Kravaře

Kravaře
	; Pałac
Herb	Flaga
Państwo	Czechy
Kraj	morawsko-śląski
Prawa miejskie	1960
Burmistrz	Andreas Hahn
Powierzchnia	19,37 km²
Wysokość	240 m n.p.m.
Populacja (2016); • liczba ludności; • gęstość	; 6699; 351 os./km²
Kod pocztowy	742 21
	Położenie na mapie kraju morawsko-śląskiego Kravaře
	Położenie na mapie Czech Kravaře
	49°56′10″N 18°00′37″E/49,936111 18,010278
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Kravaře (śl. Krawôrz^[2], niem. Deutsch Krawarn) – miasto na Śląsku Opawskim (będącym częścią Górnego Śląska), w kraju morawsko-śląskim, na wschodzie Czech na Płaskowyżu Głubczyckim. Według danych z 31 grudnia 2016 powierzchnia miasta wynosiła 1937 ha, a liczba jego mieszkańców 6699 osób^[3]. Miasto jest miastem partnerskim Lublińca oraz Woźnik^[4].

Historia edytuj

1224 – pierwsze świadectwa historyczne dotyczące wsi Crawar(n); w zapisie tym uwidacznia się już językowo czeska przynależność do grupy TraT / TlaT, podobnie jak pierwotnej nazwy miejscowości Krowiarki po polskiej stronie granicy^[5];
1630 – z rozkazu cesarza Ferdynanda II Habsburga słynny polski medyk, dyplomata i alchemik Michał Sędziwój otrzymał Kravaře, Kąty, oraz dom w Ołomuńcu.
1636 – zmarł w Kravařach Michał Sędziwój. Przypuszcza się, że został pochowany w kościele Świętego Ducha w Opawie.
1960 – nadanie praw miejskich^[1].

Rok	1970	1980	1991	2001	2003
Liczba ludności	5949	6395	6560	6693	6787

↑ ^a ^b Historie obce Kravaře. [w:] Mistopisy.cz [on-line]. [dostęp 2017-12-24].
↑ Nazwa śląska za: Reinhold Olesch, Der Wortschatz der polnischen Mundart von Sankt Annaberg, Berlin 1958. Użyto rozszerzonej wersji alfabetu proponowanego przez Grzegorza Wieczorka oraz Towarzystwo Piastowania Śląskiej Mowy „Danga” – wymowa w tymże słowniku – Krawołrz.
↑ Počet obyvatel v obcích – k 1.1.2017. [w:] Czeski Urząd Statystyczny [on-line]. [dostęp 2017-12-16].
↑ Partnership towns. [w:] Mesto Kravare [on-line]. [dostęp 2017-12-24].
↑ Jarosław Malicki. Zapisy toponimicznych poloników i bohemików wobec zagadnienia powstania i rozwoju polsko-czeskiej granicy językowej w średniowieczu. „Onomastica Slavogermanica”. XXXI, s. 64, 2019. Wrocław. DOI: 10.19195/0474-1471.31.3.