Kościół Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Boguszycach

Kościół Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Boguszycach
	31/A/00/1-3 z 25 lipca 2000
	kościół parafialny
	; Widok ogólny
Państwo	Polska
Województwo	dolnośląskie
Miejscowość	Boguszyce
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Wezwanie	Matki Boskiej Nieustającej Pomocy
Historia
Data rozpoczęcia budowy	1712
Data zakończenia budowy	1714
Fundator	Adam Braun
Dane świątyni
Świątynia; • materiał bud.	; • mur pruski
	Położenie na mapie gminy wiejskiej Oleśnica Kościół Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Boguszycach
	Położenie na mapie Polski Kościół Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Boguszycach
	Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Kościół Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Boguszycach
	Położenie na mapie powiatu oleśnickiego Kościół Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Boguszycach
	51°14′48,0″N 17°23′44,5″E/51,246667 17,395694
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kościół Matki Boskiej Nieustającej Pomocy w Boguszycach – katolicki kościół parafialny znajdujący się w Boguszycach (powiat oleśnicki, województwo dolnośląskie). Funkcjonuje przy nim parafia Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy. Do rejestru zabytków wpisany został 25 lipca 2000 pod numerem 31/A/00/1-3^[1].

Historia edytuj

Obiekt był wymieniany po raz pierwszy w 1318, a jako parafia w 1376. Pierwszy znany proboszcz to Konrad z Boguszyc (1329). W 1538 świątynię przejęli protestanci^[2]. W latach 1712-1714 przeprowadzono szeroko zakrojoną przebudowę świątyni, w wyniku czego otrzymała ona wygląd podobny do obecnego. Przebudowę fundował Adam Braun z Boguszyc^[3]. Ostatnim pastorem protestanckim był Ewald Treutler^[2].

Architektura edytuj

Kościół jest barokowy, salowy, ośmioboczny, orientowany i stoi na wysokiej podmurówce. Nie ma wyodrębnionego prezbiterium. Po bokach nawy znajdują się dwie kruchty, przy czym północna jest wyposażona w lożę kolatorską. Od zachodu przybudowana jest wieża o konstrukcji słupowej, w górnej części drewniana, z zegarem z 1899^[3].

Wnętrze edytuj

Wnętrze jest otynkowane i ma krótkie empory. Wyposażenie pochodzi z przełomu XIX i XX wieku. Ołtarz główny oraz ambona są neobarokowe, z fragmentami barokowymi z około 1714^[3].