Kobierzyce
Kobierzyce (niem. Koberwitz[2]) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wrocławskim, w gminie Kobierzyce.
| Artykuł | 50°58′17″N 16°55′50″E |
| - błąd | 39 m |
| WD | 50°59'N, 16°56'E |
| - błąd | 2314 m |
| Odległość | 1418 m |
| ||||
| ||||
 Pałac z 1884 r., Urząd Gminy | ||||
| Państwo |  Polska
| |||
| Województwo |  dolnośląskie
| |||
| Powiat | wrocławski | |||
| Gmina | Kobierzyce | |||
| Liczba ludności (30.01.2015) | 2048[1] | |||
| Strefa numeracyjna | 71 | |||
| Kod pocztowy | 55-040 | |||
| Tablice rejestracyjne | DWR | |||
| SIMC | 0875425 | |||
Położenie na mapie gminy Kobierzyce  | ||||
Położenie na mapie Polski  | ||||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | ||||
Położenie na mapie powiatu wrocławskiego  | ||||
 50°58′17″N 16°55′50″E/50,971389 16,930556
| ||||
| Strona internetowa | ||||
Podział administracyjnyEdytuj
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wrocławskiego. Miejscowość jest siedzibą gminy Kobierzyce.
DemografiaEdytuj
Według Narodowego Spisu Powszechnego (III 2011 r.) liczyły 2065 mieszkańców[3]. Są trzecią co do wielkości miejscowością gminy Kobierzyce.
PołożenieEdytuj
Wieś jest położona na Równinie Wrocławskiej, na wschód przebiega droga krajowa nr 8.
NazwaEdytuj
Nazwa miejscowości pochodzi od staropolskiej nazwy kobierca i związana jest z tkactwem, które się rozwijało w mieście[4]. Heinrich Adamy w swoim dziele o nazwach miejscowych na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu wymienia jako pierwotną zanotowaną nazwę wsi Kobierowice podając jej znaczenie "Weberdorf, Teppichwirker" - "Wieś tkaczy, wytwórców dywanów"[4].
HistoriaEdytuj
Wzmiankowana po raz pierwszy przez Henryka III Białego w roku 1257 jako Cobilwiz, w kolejnym zachowanym dokumencie z roku 1333 jako Gut Koberwitz (tj. „dobra kobierzyckie”), a 4 lata później (1337 r.), przez czeskiego króla Jana (szwagra księcia Henryka VI), potwierdzającego jej własność Otto von Glubosowi, określona jako Cobruicz[potrzebny przypis]. Począwszy od 1395 wieś aż do lat 30. XX wieku stale funkcjonowała już pod nazwą Koberwitz[potrzebny przypis].
Kobierzyce i inne sąsiadujące z nimi wsie wraz z okolicznymi ziemiami trafiły na początku XVIII wieku w ręce rodziny von Königsdorf, która około 1788 r. wybudowała tu sobie siedzibę.
W roku 1885 przeprowadzono przez Kobierzyce linię kolejową z Wrocławia do Świdnicy, a w roku 1898 za tutejszą stacją dobudowano odgałęzienie łączące Wrocław przez Kobierzyce z Dzierżoniowem. W roku 1924, w kobierzyckim pałacu zorganizowany został kurs Podstawy wiedzy duchowej dla powodzenia w rolnictwie, który poprowadził Rudolf Steiner – filozof i ojciec antropozofii[5]. W folwarku opodal pałacu powstało nowatorskie na owe czasy biodynamiczne gospodarstwo rolno-ogrodnicze kładące nacisk na ochronę środowiska i zdrowe żywienie jako alternatywę rolnictwa przemysłowego. W 75. rocznicę tego wydarzenia wmurowano w ścianę pałacu stosowną tablicę pamiątkową.
W okresie hitlerowskiego reżimu w latach 1936‒1945 miejscowość nosiła nazwę Rößlingen[2].
W 1945 r. wieś została włączona do Polski. Początkowo administracja polska przez krótki czas używała nazwy Sobiegród[6]. Od 1946 obowiązuje obecna nazwa[7].
ZabytkiEdytuj
Według rejestru Narodowego Instytutu Dziedzictwa na listę zabytków wpisany jest[8]:
- zespół pałacowy, ul. Pałacowa 1, z XVIII-XX w.:
- pałac przebudowany został w 1884 roku, po II wojnie światowej jednak ulegał systematycznej dewastacji. W połowie lat 90. XX wieku, w związku z napływem znacznych funduszy od inwestorów budujących na terenie gminy Kobierzyce sklepy wielkopowierzchniowe, magazyny i obiekty przemysłowe, urząd gminy zdecydował się na odrestaurowanie popadającego w ruinę pałacu, w którym od 1997 roku zlokalizował swoją siedzibę. Pałac otoczony jest ogólnodostępnym obszernym parkiem, służącym rekreacji mieszkańców
- park przy pałacu
SportEdytuj
W 1998 w miejscowości powstał klub piłki ręcznej KPR Kobierzyce, który początkowo szkolił dzieci i młodzież, a w 2011 utworzył drużynę kobiet, która przystąpiła do rozgrywek seniorek. W latach 2013–2016 KPR Kobierzyce występował w I lidze, a w 2016 zadebiutował w Superlidze[9]. Klub swoje domowe mecze rozgrywa w hali widowisko-sportowej w Kobierzycach, która została oddana do użytku w 2011.
KomunikacjaEdytuj
W październiku 2009 roku gmina uruchomiła komunikację autobusową:
uwaga: (*) gwiazdka oznacza linie czynne od 1 listopada 2012
| Linie gminy Kobierzyce | ||
|---|---|---|
| 812* | Wrocław Krzyki – Ślęza | tylko w dni robocze |
| 852 | Wrocław Krzyki – Tyniec Mały - Kobierzyce - Tyniec Mały - Wrocław Krzyki | oprócz niedziel |
| 862 | Wrocław Dworzec PKP - Kobierzyce - Solna | |
| 872 | Wrocław Krzyki - Kobierzyce - Cieszyce/Pełczyce - Tyńczyk | |
| 882* | Wrocław Krzyki – Tyniec Mały - Kobierzyce - Cieszyce | tylko w dni robocze |
| 892 | Wrocław Krzyki – Tyniec Mały - Owsianka/Nowiny - Kobierzyce - Księginice - Wrocław Krzyki | |
PrzypisyEdytuj
- ↑ [1]
- ↑ a b M. Choroś, Ł. Jarczak, Słownik nazw miejscowych Dolnego Śląska, Opole 1995, s. 56.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ a b Heinrich Adamy, Die schlesischen Ortsnamen, ihre Entstehung und Bedeutung. Ein Bild aus der Vorzeit, wyd. 2, Breslau: Verlag von Priebatsch’s Buchhandlung, 1888, s. 11, OCLC 456751858 (niem.).
- ↑ Paull, John "Attending the First Organic Agriculture Course: Rudolf Steiner’s Agriculture Course at Koberwitz, 1924", European Journal of Social Sciences, 2011, 21(1):64-70.
- ↑ nazwę tę nosiła stacja kolejowa w Kobierzycach, natomiast odległa o 2 km w kierunku Sobótki stacja w Wierzbicach nosiła nazwę Kobierzowice
- ↑ Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262)
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 232. [dostęp 1.11.2012].
- ↑ Historia. kprkobierzyce.pl. [dostęp 2017-09-17].
BibliografiaEdytuj
- Marta Miniewicz, Dorota Waligóra, Marcin Wolny, Kobierzyce, przewodnik po gminie, Kobierzyce 2006