Krzysztof Lanckoroński (zm. 1591)
Krzysztof Lanckoroński (Włodzisławski) herbu Zadora (zm. 1591) – kasztelan małogoski, kasztelan radomski, zwolennik reformacji, senior kalwinizmu w Małopolsce, dziedzic dóbr kurozwęckich, Kotuszowa, Jabłonicy, Korytnicy, Czernicy, Ponika i Strzelec.
 Zadora | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Ojciec |
Jan Wodzisławski (Lanckoroński), łowczy sandomierski |
| Matka |
Anna z Kurozwęk |
| Żona | |
| Dzieci |
Zbigniew, Przecław, Krzysztof, Krystyna |
Rodzina
edytujPochodził z gałęzi Lanckorońskich osiadłej na Włodzisławiu. Był synem Jana Wodzisławskiego – Lanckorońskiego (poległego w 1564 podczas wojny o Inflanty) i Anny z Kurozwęk, starościanki szydłowskiej, córki Hieronima. Młodszym bratem Krzysztofa był Hieronim na Włodzisławiu Lanckoroński (zm. ok. 1605), łowczy sandomierski.
Wywód genealogiczny
edytuj| 4. Adam z Brzezia Wodzisławski | ||||||
| 2. Jan Wodzisławski (Lanckoroński) | ||||||
| 5. Barbara Łaska | ||||||
| 1. Krzysztof Lanckoroński | ||||||
| 6. Hieronim Kurozwęcki | ||||||
| 3. Anna z Kurozwęk | ||||||
| 7. Barbara c. Erazma Krupki | ||||||
Kariera
edytuj- 1545 – dworzanin królewski
- 1546 – 1547 – uczy się w Albertynie w Królewcu
- 1551 – łowczy sandomierski
- 1563 – kasztelan czechowski
- 10 lipca 1567 – kasztelan małogoski
- 1573 – bierze udział w elekcji i podpisuje akt wyboru Henryka Walezego
- 25 października 1574 – podpisuje w Krakowie list kalwińskiej szlachty małopolskiej skierowany do wszystkich sejmików z prośbą o radę i pomoc w ukaraniu winnych zburzenia zboru krakowskiego.
- 1575 – w czasie bezkrólewia jest obecny na sejmikach małopolskich w Nowym Mieście Korczynie i w Opatowie, wybrany sędzią sądów ultimae instantiae[1], 15 grudnia 1575 roku podpisał elekcję Stefana Batorego i Anny Jagiellonki[2].
- 1576 – na zjeździe w Jędrzejowie wyznaczony na jednego z posłów do Wiednia. Posłowie mieli wpłynąć na cesarza, aby nie przyjął korony polskiej. W tym samym roku z polecenia króla Stefana Batorego jest posłem do Litwy, aby wezwać Litwinów na zjazd do Warszawy,
- 1576 – otrzymuje starostwo baldenburskie i hamersztyńskie (Czarne) w Prusach Królewskich,
- z ramienia senatu prowadził lustrację dóbr podlaskich, bierze udział w sejmikach, prowadzi inną działalność publiczną, przez krótki okres jest patronem zborów kalwińskich w Kurozwękach. Jest posiadaczem licznych dóbr w województwie sandomierskim (w niektórych swoich dobrach likwiduje kościoły katolickie),
- 1587 – po śmierci Stefana Batorego wziął udział w konwokacji. W tym samym roku ponownie był wybrany deputatem do Rawy, a w następnym roku razem z Janem Boguszem, kasztelanem zawichojskim, opublikował w Opatowie uniwersał o wybieraniu poboru; uczestniczył także w przeglądzie wojskowym w Pokrzywnicy,
- w 1589 roku był sygnatariuszem ratyfikacji traktatu bytomsko-będzińskiego na sejmie pacyfikacyjnym[3].
- 15 czerwca 1589 – otrzymuje od króla Zygmunta III Wazy kasztelanię radomską.
- umiera w 1591 roku.
Dwukrotnie zawierał związki małżeńskie. Przed 1566 ożenił się z Anną Tęczyńską[4], a w 1582 z Zofią z Wzdowskich. Dziećmi Krzysztofa Lanckorońskiego z pierwszego małżeństwa byli: Zbigniew (podkomorzy sandomierski), Przecław, Krzysztof oraz Krystyna.
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Wiesław Śladkowski. Sąd „ultimae instantiae” trzech województw: sandomierskiego, lubelskiego i podlaskiego 1574–1577. Rocznik Lubelski, 3, 1960, s. 41.,
- ↑ Constitvcie Statvta Y Przywileie, Na Walnych Seymiech Koronnych Od Roku Pańskiego 1550. aż do Roku 1625. vchwalone, Kraków 1625, s. 234.
- ↑ Codex diplomaticus Regni Poloniae et Magni Ducatus Lituaniae, wydał Maciej Dogiel, t. I, Wilno 1758, s. 238.
- ↑ Anna Tęczyńska była gorliwą katoliczką i do końca swego życia nie pozwoliła na wprowadzenie kalwinizmu do kościoła w Kurozwękach. Po śmierci Anny (1581) kościół w Kurozwękach oddany został kalwinom.
Bibliografia
edytuj- Polski Słownik Biograficzny, t. 16, s. 443-444