Kontrafagot

dęty instrument muzyczny

Kontrafagotinstrument dęty drewniany z grupy aerofonów stroikowych.

Kontrafagot
Ilustracja
Klasyfikacja naukowa
422.112-71

Aerofon piszczałkowy (instrument dęty właściwy)

Klasyfikacja popularna
instrument dęty drewniany
Podobne instrumenty
Fagot (z lewej) i kontrafagot

Historia

edytuj

Należy do grupy instrumentów z podwójnym trzcinowym stroikiem. Do tej samej rodziny należą także obój, rożek angielski i jego wersja o wyższym strojufagot. Skala (zakres dźwięków muzycznych) instrumentu wynosi od B2 do f. Notacja dla kontrafagotu jest w kluczu basowym, lecz brzmi oktawę niżej od zapisu[1].

Instrument składa się z długiej, prawie pięciometrowej, podłużnej rury, poczwórnie złożonej. Otwory nawiercone na długości instrumentu otwierane są klapami[1].

Kontrafagot jest używany najczęściej jako wzmocnienie oktawowe basów. Powolne rozbrzmiewanie słupa powietrza powoduje ograniczenie w wykonywaniu drobnych wartości. Kontrafagot ma najniższy strój spośród instrumentów dętych drewnianych w składzie orkiestry symfonicznej. Odpowiednikiem kontrafagotu pod względem wysokości stroju jest (w przybliżeniu) w grupie instrumentów dętych blaszanych tuba, natomiast w rodzinie instrumentów smyczkowych kontrabas[1].

 
Kontrafagot wykonany w Wiedniu w pierwszej połowie XIX wieku

Do czasów współczesnych kontrafagot nie był postrzegany jako instrument solowy. Dopiero w XX wieku powstało szereg kompozycji na ten instrument[1].

Przykłady kompozycji na kontrafagot:

Znane partie orkiestrowe kontrafagotu:


Przypisy

edytuj
  1. a b c d Raimondo InconisINCONIS,THE CONTRABASSOON, History and Technique – ed. Ricordi (19842004) ER 3008 / ISMN 979-0-041-83008-7

Bibliografia

edytuj
  • Raimondo InconisINCONIS,THE CONTRABASSOON, History and Technique – ed. Ricordi (19842004) ER 3008 / ISMN 979-0-041-83008-7
  • The Study of Orchestration, Samuel Adler, W.W. Norton & Company, Inc., New York, London, ISBN 0-393-97572-X, s. 225

Linki zewnętrzne

edytuj