Konrad II oleśnicki
Konrad II zw. Siwym a. Wysokim[1] (ur. między 25 marca 1338 a 1340, zm. 10 czerwca 1403 w Trzebnicy) – książę oleśnicki w latach 1366–1403 z dynastii Piastów.
 Herb Konrada II według Herbarza Geldrii | |
| Książę oleśnicko-kozielski | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Książę ścinawski tylko na 1/2 księstwa | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | |
| Dzieci | |
Jedyny syn Konrada I, księcia oleśnickiego, i jego drugiej żony Eufemii, córki księcia bytomskiego Władysława. Po śmierci ojca w 1366 objął władzę w księstwach: oleśnickim i kozielskim, a także w północnej części księstwa bytomskiego.
Przed 23 lutego 1354 poślubił Agnieszkę, córkę Kazimierza I, księcia cieszyńskiego, z którą miał jednego syna, Konrada III Starego.
21. września 1380 roku – wg S. Rybandta za sprawą prażanina, opata kanoników regularnych na Piasku, Jana z Pragi – sprowadził do Oleśnicy benedyktynów słowiańskich z praskiego klasztoru Emaus, którzy kultywowali liturgię słowiańską oraz piśmiennictwo w głagolicy[2]. Benedyktyni otrzymali teren pod budowę kościoła i klasztory przy Bramie Sycowskiej oraz uposażenie na Przeczowie[3]. Klasztor, który przetrwał do połowy XV wieku, był drugim obok fundowanego dziesięć lat później przez królową Jadwigę i Władysława Jagiełłę kościoła św. Krzyża na krakowskim Kleparzu ośrodkiem głagolickim na ziemiach polskich[2][3].
Przypisy edytuj
- ↑ W źródłach Konrad występował z przydomkiem „der Groe Hirre”. J. Mycielski, Grobowe pomniki Piastów na Śląsku Pruskim, odb. z Rocznika PTPN, t. 25, Poznań 1898, s. 18, twierdził, że opisywał on wzrost księcia („der grosse Herr” – „wysoki pan”), natomiast według J. Franzkowski, Geschichte der freien Standesherrschaft der Stadt und des Landrätlichen Kreises Gross Wartenberg, Syców 1912, s. 29, określał on jego kolor włosów („der graue Herr” lub „der Grauhaarige” – „siwy pan” lub „siwowłosy”). Zob. K. Jasiński, Rodowód Piastów śląskich, wyd. II, cz. I, Kraków 2007, s. 434, przyp. 4.
- ↑ a b Piotr Żurek, Polska głagolica — relikt piśmiennictwa czeskiego czy chorwackiego?, [w:] Antoni Barciak, Wojciech Iwańczak (red.), Piśmiennictwo Czech i Polski w średniowieczu i we wczesnej epoce nowożytnej, Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, 2006.
- ↑ a b Stanisław Rybandt. 0 pobycie benedektynów słowiańskich w Oleśnicy. „Sobótka. Śląski Kwartalnik Historyczny”. 4 (XXV), s. 665–677, 1970. Wrocławskie Towarzystwo Miłośników Historii. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Bibliografia edytuj
- Jasiński K., Rodowód Piastów śląskich, cz. II, wyd. II, Wydawnictwo Avalon, Kraków 2007, ISBN 978-83-60448-28-1, s. 433–434.