Kościół św. Jana Chrzciciela w Nowej Brzeźnicy

Kościół świętego Jana Chrzciciela – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Brzeźnica nad Wartą archidiecezji częstochowskiej.

Kościół
pw. Świętego Jana Chrzciciela

A/128 z dnia 16.07.2012
kościół parafialny
widok od strony prezbiterium
Państwo	Polska
Województwo	łódzkie
Miejscowość	Nowa Brzeźnica
Adres	ul. Zamkowa 1 98-331 Nowa Brzeźnica
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Jana Chrzciciela
Wezwanie	św. Jana Chrzciciela
Wspomnienie liturgiczne	24 czerwca
Historia Data powołania koniec XIII wieku Data rozpoczęcia budowy 1902 Data zakończenia budowy 1910 Data poświęcenia 1911 Aktualne przeznaczenie kościół parafialny
Dane świątyni Styl neogotycki Świątynia • materiał bud. • cegła Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 1
Położenie na mapie gminy Nowa Brzeźnica Kościół świętego Jana Chrzciciela
Położenie na mapie Polski Kościół świętego Jana Chrzciciela
Położenie na mapie województwa łódzkiego Kościół świętego Jana Chrzciciela
Położenie na mapie powiatu pajęczańskiego Kościół świętego Jana Chrzciciela
51°04′53,08″N 19°10′53,05″E

Obecna świątynia murowana, w stylu neogotyckim została zbudowana w latach 1902–1910 dzięki staraniom proboszcza księdza Józefa Piotrowskiego i ówczesnych wikariuszy ks. Wincentego Wrzalińskiego i Teofila Jankowskiego, który potem już jako proboszcz parafii skompletował wykończenie kościoła.

Kamień węgielny został poświęcony przez biskupa włocławskiego Stanisława Zdzitowieckiego w dniu 14 maja 1904 roku po wzniesieniu fundamentów, a pod koniec tego roku ukończone mury zostały nakryte dachem. Potem dopiero kościół otrzymał sklepienie, wnętrze zostało otynkowane, została wybudowana wieża, na której zostały zawieszone trzy stare dzwony z dawnej świątyni, odlane w 1624 roku (jeden został zabrany przez Austriaków w 1916 roku) i zostały zamontowane organy.

Budowla została konsekrowana w dniu 24 czerwca 1911 roku przez wspomnianego wyżej biskupa włocławskiego Stanisława Zdzitowieckiego. W latach 1911–1930 świątynia otrzymała boczne ołtarze, Drogę Krzyżową, ławki i inne elementy umeblowania wnętrza; w 1929 roku zostały ufundowane witraże, a w 1930 roku została wykonana polichromia według projektu profesora Bukowskiego z Krakowa – dzięki staraniom wspomnianego wyżej księdza Teofila Jankowskiego.

Podczas okupacji świątynia została zamieniona przez hitlerowców na hotel robotniczy oraz spustoszona i obrabowana z paramentów. W 1945 roku podczas działań wojennych została uszkodzona. Po zakończeniu wojny jeszcze w 1945 roku świątynia została odrestaurowana (dach i okna) dzięki staraniom księdza Tadeusza Ojrzyńskiego. Dzięki staraniom księdza Jana Placka stopniowo wymieniono cegły w murach zewnętrznych świątyni rozpoczynając od górnych partii. W 1954 roku zostały przelane stare dzwony z 1625 roku, które zostały powiększone, ale zostały zniszczone przy tym stare zabytkowe ornamenty. Ołtarz główny został ponownie konsekrowany w dniu 31 maja 1953 roku przez biskupa Zdzisława Golińskiego. Podczas urzędowania księdza proboszcza Edwarda Sowuli (lata 1958–1975) zostały sprawione trzy nowe witraże na miejscu zniszczonych w 1939 roku, zostało odrestaurowane wnętrze kościoła, ściany zostały wzmocnione oraz zostały zamontowane ławki w świątyni. Od 1975 roku podczas urzędowania księdza proboszcza Stanisława Błacha zostało założone centralne ogrzewanie, nowa instalacja elektryczna, została doprowadzona woda do świątyni. Zewnętrzne ściany świątyni w miejscach, gdzie wypadała cegła marglowa, zostały uzupełnione. W 1980 roku z kościoła została zdjęta dachówka, zostały wymienione zniszczone wiązania na dachu i wieży i zostały pokryte blachą miedzianą oprócz starej wieży, ponieważ wojewódzki konserwator zabytków nie wyraził zgody. W 1989 roku została założona nowa instalacja elektryczna i głośnikowa, a w latach następnych została odnowiona lamperia w kościele. W 1983 roku zostały wyremontowane organy.