Wikipedia

Kokosznik (nakrycie głowy)

czepiec mężatek w Rosji
Zobacz też: Kokosznik (architektura).

Kokosznik (ros. кокошник) – typ ozdobnego, usztywnianego, wysokiego czepca, noszony przez zamężne kobiety w centralnej i północnej części Rosji przeduralskiej, często w zestawieniu z sarafanem[1][2]. Jako element ubioru narodowego znany już od XVI wieku[3], ale rozpowszechniony w XVIII i na początku XIX wieku[2], stał się częścią stroju ludowego[3].

Dokumentacja fotograficzna kolekcji Natalii Szabelskiej ze zbiorów Rosyjskiego Muzeum Etnograficznego w Sankt Petersburgu - kokosznik z guberni włodzimierskiej
Dama pik w twerskim kokoszniku na niemieckiej talii kart z 1911 roku, wzorowana na obrazie Karła Weniga

Wyrugowany na początku XVIII wieku z ubioru kobiet należących do wyższych warstw społeczeństwa rosyjskiego[4], powrócił do mody dworskiej za czasów Mikołaja I. Jubilerski kokosznik w formie półksiężyca, który nakrywano długim, koronkowym albo tiulowym welonem, łączono z utrzymanym w tej samej kolorystyce aksamitnym sarafanem. W takiej formie stał się reprezentacyjnym strojem cesarzowej i dam jej dworu[5][6].

Na przełomie XIX i XX wieku, w fazie jego zaniku, kokosznik w sztuce rosyjskiej stał się ogólnonarodowym symbolem tradycyjnego stroju i atrybutem pięknej kobiety. Zaczęto go łączyć z obrazem młodej, niezamężnej dziewczyny, mimo że był czepcem mężatek, jak też nazywać kokosznikami panieńskie typy nakryć głowy[7][8]. Po wyjściu z użycia kokosznik stał się ostatecznie kostiumem scenicznym[7].

Nazewnictwo edytuj

Nazwa czepca, pochodząca od staroruskiego określenia kwoki (кокошь), nawiązuje do kształtu kurzego grzebienia[7]. Wśród różnych ludów zamieszkujących Rosję, ale także w innych krajach słowiańskich, spiczaste, rogate czy zbliżone do kształtu półksiężyca nakrycia głowy – w tym podobne do kokosznika czepce naczółkowe – miały uchronić kobiety przed złymi mocami i wpływać na ich płodność. Ochronną rolę takiego stroju głowy wzmacniały m.in. szklane koraliki czy haftowane przedstawienia ptaków[1][2].

Sposób noszenia edytuj

 
Lalka w stroju kostromskim z drugiej połowy XVIII wieku ze zbiorów Państwowego Muzeum Historycznego w Moskwie

Kokosznik sygnalizował stan cywilny i status majątkowy noszącej go kobiety[2]. Jako strój głowy mężatki musiał zakrywać włosy, czym odróżniał się od innych, równie sztywnych, ale zwykle niższych i otwartych odmian, które nosiły niezamężne dziewczęta[8]. Dodatkowo nakrywano go muślinową albo jedwabną chustą zwaną ubrusem, haftowaną metalowymi nićmi bądź wykonaną z wzorzystej tkaniny, czasami nawet z ciężkiego brokatu. Welony spływały na ramiona i plecy, ale mogły być również zawiązywane pod brodą[9][2].

Wśród chłopek kokoszniki były uważane za odświętny ubiór głowy, a w niektórych miejscowościach zakładano je jedynie w czasie uroczystości ślubnych[10]. Do rosyjskich zwyczajów weselnych należało m.in. zdjęcie wieńca z głowy panny młodej, rozplecenie jej warkocza i nałożenie kokosznika, przy czym sama czynność włożenia czepca miała obrazować podporządkowanie mężatki nowo poślubionemu mężowi[9].

Zróżnicowanie form edytuj

Bogato zdobione, sztywne i wysokie czepce były rozpowszechnione w czterech rejonach kraju. Obszary występowania różnych typów kokoszników w dużym stopniu pokrywały się z terytoriami dawnych ruskich księstw[10]. Kokoszniki mogły być wysokie albo stosunkowo niskie, przybierać formy zwężające się bądź rozszerzać, przypominając półksiężyc albo łopatę, mieć kształt walca albo stożka[8][10].

Zasięg występowania edytuj

 
Sposób noszenia kokosznika wraz z ubrusem - dokumentacja fotograficzna stroju kostromskiego z kolekcji Natalii Szabelskiej w zbiorach petersburskiego muzeum etnograficznego

Na północnym zachodzie ich formy wyraźnie nawiązywały do rogatego kształtu kiczki czy soroki. Tego rodzaju kokoszniki nosiły mieszkanki ziemi nowogrodzkiej oraz okolic Pskowa czy Tweru[10].

Odmienną formę sztywny czepiec w typie kokosznika przybrał na terenie Rusi Włodzimiersko-Suzdalskiej, w okolicach Kostromy, Jarosławia, Włodzimierza, Niżnego Nowogrodu czy Moskwy[10]. Wśród mieszkanek tego obszaru spłaszczona część kokosznika nad czołem upodobniła się do wydłużonej bądź szerokiej łopaty, dochodząc nawet do wysokości 60 cm[7].

Dwugrzebieniaste albo siodłowe nakrycie głowy było charakterystycznym elementem stroju mieszkanek centralnej części guberni kurskiej, zwłaszcza okolic Kurska. Noszono je także w zachodniej części guberni orłowskiej i na terenie ujezdu bogoduchowskiego w guberni charkowskiej[10].

Natomiast w okolicach Riazania, Tambowa i Woroneża kokosznik nawiązywał do jednej z odmian kiczki opadającymi po bokach elementami, które przypominały uszy. Ten typ stroju głowy już w XVI i XVII wieku był popularny wśród miejscowych członkiń rodzin urzędniczych i wojskowych[10].

Rozprzestrzenianie się i zanikanie edytuj

 
Perłowa dekoracja kokosznika wieśniaczki z okolic Niżnego Nowogrodu według portretu z lat 30. XIX wieku

Wraz z przyjmowaniem się mody zachodnioeuropejskiej wśród szlachty i bogatych mieszczan Moskwy i Petersburga, co było efektem polityki modernizacyjnej cara Piotra Wielkiego, kokosznik w formie z XVII wieku – wraz z innymi elementami stroju narodowego – w XVIII stuleciu przeszedł do ubiorów średniozamożnych i biedniejszych mieszczan. Szczególnie charakterystyczne formy przybrał w kilku ośrodkach, takich jak Tambow, Kaługa czy Twer[11][12]. W wielu miastach kokoszniki noszono jeszcze w XIX wieku[10].

W tym też stuleciu i na początku XX wieku zestaw odzieżowy złożony z kokosznika wraz z koszulą i sarafanem, wraz z migrującymi kobietami, pojawił się również poza pierwotnym obszarem występowania – w rejonie Uralu, na Syberii i Powołżu oraz w kilku leżących na południu guberniach, m.in. woroneskiej[4]. Starsze formy rosyjskiej odzieży i czepców naczółkowych przetrwały w społecznościach starowierów na terenie Rosji zauralskiej i w rejonach Powołża[11], jak i wśród Lipowian na Bukowinie[13].

Z czasem dawne formy odświętnych ubiorów narodowych zaczęły być wypierane przez nowszą odzież i tkaniny fabryczne, zwłaszcza w uprzemysłowionych regionach środkowej Rosji przeduralskiej[4]. Do końca XIX wieku kokoszniki prawie zanikły na obszarze ich tradycyjnego występowania[8].

Wytwórcy edytuj

Szyciem i ozdabianiem tego rodzaju nakryć głowy zajmowali się wyspecjalizowani rzemieślnicy, tzw. kokosznicy (ros. кокошницы), pracujący w miastach, większych wsiach i klasztorach[10][7]. Profesjonalne wykonanie odróżniało kokosznik od innych czepców, które kobiety umiały wykonać samodzielnie[10].

Wykonywane przez kokoszników czepce stanowiły część wyprawy ślubnej i były przekazywane w żeńskiej linii z pokolenia na pokolenie. Zwyczaj ten dokumentują pochodzące z XIX wieku portrety kupcowych i bogatych chłopek, które noszą nakrycia głowy o formach typowych dla poprzedniego stulecia[2].

Materiały edytuj

 
Jarosławski kokosznik na rosyjskim znaczku pocztowym z serii „Nakrycia głowy centralnej Rosji”

Kokoszniki wykonywano z kosztownych tkanin jedwabnych, głównie aksamitu, czasem też złotogłowia. Materiał usztywniano, naklejając go np. na twardą tekturę. Tkaniny używane na kokoszniki były przeważnie w odcieniu malinowym, rzadziej czerwone albo niebieskie[8]. Czerwień jako jedna z dwóch barw życia – obok źółcieni, która symbolizowała światło – była niezwykle rozpowszechniona wśród rosyjskich kobiet jako kolor tkanin. Czerwień była zarówno barwą krwi, jak i wiązała się z wyobrażeniem piękna. Mniej popularne wśród Rosjan kolory, w tym m.in. błękit, upowszechniły się w strojach dopiero w XIX wieku[1].

Przyczepiane do dolnego brzegu czepca elementy, nazywane podnizami (ros. пoднизи)[14][8], wykonywano z nanizanych na końskie włosie drobnych pereł. Mogły one przybierać formę ażurowych siateczek, falbanek albo zaokrąglonych ząbków, które niekiedy zakrywały całe czoło[2][8]. W guberni pskowskiej powierzchnię kokosznika formowano w nietypowy sposób, uzyskując efekt czepca pokrytego szyszkami z pereł i białych koralików, co było reminiscencją kultu płodności[7].

Elementy dekoracyjne edytuj

 
Portret kupcowej z Toropca w guberni pskowskiej z połowy XIX wieku

Kokoszniki często ozdabiano dużą liczbą pereł, kontynuując w ten sposób zarzucone po reformach Piotra Wielkiego tradycje zdobnicze. Podobną dekorację, która była wyrazem zamiłowania do wzbogacania stroju kameryzacją, stosowano w XVI i XVII wieku, gdy perły były gęsto naszywane na odzież dworską, a nawet stroje służby. Tradycja perłowych zdobień zanikła w ubiorach warstw wyższych w związku z forsowaną przez cara europeizacją odzieży elit społecznych, utrzymując się jednak w modzie mieszczańskiej[15].

Perłowa dekoracja kokoszników wykonywana była w formie haftów, siatek nad czołem i dodatkowego zdobienia naszywanych na czepiec koronek. Paciorki mogły być również wycinane z macicy perłowej albo produkowane ze sztucznych pereł. Ponadto kokoszniki dekorowano galonami i cekinami, barwionym szkłem, haftami wykonywanymi metalową nicią[15][2].

Do motywów zdobniczych występujących na kokosznikach należały ornamenty floralne, w tym m.in. tulipany i bukiety kwiatów obwiązane wstążkami, wazy, a także typowe dla rosyjskiej sztuki ludowej wyobrażenia ptaków, np. dwugłowych albo rozmieszczonych symetrycznie po obydwu stronach drzewa życia[2].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c Barbara Bazielich: Stroje ludowe narodów europejskich. Stroje ludowe Europy Środkowej i Wschodniej. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 1997, s. 29, 33, 39, 58-59, 66. ISBN 83-229-1451-2.
  2. ↑ a b c d e f g h i Luisa Yefimova, Tatyana Aleshina: Russian Elegance. Country and City Fashion from the 15th to the early 20th century. Moscow: Vivays Publishing, 2011, s. 42, 46-47, 52-53, 56, 62, 65, 69, 72, 86. ISBN 978-1-908126-07-8.
  3. ↑ a b Krystyna Kubalska-Sulkiewicz, Monika Bielska-Łach, Anna Manteuffel-Szarota: Słownik terminologiczny sztuk pięknych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 191. ISBN 978-83-01-12365-9.
  4. ↑ a b c Barbara Bazielich. Russkij narodnyj kostjum – Russian Folk Clothing, 1984 (Recenzje). „Lud”. LXXII, s. 261-262, 1988. ISSN 0076-1435. 
  5. ↑ Samuel Mosheim Smucker: The Life and Reign of Nicholas the First, Emperor of Russia. Philadelphia: J.W. Bradely, 1856, s. 211.
  6. ↑ Ulla Tillander-Godenhielm: The Russian Imperial Award System during the Reign of Nicholas II, 1894-1917. Helsinki: Suomen Muinaismuistoyhdistys, 2005, s. 32, 35. ISBN 95-19-05758-7.
  7. ↑ a b c d e f Раиса Кирсанова: Костюм в русской художественной культуре 18 - первой половины 20 вв.. Москва: Научное издательство «Большая Российская энциклопедия», 1995, s. 134-135. ISBN 5-85270-144-0.
  8. ↑ a b c d e f g Walentin Moszkow. Słów kilka o jednym z międzynarodowych ubiorów głowy. „Wisła”. XI, s. 321, 323-324, 1898. 
  9. ↑ a b Michaił Rabinowicz: Życie codzienne w ruskim i rosyjskim mieście feudalnym. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1985, s. 155, 257. ISBN 83-06-01175-9.
  10. ↑ a b c d e f g h i j Anastazja Kojdecka. Sowietskaja Etnografija, Z. 4, Moskwa 1956 r. N. I. Lebiediewa i G. S. Masłowa. Rosyjski ubiór chłopski w XIX i na początku XX w. jako materiał do etnicznej historii narodu (Na podstawie historyczno-etnograficznego Atlasu Rosji) [Sprawozdania i recenzje]. „Lud”. XLVII, s. 475, 479-480, 1962. ISSN 0076-1435. 
  11. ↑ a b Irena Turnau: Odzież mieszczaństwa warszawskiego w XVIII w.. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1967, s. 25.
  12. ↑ Irena Turnau. Russkij kostium 1750-1917 w piati wypuskach – Russkij kostium 1750–1830 (Recenzje). „Kwartalnik Historii Kultury Materialnej”. XII, nr 1, s. 140, 1964. ISSN 0023-5881. 
  13. ↑ Karl Goeblert: Die Lipowaner in der Bukowina. Wien: Gerolds Sohn, 1863, s. 11.
  14. ↑ Елена Киреева: История костюма. Европейский костюм от античности до XX века. Москва: Издательство «Просвещение», 1976, s. 64.
  15. ↑ a b Maria Gutkowska-Rychlewska: Historia ubiorów. Wrocław - Warszawa - Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1968, s. 570-571.


Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kokosznik_(nakrycie_głowy)&oldid=70165962”