Kobaltyn

Kobaltyn
	; Kostka kobaltynu o wymiarch 1,6×1,4×1,1 cm
	Właściwości chemiczne i fizyczne
Inne nazwy	Błyszcz kobaltu
Skład chemiczny	siarczek kobaltu i arsenu (CoAsS)
Twardość w skali Mohsa	5 – 5,5
Przełam	muszlowy
Układ krystalograficzny	regularny
Gęstość minerału	6,0 – 6,4 g/cm³
	Właściwości optyczne
Barwa	stalowoszara, srebrzystobiała
Rysa	szaroczarna
Połysk	metaliczny
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Hasło w Wikisłowniku

Kobaltyn (cobaltyn, błyszcz kobaltu) – minerał z gromady siarkosoli. Jest minerałem rzadkim.

Nazwa kobold (od złego ducha kobolda) pojawia się u Basilliusa (329–379) na określenie kruszców, z których nie można było uzyskać żadnego metalu^[1].

Charakterystyka edytuj

Właściwości edytuj

Zazwyczaj tworzy kryształy izometryczne o postaci sześcianu, ośmiościanu, dwunastościanu pięciokątnego o prążkowanych ścianach; oraz ich wzajemnej kombinacji. Kryształy kobaltynu mają taki sam kształt jak kryształy pirytu. Występuje w skupieniach ziarnistych, zbitych, w formie wpryśnięć i impregnacji. Jest kruchy, nieprzezroczysty, rozpuszcza się w kwasie azotowym. Topi się tworząc kulkę o słabych właściwościach magnetycznych. Jest ciężki i stosunkowo twardy. Często zawiera żelazo – ferrokobaltyn – oraz nikiel – kobaltyn niklowy. Współwystępuje z chalkopirytem, pirotynem, arsenopirytem.

Występowanie edytuj

Występuje głównie w żyłach hydrotermalnych. Czasami pojawia się w skałach metamorficznych. Stanowi produkt wysokotemperaturowych procesów hydrotermalnych. Jest spotykany w żyłach kruszcowych i skarnach.

Miejsca występowania: