Kraśne

wieś na Białorusi

Kraśne (biał. Краснае, Krasnaje; ros. Красное, Krasnoje) – wieś na Białorusi, w obwodzie mińskim, w rejonie mołodeckim, w sielsowiecie Kraśne, nad Uszą.

Kraśne
ilustracja
Państwo

 Białoruś

Obwód

 miński

Rejon

mołodecki

Sielsowiet

Kraśne

Wysokość

182 m n.p.m.

Populacja (2009)
• liczba ludności


2868[1]

Nr kierunkowy

17767

Kod pocztowy

222330

Położenie na mapie obwodu mińskiego
Mapa konturowa obwodu mińskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Kraśne”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kraśne”
Położenie na mapie Polski w 1939
Mapa konturowa Polski w 1939, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Kraśne”
Ziemia54°14′N 27°05′E/54,233333 27,083333

Historia

edytuj
Z tym tematem związana jest kategoria: Starostowie krasnosielscy.

W okresie Rzeczypospolitej Obojga Narodów Kraśne (Krasne Sioło) było centrum starostwa niegrodowego leżącego do 1793 r. w województwie mińskim.

W czasach zaborów miasteczko w powiecie wilejskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego[2].

W 1859 r. wzniesiono tu cerkiew prawosławną[3], w kwietniu 1908 roku poświęcono budynek mieszczący kaplicę katolicką i plebanię, a 15 sierpnia 1908 roku rozpoczęto budowę murowanego kościoła katolickiego[4].

W latach 1921–1945 miasteczko i osada leżały w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie wilejskim, od 1927 roku w powiecie mołodeczańskim, w gminie Kraśne. Siedziba gminy Kraśne.

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 1012 osób, 152 były wyznania rzymskokatolickiego, 539 prawosławnego, 2 ewangelickiego a 319 mojżeszowego i zadeklarowały polską przynależność narodową. Były tu 182 budynki mieszkalne[5]. W 1931 w 264 domach zamieszkiwało 1878 osób[6].

W osadzie w 1931 w 6 domach zamieszkiwało 31 osób[6].

Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Plebanii i prawosławnej w Uszy. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Kraśnem i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Kraśnem[7].

W wyniku napaści ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 miejscowość znalazła się pod okupacją sowiecką. 2 listopada została włączona do Białoruskiej SRR[8][9]. Od czerwca 1941 roku pod okupacją niemiecką. W 1944 miejscowość została ponownie zajęta przez wojska sowieckie i włączona do Białoruskiej SRR[10].

Siedziba parafii prawosławnej (pw. Opieki Matki Bożej)[3] i rzymskokatolickiej (pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny). Znajduje się tu stacja kolejowa Usza na linii Wilno-Mołodeczno-Mińsk.

Stanowiło garnizon macierzysty:

Przypisy

edytuj
  1. Liczby ludności miejscowości obwodu mińskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. Krasne, miasteczko, powiat wilejski, gmina Krasnesioło, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 624.
  3. a b Приход храма Покрова Пресвятой Богородицы д. Красное. molod-eparchy.by. [dostęp 2021-03-09]. (ros.).
  4. Życie Ilustrowane, Nr. 36, 1909
  5. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 78.
  6. a b Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 28.
  7. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 27.
  8. https://www.senat.gov.pl/gfx/senat/pl/senatopracowania/70/plik/m-631.pdf.
  9. okupacja sowiecka ziem polskich, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-04-03].
  10. Piotr Eberhardt, Formowanie się polskiej granicy wschodniej po II wojnie światowej, „Dzieje Najnowsze”, Rocznik L – 2018 (2), 2018, s. 95–100.
  11. Prochwicz, Konstankiewicz i Rutkiewicz 2003 ↓, s. 23.
  1. Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926).

Linki zewnętrzne

edytuj

Bibliografia

edytuj
  • Jerzy Prochwicz, Andrzej Konstankiewicz, Jan Rutkiewicz: Korpus Ochrony Pogranicza 1924-1939. Barwa i Broń, 2003. ISBN 83-900217-9-4.