Kościoły stacyjne w Rzymie

Kościoły stacyjne w Rzymie − kościoły, w których zgodnie z tradycją Kościoła rzymskiego, zrodzoną w IV-V w., kultywowany jest zwyczaj stacji wielkopostnych, celebrowanych każdego dnia w innej świątyni Wiecznego Miasta. W dawnej organizacji kościelnej najważniejsze parafie rzymskie, wzniesione zazwyczaj w miejscach związanych ze świadectwem wiary pierwszych chrześcijan-męczenników Chrystusa, nazywano „titulus”. W tych właśnie najstarszych rzymskich kościołach „tytularnych” zaczęto regularnie w okresie Wielkiego Postu gromadzić się na modlitwę i sakramenty, zwykle pod przewodnictwem papieża lub jednego z tytularnych proboszczów Wiecznego Miasta (kardynałów). Tradycyjnie gromadzono się w jednym kościele i procesyjnie, śpiewając litanię do wszystkich świętych, przechodzono do wyznaczonego na dany dzień kościoła stacyjnego[1]. Praktyka upadła w okresie niewoli awiniońskiej papieży. Do zwyczaju zaczęto powracać w XVI w., a ostatecznie powrócono do niego w XX w. W 1959 Jan XXIII powrócił do tradycji odprawiania przez papieża liturgii Środy Popielcowej. W 1993 roku diecezja rzymska wprowadziła nowy rytuał celebracji stacji wielkopostnych oraz okresu wielkanocnego[2].

Lista kościołów stacyjnych

edytuj

Oficjalna lista kościołów stacyjnych publikowana przez Papieską Akademię Kultu Męczenników[3]:

Wielki Post:

Wielki Tydzień:

Okres wielkanocny:

  1. W związku z zamknięciem od 2013 roku remontowanej bazyliki św. Sykstusa rolę kościoła stacyjnego pełni kościół świętych Nereusza i Achillesa
  2. W XV w. stacja wielkopostna została przeniesiona z kościoła S. Ciriaco de Camilliano do bazyliki S. Maria in Via Lata

Przypisy

edytuj
  1. Hanna Suchocka: Rzymskie pasje. Kościoły stacyjne Wiecznego Miasta. Rosikon Press, 2013, s. 13. ISBN 978-83-62981-52-6.
  2. Henri Leclercq: Station Days. www.newadvent.org, 1912. [dostęp 2014-03-05]. (ang.).
  3. Pontifical Adademy Cultorum Martyrum: Lenten Stations. www.vatican.va. [dostęp 2014-03-05]. (ang.).