Wikipedia

Krzysztof Korwin-Piotrowski

Krzysztof Korwin-Piotrowski (ur. 24 listopada 1968 w Dębicy[1]) – polski reżyser i scenarzysta filmowy, dziennikarz, teatrolog i menedżer kultury.

Krzysztof Korwin-Piotrowski
Ilustracja
Krzysztof Korwin-Piotrowski (2019)
Data i miejsce urodzenia

24 listopada 1968
Dębica

Zawód

reżyser
dziennikarz

Odznaczenia
Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Strona internetowa

Za Gliwickie lata Tadeusza Różewicza otrzymał drugą nagrodę na VI Polonijnym Festiwalu Multimedialnym „Polskie Ojczyzny 2011” w Częstochowie.

Życiorys edytuj

Absolwent teatrologii (studia magisterskie) oraz zarządzania kulturą (studia podyplomowe) na Uniwersytecie Jagiellońskim. doktorantem na Wydziale „Artes Liberales” Uniwersytetu Warszawskiego[2].

W 1992 rozpoczął współpracę z Telewizją Polską, dla której stworzył ok. 400 audycji. Był scenarzystą i reżyserem widowisk telewizyjnych i filmów dokumentalnych o wybitnych Polakach: Z Gliwic do Paryża – Wojtek Pszoniak (TVP 2, około 20 emisji w 4 ogólnopolskich kanałach TVP), Warszawa Jana Nowaka-Jeziorańskiego (TVP 1), Czarownik z Janowa – Teofil Ociepka (TVP Polonia), Gliwickie lata Tadeusza Różewicza (TVP 2), 'Roland Topor' (TVP Kultura), Wenezuelska Polonia (TVP Polonia), Teatr Jerzego Moskala (TVP Katowice), Oskarowe kostiumy Barbary Ptak (TVP 2).

W latach 2001–2016 był kierownikiem artystycznym Gliwickiego Teatru Muzycznego. Autor scenariuszy spektakli: Mickiewicz, Anna Karenina wg Lwa Tołstoja, Wakacje Don Żuana na motywach Mieszczanina szlachcicem Moliera. Realizator (z Anną Siwczyk) widowisk muzycznych. Współautor (z Marcinem Herichem) scenariusza i inscenizacji widowiska plenerowego – produkcji festiwalowej Tsunami. Reżyser musicalu Janusza Kohuta Szczęśliwi ludzie w Bielskim Centrum Kultury. Współtwórca (z Anną Siwczyk) inscenizacji spektaklu Merlin, którego premiera do muzyki Jürgena Schmitta(inne języki) odbyła się w ramach Festiwalu Muzyki Współczesnej na scenie Theater Bibrastrasse w Würzburgu. Scenarzysta i reżyser widowisk muzycznych, realizowanych na różnych scenach w Polsce i wystawianych między innymi w Sali Kongresowej w Warszawie.

Był wykładowcą historii teatru i dramatu w Studium Aktorskim w Będzinie, przez pięć lat działał jako rzecznik prasowy i konsultant Górnośląskiego Festiwalu Ars Cameralis. Redagował programy do premier w śląskich teatrach. Od kilkunastu lat jest konferansjerem i komentatorem muzycznym. Prowadził koncerty m.in. w Sali Kongresowej w Warszawie. Współpracował z: Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia w Katowicach, Kwartetem Śląskim, festiwalem Mikołowskie Dni Muzyki oraz Żorską Orkiestrą Rozrywkową Lothara Dziwoki.

W 2011 roku został uhonorowany przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[3] i otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Gliwice w dziedzinie twórczości artystycznej za reżyserię filmów dokumentalnych o Tadeuszu Różewiczu i Wojciechu Pszoniaku. W 2015 roku wygrał plebiscyt Dziennika Zachodniego: Lider Roku 2014 w Gliwicach „za artystyczne propagowanie pamięci wybitnych gliwiczan, przedstawicieli świata kultury. W szczególności za zrealizowanie wyjątkowego koncertu Matka i Syn odchodzą, poświęconego pamięci Stefanii i Tadeusza Różewiczów”. Jego film Gliwickie lata Tadeusza Różewicza był prezentowany m.in. w TVP 2, TVP Kultura, TVP Polonia, w Stacji Naukowej Polskiej Akademii Nauk w Wiedniu, w Teatrze Studio am Salzufer w Berlinie, w Teatrze Dramatycznym w Warszawie (z okazji 50-lecia prapremiery Kartoteki) i na Uniwersytecie Alberty w Edmonton (Kanada).

Jest reżyserem megaprodukcji musicalowej Karol o Janie Pawle II (premiera w Tauron Arenie w Krakowie 25 lutego 2017 r.) i twórcą filmu dokumentalnego TVP Kinderlager Pogrzebin o tragicznych wojennych losach dzieci z obozu w Pogrzebieniu; w 2018 roku otrzymał za ten film wyróżnienie specjalne od jury konkursu Instytutu Pamięci Narodowej na Najlepszą Audycję Historyczną Roku[4]. W latach 2018–2019 pracownik Działu Teatralno-Filmowego Muzeum Historii Katowic.

Filmografia edytuj

  • Warszawa Jana Nowaka-Jeziorańskiego (2007), scenariusz i reżyseria[5]
  • Gliwickie lata Tadeusza Różewicza (2009), scenariusz i reżyseria[1]
  • Z Gliwic do Paryża — Wojtek Pszoniak (2010), scenariusz i reżyseria[1]
  • Oskarowe kostiumy Barbary Ptak (2011), scenariusz i reżyseria[1]
  • Kinderlager Pogrzebin (2017), scenariusz (z Piotrem Kulisiem) i reżyseria[6]

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d Krzysztof Korwin-Piotrowski. Stowarzyszenie Filmowców Polskich. [dostęp 2019-02-08].
  2. ↑ Mgr Krzysztof Korwin-Piotrowski. Uniwersytet Warszawski. Wydział Artes Liberales. [dostęp 2019-02-08].
  3. ↑ MAO: KRÓTKO: Medale Gloria Artis dla Pawła gabary i Krzysztofa Korwin-Piotrowskiego. [w:] naszemiasto.pl Gliwice [on-line]. Polska Press, 2011-07-05. [dostęp 2019-02-08].
  4. ↑ „Kindelager Pogrzebin“ w reż. Krzysztofa Korwin-Piotrowskiego laureatem nagrody specjalnej ogólnopolskiego konkursu „Audycja Historyczna Roku 2018“ – Białystok, 26 listopada 2018. Oddział Instytutu Pamięci Narodowej w Katowicach, circa 2018. [dostęp 2019-02-08].
  5. ↑ WARSZAWA JANA NOWAKA-JEZIORAŃSKIEGO. [w:] filmpolski.pl [on-line]. Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna im. Leona Schillera w Łodzi. [dostęp 2019-02-08].
  6. ↑ KINDERLAGER POGRZEBIN. [w:] filmpolski.pl [on-line]. Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa, Telewizyjna i Teatralna im. Leona Schillera w Łodzi. [dostęp 2019-02-08].

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krzysztof_Korwin-Piotrowski&oldid=73365393”