Kontrafagot
Kontrafagot – instrument dęty drewniany z grupy aerofonów stroikowych.
| |
| Klasyfikacja naukowa | |
| 422.112-71 | |
| Klasyfikacja popularna | |
| instrument dęty drewniany | |
| Podobne instrumenty | |
Historia edytuj
Należy do grupy instrumentów z podwójnym trzcinowym stroikiem. Do tej samej rodziny należą także obój, rożek angielski i jego wersja o wyższym stroju – fagot. Skala (zakres dźwięków muzycznych) instrumentu wynosi od B2 do f. Notacja dla kontrafagotu jest w kluczu basowym, lecz brzmi oktawę niżej od zapisu[1].
Instrument składa się z długiej, prawie pięciometrowej, podłużnej rury, poczwórnie złożonej. Otwory nawiercone na długości instrumentu otwierane są klapami[1].
Kontrafagot jest używany najczęściej jako wzmocnienie oktawowe basów. Powolne rozbrzmiewanie słupa powietrza powoduje ograniczenie w wykonywaniu drobnych wartości. Kontrafagot ma najniższy strój spośród instrumentów dętych drewnianych w składzie orkiestry symfonicznej. Odpowiednikiem kontrafagotu pod względem wysokości stroju jest (w przybliżeniu) w grupie instrumentów dętych blaszanych tuba, natomiast w rodzinie instrumentów smyczkowych kontrabas[1].
Do czasów współczesnych kontrafagot nie był postrzegany jako instrument solowy. Dopiero w XX wieku powstało szereg kompozycji na ten instrument[1].
Przykłady kompozycji na kontrafagot:
- Erwin Schulhoff – Bassnachtigall na kontrafagot solo 1922
- Gunther Schuller – Koncert na kontrafagot 1978
- Donald Erb – Red Hot Duets (5) for Two Contrabassoons 1990
- David Neumeyer – Sonata na kontrafagot i fortepian 2001
- Kalevi Aho – Koncert na kontrafagot 2004-2005
Znane partie orkiestrowe kontrafagotu:
- Maurice Ravel – Suita orkiestrowa "Moja Matka Gęś"
- Maurice Ravel – Koncert fortepianowy na lewą rękę D-dur
- Paul Dukas – Uczeń czarnoksiężnika (L'Apprenti sorcier)
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Raimondo Inconis – INCONIS,THE CONTRABASSOON, History and Technique – ed. Ricordi (19842004) ER 3008 / ISMN 979-0-041-83008-7
Bibliografia edytuj
- Raimondo Inconis – INCONIS,THE CONTRABASSOON, History and Technique – ed. Ricordi (19842004) ER 3008 / ISMN 979-0-041-83008-7
- The Study of Orchestration, Samuel Adler, W.W. Norton & Company, Inc., New York, London, ISBN 0-393-97572-X, s. 225
Linki zewnętrzne edytuj
