. encyklo.pl. [dostęp 2020-10-11]. (pol.).
- ↑ a b c d Derus 2014 ↓, s. 126.
- ↑ Derus 2014 ↓, s. 127.
- ↑ Paweł Szałankiewicz: Parafia św. Antoniego w Siemianowicach: Najpiękniejszy kościół i 100 lat parafii. siemianowiceslaskie.naszemiasto.pl, 2014-08-14. [dostęp 2020-12-19]. (pol.).
Bibliografia edytuj
- Małgorzata Derus, Siemianowickie parafie w rozwoju historycznym, „Siemianowicki Rocznik Muzealny” (13), Siemianowice Śląskie: Muzeum Miejskie w Siemianowicach Śląskich, 2014, s. 113-136, ISSN 1644-8154 (pol.).