Kormoran czerwonoczelny
Kormoran czerwonoczelny[3] (Urile urile) – gatunek dużego ptaka z rodziny kormoranów (Phalacrocoracidae). Zamieszkuje zimne regiony przybrzeżne południowej Alaski, Wysp Aleuckich i północno-wschodniej Azji (Kamczatka, Wyspy Kurylskie, Hokkaido). Nie wyróżnia się podgatunków[4]. Nie jest zagrożony.
| Urile urile | |||
| (J.F. Gmelin, 1789) | |||
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
kormoran czerwonoczelny | ||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
 obszary lęgowisk żerowiska | |||
- Wygląd
- Brak dymorfizmu płciowego w upierzeniu, które jest w zasadzie czarne. Samice są nieco mniejsze od samców[5]. Pióra z metalicznym, zielonym lub niebieskim połyskiem na skrzydłach i grzbiecie po fioletowe i brązowe po bokach. Na obu bokach kupra białe plamy[5]. Skóra od dzioba i wokół oczu naga i czerwona (u nasady dzioba niebieska[5]), o intensywniejszej barwie w sezonie lęgowym i bledszej zimą. Nogi czarno-brązowe (opisywane też jako czarniawoszare[5]).
- Wymiary średnie[1]
- Długość ciała 71–89 cm
- Rozpiętość skrzydeł 110–122 cm
- Masa ciała ok. 1,64–2,55 kg
- Biotop
- Morskie, skaliste wybrzeża zimnych wód północnego Pacyfiku, Morza Barentsa i Ochockiego. Gatunek przeważnie osiadły, zimą rozprasza się po okolicznych wybrzeżach[6].
- Lęgi
- Lęgi w maju i czerwcu. Gniazdownik. Gniazduje w koloniach, często mieszanych z innymi gatunkami morskich ptaków. Samo gniazdo buduje na półce skalnej nad wodą, wyściełając je trawą, mchami i wodorostami. Wyprowadza jeden lęg w roku, składając zwykle 3 do 4 jaj o niebieskawej barwie. Wysiadują obydwoje rodzice przez ok. 31–34 dni. Młode karmione przez parę opuszczają gniazdo po 50–60 dniach[7].
- Pożywienie
- Głównie nieduże ryby (zwłaszcza z rodziny głowaczowatych), uzupełniane o morskie skorupiaki (kraby i krewetki). Jak inne kormorany, pożywienie chwyta nurkując z przybrzeżnych skał[7].
- Status
- Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje kormorana czerwonoczelnego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. W 2006 roku szacowano liczebność światowej populacji na ponad 200 tys. osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy[2][6].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Orta, J., Garcia, E.F.J., Jutglar, F. & Kirwan, G.M.: Red-faced Cormorant (Urile urile). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. 2014. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-29)].
- ↑ a b c BirdLife International, Urile urile, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [dostęp 2021-07-22] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Phalacrocoracidae Reichenbach, 1849-50 (1836) - kormorany - Cormorants (wersja: 2021-07-12). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-07-22].
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v11.2). [dostęp 2021-07-22]. (ang.).
- ↑ a b c d N. Bouglouan: Red-faced Cormorant. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2021-07-22]. (ang.).
- ↑ a b Species factsheet: Urile urile. BirdLife International, 2021. [dostęp 2021-07-22]. (ang.).
- ↑ a b Red-faced Cormorant (Phalacrocorax urile). Audobon. [dostęp 2015-11-29]. (ang.).
Bibliografia edytuj
- Jerzy Lewczuk (tłum.): Wybrzeża morskie. Warszawa: Delta, 1997, seria: Encyklopedia dzikich zwierząt. ISBN 83-7175-105-2.
Linki zewnętrzne edytuj
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).