Bitwa z konwojem Tarigo – starcie morskie podczas II wojny światowej pomiędzy okrętami brytyjskimi a konwojem włosko-niemieckim, 16 kwietnia 1941 roku, koło Wysp Karkanna u wybrzeży Tunezji na Morzu Śródziemnym. Konwój ten określa się nieoficjalną nazwą Tarigo od okrętu flagowego jego eskorty „Luca Tarigo”; starcie znane jest także jako bitwa pod Safakisem.

Bitwa z konwojem Tarigo
II wojna światowa, kampania śródziemnomorska
Ilustracja
Wrak włoskiego niszczyciela Lampo dryfujący na wodzie po bitwie
Czas

16 kwietnia 1941

Miejsce

koło Wysp Karkanna,
Morze Śródziemne

Terytorium

Tunezja Francuska

Przyczyna

atak na konwój Osi do Afryki

Wynik

całkowite zwycięstwo Brytyjczyków, zniszczenie konwoju

Strony konfliktu
 Wielka Brytania  Włochy
 III Rzesza
Dowódcy
Philip Mack Pietro de Cristofaro
Siły
4 niszczyciele 3 niszczyciele,
5 transportowców
Straty
1 niszczyciel zatopiony
43 zabitych
3 niszczyciele,
5 transportowców zatopionych
700-1800 zabitych
Położenie na mapie Morza Śródziemnego
Mapa konturowa Morza Śródziemnego, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „miejsce bitwy”
35°09′27,13″N 11°30′49,22″E/35,157536 11,513672

Podłoże edytuj

Morze Śródziemne było podczas II wojny światowej areną wielu walk w osłonie konwojów. Państwa alianckie przede wszystkim organizowały konwoje z zaopatrzeniem w celu utrzymania ważnej bazy morskiej na Malcie, położonej prawie na środku Morza Śródziemnego, natomiast państwa Osi organizowały liczne konwoje dowożące zaopatrzenie z Włoch wojskom walczącym w Afryce Północnej.

8 kwietnia 1941 roku Brytyjczycy utworzyli na Malcie Zespół K (Force K) komandora Philipa Macka, mający działać przeciw żegludze pomiędzy Włochami a Afryką. W jego skład weszły 4 duże niszczyciele: HMS „Jervis” i „Janus” (typu J) oraz „Nubian” i „Mohawk” (typu Tribal). Okrętem flagowym był „Jervis”.

13 kwietnia 1941 roku z Neapolu wyszedł konwój Osi do Tunezji, składający się z 5 statków: niemieckich „Adana” (4205 BRT), „Arta” (2452 BRT), „Aegina” (2447 BRT), „Iserlohn” (3704 BRT) przewożących żołnierzy i włoskiego „Sabaudia” (1590 BRT) transportującego amunicję. Statki eskortowane były przez trzy niszczyciele: duży „Luca Tarigo” (okręt flagowy, komandor porucznik Pietro de Cristofaro) i dwa mniejsze „Lampo” i „Baleno”.

Brytyjczycy uzyskali informacje o wyjściu konwoju z wywiadu radiowego, następnie konwój został po południu 15 kwietnia 1941 odkryty przez samolot rozpoznawczy Martin Maryland, po czym wysłano w morze zespół K. Samolot rozpoznawczy został dostrzeżony przez Włochów i zażądali oni wsparcia lotniczego, które jednak nie zostało udzielone (tylko jeden samolot SM.79 wyleciał, lecz zawrócił na skutek złej pogody).

Starcie edytuj

Brytyjskie okręty przechwyciły konwój po północy 16 kwietnia, koło Wysp Karkanna. O 1:18 brytyjskie okręty na radarach wykryły obecność i położenie jednostek konwoju, same natomiast pozostały niezauważone. Dalej przybliżając się, o 2:20 Brytyjczycy otworzyli ogień. W następującym wkrótce potem starciu Brytyjczycy stosunkowo łatwo zatopili wszystkie 5 statków oraz niszczyciele „Lampo” i „Baleno”, więcej problemów sprawił im jedynie największy z włoskich niszczycieli „Luca Tarigo".

Na początku starcia „Jervis” i „Janus” celnie ostrzelały niszczyciel „Baleno”, który zaczął tonąć. „Nubian” ostrzelał ostatni transportowiec „Sabaudia”, lecz o 2:23 wykrył przybliżający się niszczyciel „Luca Tarigo”, do którego otworzył ogień z małej odległości, następnie dołączyły się też „Jervis” i „Mohawk”. „Jervis” trafił m.in. w mostek, ciężko raniąc dowódcę Pietro de Cristofaro, któremu wybuch oderwał nogę. Kontynuował on jednak dowodzenie okrętem, aż do śmierci z upływu krwi. Mimo uszkodzeń, ok. 2:30 jeden z oficerów „Tarigo” odpalił salwę torped, z których jedna trafiła „Mohawk” w rejonie dział rufowych, odrywając mu rufę, po czym trafiła go jeszcze następna[1].

HMS „Nubian” ciężko uszkodził niszczyciel „Lampo”, który zatonął na płyciźnie. Ciężko uszkodzony „Tarigo” w dalszym ciągu jednak walczył z niszczycielami brytyjskimi. Po ostrzale przez HMS „Janus” między 2:47 a 2:59, Brytyjczycy pozostawili „Tarigo” sądząc, że zatonie i zajęli się innymi celami. Jednakże o 3.11 „Tarigo” jeszcze wypuścił niecelną torpedę w stronę HMS „Jervis”, po czym w następstwie został dobity ogniem z bliska przez HMS „Janus” i zatonął. W międzyczasie, brytyjskie niszczyciele zatopiły wszystkie transportowce.

Podsumowanie edytuj

Państwa osi utraciły w starciu 5 transportowców i 3 niszczyciele, z których „Lampo”, zatopiony na płyciźnie, został po kilku miesiącach podniesiony i skierowany do remontu. Zginęło, według różnych publikacji, 700–1800 żołnierzy i marynarzy, uratowano 1271. Starcie stanowiło dotkliwy cios dla zaopatrywania wojsk osi w Afryce.

Brytyjczycy odnieśli całkowity sukces, topiąc cały konwój z eskortą i tracąc jedynie 43 marynarzy, lecz musieli opuścić poważnie uszkodzony niszczyciel „Mohawk”, który został następnie dobity ogniem dział przez „Janus”. Jego wrak był jednak 27 kwietnia i 7 maja eksplorowany przez włoskich nurków, którzy, według niektórych autorów, uzyskali cenne dokumenty, wykorzystane w późniejszym ataku sił lekkich – Xª MAS na Aleksandrię[2].

Dowódca „Luca Tarigo" i eskorty Pietro de Cristofaro został pośmiertnie odznaczony Złotym Medalem za Męstwo Wojskowe (Medaglia d'oro al Valor Militare), jego imię miał nosić jeden z nieukończonych niszczycieli typu Commendanti.

Zestawienie sił edytuj

Alianci edytuj

Zespół K (Force K) – komandor Philip Mack

Państwa osi edytuj

  • Eskorta konwoju – kmdr por. Pietro de Cristofaro - niszczyciele:
    • „Luca Tarigo”† (typu Navigatori) – kmdr por. Piero da Cristofaro (okręt flagowy)
    • „Lampo”† (typu Folgore) – kmdr ppor. E. Marano
    • „Baleno”† (typu Folgore) – kmdr ppor G. Arnaud
  • konwój - transportowce:
    • „Adana”† (4205 BRT)
    • „Arta”† (2452 BRT)
    • „Aegina”† (2447 BRT)
    • „Iserlohn”† (3704 BRT)
    • „Sabaudia”† (1590 BRT)

Przypisy edytuj

  1. w części publikacji podawany jest kilkuminutowy odstęp między trafieniami torped, co wydaje się wątpliwe
  2. Regia Marina Italiana – The Italian Navy In World War II [online], regiamarina.net [dostęp 2024-04-23] (ang.).

Bibliografia edytuj