Kościół Najświętszej Marii Panny Wniebowziętej w Żegocinie

Kościół pw. Najświętszej Marii Panny Wniebowziętej w Żegociniekatolicki kościół parafialny zlokalizowany w Żegocinie (gmina Czermin). Funkcjonuje przy nim sanktuarium maryjne.

Kościół pw. Najświętszej Marii Panny Wniebowziętej w Żegocinie
AK.I.11a/211 z dnia 31.03.1933
kościół parafialny
Ilustracja
Widok od południa
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Miejscowość

Żegocin

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej w Żegocinie

Wezwanie

NMP Wniebowzięta

Wspomnienie liturgiczne

15 sierpnia

Przedmioty szczególnego kultu
Relikwie

Krzyża Świętego

Cudowne wizerunki

Matki Bożej Żegocińskiej

Położenie na mapie gminy Czermin
Mapa konturowa gminy Czermin, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół pw. Najświętszej Marii Panny Wniebowziętej w Żegocinie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół pw. Najświętszej Marii Panny Wniebowziętej w Żegocinie”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół pw. Najświętszej Marii Panny Wniebowziętej w Żegocinie”
Położenie na mapie powiatu pleszewskiego
Mapa konturowa powiatu pleszewskiego, u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół pw. Najświętszej Marii Panny Wniebowziętej w Żegocinie”
Ziemia51°59′59,31″N 17°47′05,21″E/51,999808 17,784781

Historia edytuj

Pierwsza świątynia istniała tu już w 1415 (uległa spaleniu)[1]. Obecny kościół został wzniesiony w 1714 z fundacji Mikołaja Swinarskiego, starosty liwskiego (data budowy wyryta jest nad bocznym portalem wejściowym od strony północnej; odkryto ją i wyeksponowano w 1998[1]). W 1750 był restaurowany przez Antoniego Gajewskiego, starostę kościańskiego. Kolejne renowacje przechodził w latach: 1776, 1880 (nakładem Chłapowskich), 1947–1948 oraz 1998–2002[2].

Architektura edytuj

Świątynia jest drewniana, konstrukcji wieńcowej. Prezbiterium jest węższe od nawy. Wieża wzniesiona na nawie, kwadratowa, z kruchtą, zwieńczona barokowym hełmem z latarnią. Dach kryty gontem. Strop w nawie jest płaski z fasetą, natomiast w prezbiterium zbudowano pozorne sklepienie kolebkowe. W 2001 odkryto resztki polichromii wyobrażającej kotarę. Prospekt organowy pochodzi z końca XVIII wieku. Ołtarz główny i boczne są rokokowe. Główny zawiera obraz Matki Boskiej Śnieżnej[3] z Dzieciątkiem, pochodzący z około 1780. Zawiera łaciński napis "Sancta Dei Genitrix, ora pro nobis", w tłumaczeniu oznacza: "Święta Boża Rodzicielko, módl się za nami!". Obraz przeniesiono z Łęgu przed 1639. Koronacji płótna dokonał w 1965 kardynał Stefan Wyszyński. Boczne ołtarze pochodzą z pierwszej połowy XVIII wieku (dwa) i z około 1754 (dwa). Lokalna tradycja podaje, że dwa ołtarze boczne mogą pochodzić z kościoła jezuickiego w Kaliszu. Ambona, chrzcielnica (w formie anioła podtrzymującego misę), konfesjonały i dwie ławki z XVIII wieku reprezentują styl rokokowy[2][1].

W kruchcie wiszą dwie tablice (1991 i 2001) upamiętniające lokalne kółko włościanek (pierwsze w Wielkopolsce, założone przez Teofilę Chłapowską w 1907) oraz kółko rolnicze[2][4].

Otoczenie edytuj

Cmentarz edytuj

Przy kościele zlokalizowane są liczne nagrobki i grobowce. Spoczywają tu m.in.:

  • Józef Chłapowski herbu Dryja, patron wielkopolskich kółek rolniczych i jego małżonka Teofila z Woronieckich Chłapowska,
  • Konstancja z Łuszczewskich Wodzińska (wojewodzina),
  • ks. Kazimierz Głowiński, proboszcz żegociński, dziekan czermiński i kanonik gnieźnieński,
  • Adam Korybut Książę Woroniecki[4].

Inne edytuj

Przy kościele stoi drewniana dzwonnica konstrukcji słupowej (typu krosnowego) z połowy XIX wieku[2], figura św. Jana Nepomucena i lipy o obwodach do 300 cm[3].

Galeria edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b c Galeria Wielkopolska, Żegocin. [dostęp 2016-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-05-27)].
  2. a b c d Kościoły Drewniane, Żegocin
  3. a b praca zbiorowa, Słownik krajoznawczy Wielkopolski, PWN, 1992, s.321, ISBN 83-01-10630-1
  4. a b napisy in situ