Konrad Pokorny-Ruszczyc
Konrad Pokorny-Ruszczyc (ur. 21 lutego 1893, zm. 22 września 1939 pod Łomiankami) – major dyplomowany saperów Wojska Polskiego.
 major dyplomowany saperów
| |
| Data urodzenia |
21 lutego 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
22 września 1939 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1912–1929 i 1939 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
4 Pułk Saperów |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
W 1912 rozpoczął zawodową służbę wojskową w c. i k. armii. Na stopień chorążego został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1912 roku w korpusie oficerów piechoty. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. Jego oddziałem macierzystym był batalion saperów nr 11 we Lwowie[1]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1915 roku w korpusie oficerów piechoty. W 1918 roku jego oddziałem macierzystym był batalion saperów nr 22[2].
W 1921 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza I Kursu Doszkolenia, pozostając oficerem nadetatowym 1 pułku saperów[3][4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 18. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów, a jego oddziałem macierzystym był 2 pułk Saperów Kaniowskich w Puławach[5]. 16 września 1922 roku Minister Spraw Wojskowych, generał dywizji Kazimierz Sosnkowski na wniosek dowódcy Wyższej Szkoły Wojennej przyznał mu „pełne kwalifikacje do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego” i przydzielił do Oddziału IV Sztabu Generalnego w Warszawie[6][7]. 31 marca 1924 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów[8]. Z dniem 1 listopada 1924 roku został przeniesiony do 4 pułku saperów w Sandomierzu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[9][10][11]. W kwietniu 1926 roku został przydzielony do 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach na stanowisko szefa sztabu[12]. W październiku 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów saperów z równoczesnym przydziałem do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie na stanowisko szefa Oddziału Wyszkolenia[13][14]. W lipcu 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska w DOK II i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II[15]. Z dniem 31 grudnia 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[16].
W 1934 roku, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Gdynia. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[17].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku walczył, jako szef Oddziału II Grupy Operacyjnej gen. Tokarzewskiego. Poległ 22 września w bitwie pod Łomiankami. Został pochowany na cmentarzu wojennym w Kiełpinie Poduchownym[18][4].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie - „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”)[19]
- Medal Pamiątkowy 1918–1928 (Łotwa)[20]
- Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry)[21]
- Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)[21]
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)[21]
- Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry)[22]
Przypisy edytuj
- ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1914 ↓, s. 279, 948.
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 147, 1432.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 334, 853, tu jako kapitan przydzielony do SG Ruszczyc-Pokorny Konrad Ignacy.
- ↑ a b Stawecki 1997 ↓, s. 64.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 231.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 33 z 16 września 1922 roku, s. 721.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 11, 876, 907.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 170.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 107 z 10 października 1924 roku, s. 594.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 804, 829.
- ↑ Lista oficerów SG 1925 ↓, s. 14.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, nr 16 z 12 kwietnia 1926 roku, s. 112.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 306.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 582, 592, tu błędnie podano przydział do DOK III.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 187.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 16 listopada 1929 roku, s. 344.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 350, 1015.
- ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 249, 347.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 582.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929 roku, s. 239.
- ↑ a b c Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1432.
- ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1914 ↓, s. 948.
Bibliografia edytuj
- Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, luty 1914.
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.