Koronka do Miłosierdzia Bożego (mariawicka)
Koronka do Miłosierdzia Bożego – koronka odmawiana w Kościołach mariawickich z inicjatywy św. Marii Franciszki Kozłowskiej, która otrzymała objawienia Dzieła Wielkiego Miłosierdzia.
2 sierpnia 1893 roku św. Maria Franciszka Kozłowska otrzymała objawienia Dzieła Wielkiego Miłosierdzia, które wzywały Kościół rzymskokatolicki do gruntownej reformy w oparciu o cześć Przenajświętszego Sakramentu i wzywanie pomocy Maryi. Kościół rzymskokatolicki nie uznał tych objawień i nałożył ekskomunikę na Marię Franciszkę Kozłowską[1]. Kult eucharystyczny w życiu mariawitów wyraża się m.in. poprzez odprawianie nieustającej adoracji ubłagania, podczas której należy wypraszać łaskę nawrócenia i miłosierdzia dla świata.
Koronka, której autorstwo według tradycji mariawickiej przypisuje się św. Marii Franciszce powstała w środowisku mariawickim na przełomie XIX i XX wieku[2]. Jej treść koresponduje z objawieniami Dzieła Wielkiego Miłosierdzia[3].
Koronka do Bożego Miłosierdzia w wersji mariawickiej jest modlitwą skierowaną do Jezusa Chrystusa obecnego w sakramencie Eucharystii, który według objawień św. Marii Franciszki, jest źródłem Miłosierdzia dla świata. Słowa modlitwy odwołują się do Serca Pana Jezusa, obecnego w Przenajświętszym Sakramencie, które swoją miłością obejmuje wszystkich ludzi, a względem grzeszników okazuje miłosierdzie. W tym miejscu słowa koronki korespondują bezpośrednio z objawieniami Mateczki: adorować będziecie Najsłodsze Serce Moje ukryte w Przenajświętszym Sakramencie[4]. Następnie wierni kierują do Jezusa prośbę o wysłuchanie swoich modlitw i udzielenie sobie i całemu światu łaski miłosierdzia Bożego. Przy końcu modlitwy zwracają się o pośrednictwo Niepokalanego Serca Maryi i serca Mateczki. Wstawka: „i serce bł. Marii Franciszki” została dodana po 1925, czyli po śmierci czczonej w Kościele mariawitów Marii Franciszki Kozłowskiej[5]. Po odmówieniu modlitwy, dziesięciokrotnie powtarza się wezwanie: O mój Jezu, miłosierdzia. Całość powtarza się pięć razy, podobnie jak w tajemnicach Różańca Świętego. Na zakończenie odmawia się Modlitwę Pańską, Pozdrowienie Anielskie i małą Doksologię[6].
Modlitwę tę można odmawiać indywidualnie, jak i wspólnotowo. W szczególny sposób mariawici korzystają z niej podczas miesięcznych i tygodniowych adoracji Przenajświętszego Sakramentu, a także na zakończenie Mszy Świętej z prośbą o błogosławieństwo. Jeśli koronka odmawiana jest w jakiś konkretnych intencjach, można je włączyć w jej treść. W szczególny sposób bp Maria Filip Feldman zachęcał aby do modlitwy o miłosierdzie dla świata dodawać prośbę o pokój[7].
Treść koronki edytuj
Na dużych paciorkach:
- Jezu utajony w Przenajświętszym Sakramencie, którego Serce pełne jest miłości dla wszystkich i miłosierdzia dla grzeszników, racz wysłuchać modlitwy nasze i udziel nam i całemu światu łaskę miłosierdzia, o którą Cię pokornie błagamy przez Niepokalane Serce Twej Matki, Maryi Dziewicy (i serce błogosławionej Marii Franciszki).
Na małych paciorkach:
- O mój Jezu, miłosierdzia.
Na zakończenie:
Przypisy edytuj
- ↑ Katolicy i mariawici: co nas dzieli? – Wiara – Adonai.pl [online], adonai.pl [dostęp 2021-02-11].
- ↑ Tomasz Dariusz Mames, Mysteria Mysticorum – szkice z duchowości i historii mariawitów, wyd. NOMOS, Kraków 2009, s. 121.
- ↑ Koronka do Miłosierdzia Bożego u mariawitów – Ekumenizm.pl [online], ekumenizm.pl [dostęp 2021-02-11] (pol.).
- ↑ Dzieło Wielkiego Miłosierdzia, Płock 1922, s. 13.
- ↑ M. Daniel, Koronka do Miłosierdzia Bożego u mariawitów [online], Ekumenizm.pl, 23 marca 2009 [dostęp 2021-02-16] (pol.).
- ↑ Por. K. M. P. Rudnicki, Porównanie różnych Objawień Miłosierdzia Bożego.
- ↑ Kościół Starokatolicki Mariawitów [online], mariawita.pl [dostęp 2021-02-16].
Bibliografia edytuj
- Konrad M. Paweł Rudnicki: Porównanie różnych Objawień Miłosierdzia Bożego. W: Pelagia Jaworska (red.): Teologia Miłosierdzia Bożego. Materiały z sympozjów ekumenicznych w Łodzi w latach 1991, 1992 i 1994. Płock: Kościół Starokatolicki Mariawitów, 2003. ISBN 83-917609-1-X.