Krzysztof Kiersznowski

polski aktor

Krzysztof Mieczysław Kiersznowski (ur. 26 listopada 1950 w Warszawie, zm. 24 października 2021 w Komorowie) – polski aktor filmowy, telewizyjny, teatralny i głosowy.

Krzysztof Kiersznowski
Ilustracja
Imię i nazwisko

Krzysztof Mieczysław Kiersznowski

Data i miejsce urodzenia

26 listopada 1950
Warszawa

Data i miejsce śmierci

24 października 2021
Komorów

Zawód

aktor

Lata aktywności

1976–2021

Wystąpił w filmach takich jak Vabank (1981), Wakacje z Madonną (1983), Vabank II, czyli riposta (1984), Kiler (1997), Kiler-ów 2-óch (1999), Cześć Tereska (2001), Statyści (2006) i Sztos 2 (2011), a także w serialach: Samo życie, Twarzą w twarz, Barwy szczęścia i Blondynka.

Życiorys edytuj

Wczesne lata edytuj

Urodził się i dorastał w Warszawie[1]. Aktorstwem zainteresowała go matka, Wanda (z domu Banaszewska; 1926–2009), która pracowała jako referentka w wydziale spraw lokalowych Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy i wydziale kultury Stołecznej Rady Narodowej[2], a w czasie II wojny światowej jako łączniczka nosiła meldunki do majora Zygmunta Szendzielarza „Łupaszki”[1]. Jego ojciec, Leopold Stanisław Kiersznowski (1920–1998)[3] był żołnierzem AK i jednym z bohaterów powstania warszawskiego, odznaczonym Orderem Virtuti Militari[4]. Jego dziadek ze strony matki, Napoleon Banaszewski[1] (1898–1978), przedwojenny oficer z Wilna, Sybirak, po wojnie znalazł pracę jako bileter w kinie „Świt”, dzięki czemu Kiersznowski chodził na wszystkie projekcje filmów, a potem także do Teatru Współczesnego[4]. Kiedy jego rodzice rozwiedli się, Kiersznowski został pod opieką matki, a ojca widywał sporadycznie[1]. Dopiero po latach, gdy sam założył rodzinę, naprawił relacje z ojcem[1]. W latach 1957–1964 uczęszczał do warszawskiej Szkoły Podstawowej nr 48 im. Adama Próchnika[5]. Do szesnastego roku życia bywał agresywny, dużo czasu spędzał na ulicy w środowisku, które nie stroniło od alkoholu, używek i nieodpowiedzialnych zabaw, powtarzał ostatnią klasę liceum[6]. Jego podejście do życia zmieniła ówczesna przyjaciółka[7]. W 1968, po maturze próbnej, zgłosił się do wojska[2], a po odbyciu służby zdał maturę. Jako nastolatek zmagał się z jąkaniem[6]. Chodził więc do logopedy, z tą dolegliwością pomógł mu też sąsiad, Andrzej Krasicki, ówczesny dyrektor Teatru Polskiego, który zlecił mu ćwiczenia[7]. Kiersznowski zdał za pierwszym razem na Wydział Aktorski PWSFTviT w Łodzi[7]. Ukończył studia w 1977, a rok później uzyskał dyplom[2].

Kariera edytuj

W wieku 26 lat trafił do filmu Andrzeja Wajdy Człowiek z marmuru (1976), gdzie jako towarzysz wręczał kwiaty i gratulował Birkutowi (Jerzy Radziwiłowicz) rekordu. W 1976 zadebiutował na scenie Ośrodka Kultury Teatralnej Teatru Ochoty w roli naczelnika w przedstawieniu Jana Pawła Gawlika Egzamin. W 1978 został dostrzeżony na XIX Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu i otrzymał wyróżnienie za rolę prokuratora w sztuce Krzywa płaska[2] Jana Szymańskiego w reżyserii Jana Machulskiego w warszawskim Teatrze Ochoty, z którym był związany w latach 1977–1980 i 1989–1990. Występował także w teatrach warszawskich: Studio (1979–1987), Sceny Prezentacje (1980–1981), Komedia (1999, 2011), Rampa (2003), Rozmaitości (2006), Poloni (2008, 2016), Capitol (2014), tm (2016), IMKA i Kamienica (2020)[8] oraz Teatrze Polskim w Bydgoszczy (1988–1989), Lubuskim Teatrze w Zielonej Górze (2006), Teatrze im. Adama Mickiewicza w Częstochowie (2007) i Teatrze Nowym w Łodzi (2010).

Stał się rozpoznawalny dzięki drugoplanowym rolom filmowym w produkcjach Juliusza Machulskiego: jako gangster nieudacznik „Nuta”, brat „Moksa” (Jacek Chmielnik) w Vabanku (1981) i Vabanku II (1984), gangster „Wąski” w Kilerze (1997) i Kiler-ach 2-óch (1999), porucznik Tarkowski, oficer Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego w Superprodukcji (2002) oraz ślusarz w Ile waży koń trojański? (2008). Kreacja ojca Tereski w dramacie psychologicznym Roberta Glińskiego Cześć Tereska (2001) przyniosła mu Polską Nagrodę Filmową Orła 2002. Wystąpił też w dramacie historycznym Volkera Schlöndorffa Strajk (2006) i Ballada o Piotrowskim (2007) w roli tytułowej życiowego nieudacznika. Za drugoplanową rolę Edwarda Gralewskiego w komedii Michała Kwiecińskiego Statyści (2006) zdobył nagrodę na 31. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni i Orła 2007.

W 2007 przyjął rolę Stefana Górki, ojca Kasi (Katarzyna Glinka) w serialu TVP2 Barwy szczęścia. W serialu TVN Twarzą w twarz (2007) zagrał podinspektora Janusza Wnuka, który prowadzi śledztwo w sprawie śmierci policjanta[9].

Życie prywatne edytuj

Był żonaty z Francuzką Martin, która pracowała w dyplomacji. Mieli dwoje dzieci – syna Maximiliena (ur. 1978), asystenta na wydziale prawa, i córkę Catherine (ur. 1984), która ukończyła architekturę wnętrz.

25 lipca 2018 na rondzie w centrum Warszawy przeżył wypadek drogowy. Jego samochód, po uderzeniu przez inny pojazd, został doszczętnie zniszczony[7].

Zmarł 24 października 2021 w Komorowie k. Pruszkowa. Powodem śmierci był nowotwór, z którym zmagał się od wielu lat[10]. 4 listopada 2021 po mszy pogrzebowej w kościele pw. św. Aleksandra w Warszawie, został pochowany na cmentarzu w Komorowie[11].

Filmografia edytuj

Teledyski edytuj

Rok Tytuł Wykonawca Rola
1985 „Nasze randez-vous” Kombi strażak
2012 „1000 metrów nad ziemią” Mrozu gość na imprezie
2013 „To nie przyjaźń tylko miłość” Classic ochroniarz[14]
2015 „Miłego dnia” ksiądz
„Megiera” Sławomir uciśniony przez Megierę[15]

Nagrody edytuj

Rok Nagroda Kategoria Tytuł
1978 XIX Festiwal Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu Za rolę prokuratora Krzywa płaska
2002 Orzeł (Polskie Nagrody Filmowe) Najlepsza drugoplanowa rola męska za rok 2001 Cześć Tereska (2001)
2006 31. Festiwal Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni Najlepsza drugoplanowa rola męska Statyści (2006)
2007 Orzeł (Polskie Nagrody Filmowe) Najlepsza drugoplanowa rola męska za rok 2006

Przypisy edytuj

  1. a b c d e Moi rodzice nie umieli być razem. interia.pl. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-13)]. (pol.).
  2. a b c d erbe (2013-12-28): Moja twarz faktycznie jest jakaś bandycka. „Gazeta Olsztyńska”. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-13)]. (pol.).
  3. Dobry Tydzień”, Godność do końca, Nr 44/2 listopada 2021 str. 7
  4. a b Krzysztof Kiersznowski: Spełnił marzenie mamy. „Styl”. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-13)]. (pol.).
  5. Szkoła Podstawowa nr 48 (Klasa A 1957–1964), nk.pl [dostęp 2020-04-13] [zarchiwizowane z adresu 2020-04-13] (pol.).
  6. a b Gwiazdor „Barw szczęścia” jąkał się i powtarzał klasę. „Super Express”. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-13)]. (pol.).
  7. a b c d Gabriela Czernecka (2019-01-05): Mocne wyznanie Krzysztofa Kiersznowskiego: „Mogłem skończyć w więzieniu”. „Viva!”. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-13)]. (pol.).
  8. Krzysztof Kiersznowski. Teatr Kamienica. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-13)]. (pol.).
  9. Policja rodzi się na naszych oczach. policja.pl. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-13)]. (pol.).
  10. Krzysztof Kiersznowski miał świadomość, że umiera. Słowa jego przyjaciela chwytają za serce. „Super Express”, 2021-10-25. [dostęp 2021-11-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-11-02)]. (pol.).
  11. Pogrzeb Krzysztofa Kiersznowskiego. Bliscy pożegnali aktora. Onet.pl. [dostęp 2021-11-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-11-05)]. (pol.).
  12. Merida Waleczna | dubbing.pl [dostęp 2022-09-07] (pol.).
  13. „Koniec świata, czyli Kogel Mogel 4”. Ostatni film z Krzysztofem Kiersznowskim, Wprost, 28 października 2021 [dostęp 2021-10-28] (pol.).
  14. Monika Ordowska w ramionach Krzysztofa Kiersznowskiego. Wirtualna Polska. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-19)]. (pol.).
  15. Sławomir – „Megiera”. Onet.pl. [dostęp 2020-04-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-12-22)]. (pol.).

Linki zewnętrzne edytuj