Komenda Rejonu Uzupełnień Cieszyn
'Komenda Rejonu Uzupełnień Cieszyn (KRU Cieszyn) – organ wojskowy właściwy w sprawach uzupełnień Sił Zbrojnych II Rzeczypospolitej i administracji rezerw w powierzonym mu rejonie[1].
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1918, 1938 |
| Rozformowanie |
1919, 1939 |
| Tradycje | |
| Rodowód |
XVII PKU |
| Komendanci | |
| Pierwszy |
płk Alfons Babich |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Podległość | |
Historia komendy edytuj
27 grudnia 1918 roku minister spraw wojskowych ustanowił XVII Powiatową Komendę Uzupełnień w Cieszynie obejmującą powiaty: cieszyński i frysztacki oraz miasto Frydek i powiat frydecki. XVII PKU w Cieszynie podlegała Okręgowej Komendzie Uzupełnień w Krakowie[2][3].
27 marca 1919 roku minister spraw wojskowych wyłączył powiat bielski z XX PKU Wadowice i włączył do XVII PKU Cieszyn z wyłączeniem autonomicznej gminy Bielsko (miasto Bielsko), która pozostała w podporządkowaniu XX PKU Wadowice[4].
24 maja 1919 roku minister spraw wojskowych nakazał: „PKU Cieszyn zwija na razie swoją działalność i cały materiał przekazuje OKU w Krakowie, personel zaś zostanie użyty do obsadzenia nowo utworzonych PKU wedle osobnego rozkazu”[5].
10 czerwca 1919 roku minister spraw wojskowych dla przeprowadzenia prac związanych z likwidacją PKU Cieszyn oraz dla dalszego prowadzenia zaciągu ochotniczego ustanowił czasowo urząd Oficera Ewidencyjnego w Cieszynie, podległego PKU Wadowice. Na stanowisko oficera ewidencyjnego w Cieszynie został wyznaczony urzędnik ewidencyjny w randze porucznika Krzysztof Lukas[6].
12 czerwca 1919 roku minister spraw wojskowych ustanowił dotychczasową obsadę PKU Cieszyn jako obsadę PKU Sanok[7].
2 października 1938 roku oddziały Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Śląsk” wkroczyły na Zaolzie.
11 października 1938 roku Prezydent RP wydał dekret o zjednoczeniu Odzyskanych Ziem Śląska Cieszyńskiego z Rzecząpospolitą Polską, na mocy którego Ziemie Odzyskane weszły w skład województwa śląskiego[8]. Tego samego dnia Prezydent RP wydał także dekret rozciągnięciu mocy obowiązującej niektórych aktów ustawodawczych na Odzyskane Ziemie Śląska Cieszyńskiego. Wśród tych aktów znajdowała się także ustawa z dnia 9 kwietnia 1938 roku o powszechnym obowiązku wojskowym[9]. 11 lutego 1939 roku Rada Ministrów wydała rozporządzenie o ustaleniu stosunku do służby wojskowej osób, zamieszkałych na ziemiach odzyskanych[10].
27 października 1938 roku Sejm Śląski dokonał, w drodze ustawy, podziału Ziem Odzyskanych Śląska Cieszyńskiego na obszary administracyjne: powiat cieszyński zachodni połączono z dotychczasowym powiatem cieszyńskim wschodnim w jeden powiat cieszyński z siedzibą w Cieszynie, utworzono powiat frysztacki z siedzibą we Frysztacie, natomiast rozdzielone dotychczasową granicą państwową obie części miasta Cieszyna połączono w jedną gminę miejską[11].
Z końcem 1938 roku została utworzona Komenda Rejonu Uzupełnień Cieszyn[12], która podlegała Dowództwu Okręgu Korpusu Nr V, a rejon uzupełnień obejmował powiaty: cieszyński i frysztacki[1].
Obsada personalna edytuj
- Obsada personalna PKU 27 grudnia 1918 roku[13]
- komendant – płk Alfons Babich
- zastępca komendanta – kpt. Karol Czepel
- oficer ewidencyjny w powiecie cieszyńskim – urzędnik ewidencyjny w randze porucznika Krzysztof Lukas
- oficer ewidencyjny w powiecie frydeckim – urzędnik ewidencyjny w randze podchorążego Władysław Dobija
- oficer ewidencyjny w powiecie frysztackim – urzędnik ewidencyjny w randze podporucznika Tadeusz Westwalewicz
- Obsada personalna PKU w czerwcu 1919 roku[7]
- komendant – ppłk Wiktor Henzell
- zastępca komendanta – mjr Konstanty Laskowski
- naczelnik kancelarii – kpt. Zygmunt Dobrowolski
- oficer gospodarczy – urzędnik wojskowy Stanisław Kwiatkowski
- komendant – ppłk piech. Kazimierz Jacorzyński
- kierownik I referatu ewidencji – kpt. adm. (piech.) Aleksander Mikołaj Biestek
- kierownik II referatu uzupełnień – kpt. adm. (piech.) Leon Schmidt
Uwagi edytuj
- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[15].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Dz.U. z 1939 r. nr 20, poz. 131.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 14 z 30 grudnia 1918 roku, poz. 444, 445.
- ↑ Szandrocho 2011 ↓, s. 48.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 36 z 1 kwietnia 1919 roku, poz. 1167.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 61 z 3 czerwca 1919 roku, poz. 1958.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 68 z 21 czerwca 1919 roku, poz. 2206.
- ↑ a b Dz. Rozk. MSWojsk. ↓, nr 68 z 1919 roku, poz. 2191.
- ↑ Dz.U. z 1938 r. nr 78, poz. 533.
- ↑ Dz.U. z 1938 r. nr 78, poz. 534.
- ↑ Dz.U. z 1939 r. nr 14, poz. 81.
- ↑ Dz. U. Śląskich z 1938 roku, nr 18, poz. 35.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 796.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 14 z 30 grudnia 1918 roku, poz. 445.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 846.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. VI.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
- Robert Szandrocho: 90 lat terenowych organów administracji wojskowej w Polsce. Wrocław: Wrocławskie Wydawnictwo Naukowe Atla 2, 2011. ISBN 978-83-60732-61-8.