Komedia romantyczna

gatunek filmowy

Komedia romantyczna – gatunek filmu o charakterze komediowym, głównie o tematyce miłosnej. Komedia romantyczna ma przeważnie szczęśliwe zakończenie. Połączenie komedii i melodramatu, z pełną humoru akcją, dowcipnymi dialogami oraz z charakterystyczną parą bohaterów.

Kadr z filmu Żebro Adama

Odmianą komedii romantycznej jest screwball comedy[1].

Historia edytuj

Komedia romantyczna cieszyła się wielkim powodzeniem od połowy lat 30. do połowy lat 50. XX w., gdy mistrzami tego gatunku byli Ernst Lubitsch (Sklep na rogu, 1939; Dama w gronostajach, 1948), Frank Capra (Pan z milionami, 1936), George Stevens (Penny Serenade, 1941), George Cukor (Żebro Adama, 1949) czy Billy Wilder (Sabrina, 1954; Miłość po południu, 1957).

Renesans popularności, który nastąpił w latach 90., spowodowany był poniekąd kryzysem kina akcji. Fabuły nowych komedii romantycznych wyraźnie nawiązują do klasycznych wzorców (przypadkowe spotkanie dwojga ludzi, którzy w końcu odkrywają, że są sobie przeznaczeni), toteż nierzadko zdarzają się odpowiedniki filmów sprzed lat, np. Masz wiadomość (1998) będące powtórzeniem Sklepu na rogu.

Można wyróżnić kilka głównych motywów komedii romantycznej:

O sukcesie komedii romantycznych rozstrzygali aktorzy, przed laty byli to Katharine Hepburn, Spencer Tracy, dziś – Meg Ryan, Tom Hanks, Hugh Grant, Julia Roberts, Jennifer Aniston.

W Polsce w ostatnich latach zrealizowano wiele komedii romantycznych: Nigdy w życiu! (2004), Tylko mnie kochaj (2006), Dlaczego nie! (2007), Listy do M. (2011).

Z tym tematem związana jest kategoria: Komedie romantyczne.

Przypisy edytuj

  1. Łukasz A. Plesnar: Hollywood: pod znakiem Wielkiego Kryzysu. W: Tadeusz Lubelski, Iwona Sowińska, Rafał Syska: Kino klasyczne. Kraków: Universitas, 2012, s. 100, seria: Historia kina. ISBN 978-83-242-1662-8.

Literatura edytuj

  • Krzysztof Loska, Encyklopedia kina, red. Tadeusz Lubelski, Kraków 2003.
  • G. Stachówna, Śmiech przez łzy – o filmowej komedii romantycznej (w:) Wokół kina gatunków, red. K. Loska, Kraków 2001.