Konstytucja Korsyki
Konstytucja Korsyki – uchwalona w listopadzie 1755 roku oświeceniowa ustawa zasadnicza Republiki Korsykańskiej, krótkotrwałego państwa proklamowanego przez powstańców antygenueńskich pod przywództwem Pasqualego Paoliego. Jej ogłoszenie poprzedza zarówno konstytucję amerykańską z 1787 roku jak i Konstytucję 3 maja z 1791 r.
Władza ustawodawcza należała do wybieranego co 3 lata parlamentu, w którym mogli zasiadać mężczyźni mający ukończone 25 lat. Władzę wykonawczą sprawował prezydent Rady Wykonawczej.
Pozostała w mocy na terenach kontrolowanych przez republikę do jej upadku w 1769 roku, gdy wyspa została opanowana przez wojska króla francuskiego[1]. Interwencja była skutkiem podpisanego rok wcześniej tajnego traktatu wersalskiego, w którym zadłużona u Ludwika XV Republika Genueńska cedowała wyspę w zamian za umorzenie należności i zwrot opanowanej przez powstańców korsykańskich sąsiedniej wyspy Capraia.
Została spisana w toskańskim dialekcie języka włoskiego, będącym wówczas językiem korsykańskich elit[2].
Przypisy
edytuj- ↑ Dorothy Carrington, The Corsican constitution of Pasquale Paoli (1755–1769), „The English Historical Review”, LXXXVIII (CCCXLVIII), 1973, s. 481–503, DOI: 10.1093/ehr/LXXXVIII.CCCXLVIII.481, JSTOR: 564654.
- ↑ Blackwood, Robert J. & Tufi, Stefania: The Linguistic Landscape of the Mediterranean: French and Italian Coastal Cities. Basingstoke, UK: Palgrave Macmillan, 2015, s. 130.