Kościół Matki Bożej Dobrej Rady w Krakowie

kościół w Krakowie

Kościół Matki Bożej Dobrej Rady – parafialny kościół rzymskokatolicki, znajdujący się w Krakowie, w Dzielnicy XII, w Prokocimiu przy ulicy Prostej 35.

Kościół Matki Bożej Dobrej Rady
Gminna ewidencja zabytków – Kraków[1]
kościół parafialny
Ilustracja
Kościół po ukończeniu budowy wieży z hełmem, 2020
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Miejscowość

Kraków

Adres

ul. Prosta 35

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

Parafia Matki Bożej Dobrej Rady

Wezwanie

Matki Bożej Dobrej Rady

Wspomnienie liturgiczne

26 kwietnia

Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół Matki Bożej Dobrej Rady”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół Matki Bożej Dobrej Rady”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół Matki Bożej Dobrej Rady”
Ziemia50°01′13″N 19°59′18″E/50,020278 19,988333
Kościół przed wybudowaniem wieży, 2011
Kościół po pierwszym etapie budowy wieży, 2016

Historia edytuj

W 1909 Anna Jerzmanowska, wdowa po Erazmie Jerzmanowskim sprzedała zakonowi augustianów majątek znajdujący się w Prokocimiu (ówcześnie podkrakowskiej wsi). W 1911 augustianie, za zgodą biskupa krakowskiego Jana Duklana Puzyny otwarli tu poświęcili kaplicę. 1 stycznia 1917 erygowano w Prokocimiu parafię – wydzielono ją z parafii w Bieżanowie. Opiekę duszpasterską sprawowali augustianie, a nabożeństwa odbywały się w kaplicy Najświętszej Marii Panny (obecnym kościele św. Mikołaja z Tolentino). Pierwszym proboszczem został Wilhelm Gaczek[2].

Budowę obecnego kościoła parafialnego rozpoczęto w 1932 według projektu Zygmunta Gawlika. 6 maja 1934 roku arcybiskup krakowski Adam Stefan Sapieha poświęcił kamień węgielny nowego kościoła. Prace przy budowie kościoła zatrzymano w 1938, do tego czasu zbudowane zostało jedynie jego prezbiterium z zakrystią i kaplica. Prace przy budowie wznowiono w 1948 według nowego projektu Adolfa Szyszko-Bohusza. W 1950 opiekę nad parafią przejęli księża diecezjalni. Budowę świątyni zasadniczo ukończono w 1957 i 24 listopada tego roku arcybiskup Eugeniusz Baziak poświęcił kościół. Nadal jednak trwały prace związane z wykończeniem i ozdobieniem budowli, a w 1964 poświęcono ołtarz główny[2].

W latach 1969–1971 budowano niewielką plebanię przy alei Adolfa Dygasińskiego 44. W 1998 ukończono pierwszą część, a w 2006 drugą nowej plebanii przy alei Adolfa Dygasińskiego 44a[2]. W 2017 ukończono budowę wieży kościelnej[3].

Budynek edytuj

 
Wnętrze kościoła

Budowę rozpoczęto według projektu Zygmunta Gawlika i Izydora Stella-Sawickiego. Od 1948 kontynuowano ją według zmienionego projektu Adolfa Szyszko-Bohusza[4].

Jest to trójnawowy, orientowany, halowy budynek w stylu modernistycznym. Trójlistnie zamknięte prezbiterium przykryte jest ażurową konstrukcją. Fasada z arkadowym portykiem, nad którym znajduje się okrągły witraż z Matką Bożą Dobrej Rady, jest zwieńczona trójkątnym szczytem. Po południowej stronie fasady znajduje się wieża[4].

Wnętrze projektowali Wiktor Zin (jego projektu jest ołtarz główny, witraże w prezbiterium za ołtarzem i w okrągłych oknach naw bocznych, jak również okrągły witraż na fasadzie) oraz Zdzisław Pabisiak. W nawach bocznych znajdują się stacje drogi krzyżowej, płaskorzeźby wykonane przez Karola Muszkieta, a w oknach witraże[4].

Przypisy edytuj

  1. Gminna ewidencja zabytków Krakowa. Biuletyn Informacji Publicznej Miasta Krakowa. [dostęp 2023-10-27].
  2. a b c Historia parafii. [w:] Parafia rzymskokatolicka Matki Bożej Dobrej Rady w Prokocimiu [on-line]. [dostęp 2019-04-25].
  3. Homilia ks. kardynała Stanisława Dziwisza wygłoszona podczas uroczystości poświęcenia wieży 26.11.2016 r.. [w:] Parafia rzymskokatolicka Matki Bożej Dobrej Rady w Prokocimiu [on-line]. [dostęp 2019-04-25].
  4. a b c Kościół Matki Bożej Dobrej Rady. W: Encyklopedia Krakowa. Warszawa – Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 456. ISBN 83-01-13325-2.

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj