Wikipedia

Krzysztof Jan Kurzydłowski

polski fizyk

Krzysztof Jan Kurzydłowski (ur. 29 sierpnia 1954 w Lublinie) – polski fizyk, profesor nauk technicznych, w latach 1993–1999 prorektor Politechniki Warszawskiej, w latach 2005–2006 podsekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji i Nauki, w latach 2006–2007 podsekretarz stanu w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego, w latach 2011–2016 dyrektor Narodowego Centrum Badań i Rozwoju.

Krzysztof Jan Kurzydłowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 sierpnia 1954
Lublin

Zawód, zajęcie

fizyk

Tytuł naukowy

profesor nauk technicznych

Alma Mater

Politechnika Warszawska

Stanowisko

wiceminister edukacji i nauki (2005–2006), wiceminister nauki i szkolnictwa wyższego (2006–2007), dyrektor Narodowego Centrum Badań i Rozwoju (2011–2016)

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Ukończył studia na Wydziale Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej Politechniki Warszawskiej. Uzyskał następnie na Politechnice Warszawskiej stopnie naukowe doktora (1981) i doktora habilitowanego (1989). W 1995 otrzymał tytuł profesora nauk technicznych. W pracy naukowej zajmuje się inżynierią materiałową, opisywaniem struktury i modelowaniem właściwości materiałów, badaniami nad nanomateriałami, kwestią degradacji materiałów konstrukcyjnych i funkcjonalnych[1].

Pracę zawodową zaczął w 1981 jako starszy asystent w Instytucie Inżynierii Materiałowej PW. Stanowiska profesorskie obejmował w 1993 (profesor nadzwyczajny) i 1998 (profesor zwyczajny)[2]. Był prodziekanem Wydziału Inżynierii Materiałowej (1992–1993), a od 1993 do 1999 zajmował stanowisko prorektora Politechniki Warszawskiej[2]. W latach 1999–2003 był dziekanem Wydziału Inżynierii Materiałowej tej uczelni, pozostał pracownikiem naukowym w Zakładzie Projektowania Materiałów PW. W latach 2000–2005 przewodniczył Zespołowi Inżynierii Materiałowej i Technologii Materiałowych KBN. Od 1999 do 2005 był wiceprzewodniczącym Komitetu Badań Naukowych, a następnie Rady Nauki, w której stał na czele Komisji Badań na Rzecz Rozwoju Gospodarki.

Jest europejskim konsultantem w zakresie zagadnień bezpieczeństwa eksploatacji instalacji przemysłowych. Odbywał staże zagraniczne w University of Manitoba w Kanadzie, Brunel University w Wielkiej Brytanii i w École nationale supérieure des mines de Saint-Étienne we Francji[2]. Opublikował ponad 500 artykułów naukowych oraz kilka monografii. Był promotorem około 60 rozpraw doktorskich[3].

Należy do licznych stowarzyszeń międzynarodowych i krajowych. W 2010 został przewodniczącym Polskiego Towarzystwa Badań Nieniszczących i Diagnostyki Technicznej Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich. Był wśród założycieli Polskiego Forum Akademicko-Gospodarczego i jego dyrektorem od 1992 do 2000[2]. Jest członkiem Fellow of the Institute of Materials, European Materials Research Society, European Pressure Equipment Research Council, American Society of Mechanical Engineers, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, Polskiego Towarzystwa Fizycznego i innych[2].

Od 23 listopada 2005 do 6 maja 2006 zajmował stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Edukacji i Nauki. Następnie od 8 maja 2006 do 21 grudnia 2007 pełnił taką samą funkcję w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego. 20 grudnia 2010 otrzymał nominację (z dniem 1 stycznia 2011) na dyrektora Narodowego Centrum Badań i Rozwoju[4], funkcję tę pełnił do 20 stycznia 2016[5].

5 lipca 2016 został zatrzymany, a następnie tymczasowo aresztowany w związku z zarzutami korupcyjnymi[6]. Z aresztu został zwolniony za poręczeniem majątkowym w grudniu 2016[7].

Żonaty, ma dwóch synów.

Odznaczenia i wyróżnienia edytuj

Otrzymał tytuły doktora honoris causa Politechniki Rzeszowskiej (2009)[8], Politechniki Śląskiej[9], Politechniki Wrocławskiej (2015)[10], Politechniki Białostockiej (2016)[11]. Odznaczony Srebrnym (1996)[12] i Złotym (2000)[13] Krzyżem Zasługi.

Przypisy edytuj

  1. ↑ Nota biograficzna na stronie MNiSW. [dostęp 2012-03-08].
  2. ↑ a b c d e Nota biograficzna na stronie Polskiego Towarzystwa Badań Nieniszczących i Diagnostyki Technicznej. [dostęp 2012-03-08].
  3. ↑ Prof. dr hab. inż. Krzysztof J. Kurzydłowski. pb.edu.pl. [dostęp 2017-08-28].
  4. ↑ Nowa Rada Narodowego Centrum Badań i Rozwoju. nauka.gov.pl, 2010-12-20. [dostęp 2012-12-22].
  5. ↑ Rezygnacja prof. Kurzydłowskiego z funkcji dyrektora NCBiR. ncbir.p, 2016-01-20. [dostęp 2016-03-17].
  6. ↑ CBA zatrzymało trzy osoby, m.in. b. szefa Narodowego Centrum Badań i Rozwoju. dziennik.pl. [dostęp 2020-07-25].
  7. ↑ Współpracownik Michała Sołowowa i były dyrektor NCBiR na wolności. radio.kielce.pl. [dostęp 2020-07-25].
  8. ↑ Doktoraty honoris causa. prz.edu.pl, 2011-04-06. [dostęp 2012-03-08].
  9. ↑ Doktorzy HC. polsl.pl. [dostęp 2016-06-08].
  10. ↑ Święto uczelni – nowi doktorzy honorowi Politechniki Wrocławskiej. pwr.edu.pl, 2015-11-16. [dostęp 2015-12-05].
  11. ↑ Doktorzy Honoris Causa PB. pb.edu.pl. [dostęp 2017-08-28].
  12. ↑ M.P. z 1997 r. nr 6, poz. 50
  13. ↑ M.P. z 2001 r. nr 5, poz. 94

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krzysztof_Jan_Kurzydłowski&oldid=71759479”