Wikipedia

Krzysztof Piesiewicz

prawnik, polityk, scenarzysta

Krzysztof Marek Piesiewicz (ur. 25 października 1945 w Warszawie) – polski prawnik, adwokat, polityk, scenarzysta filmowy nominowany do Oscara, senator II, IV, V, VI i VII kadencji (1991–1993, 1997–2011).

Krzysztof Piesiewicz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 października 1945
Warszawa

Przewodniczący Ruchu Społecznego
Okres

od 28 kwietnia 2002
do 3 kwietnia 2004

Przynależność polityczna

Ruch Społeczny

Poprzednik

Mieczysław Janowski

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Życiorys edytuj

Działalność zawodowa i społeczna edytuj

Wnuk Edwarda Szerękowskiego, przedwojennego leśnika, polityka BBWR i burmistrza Dobromila[1], syn Mariana i Anieli Piesiewiczów, brat Witolda[1]. Urodził się w kamienicy przy ul. Widok 11 w Warszawie[2]. Uczęszczał do II Liceum Ogólnokszatłcącego im. Stefana Batorego[3].

W 1970 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Odbył aplikację sądową i adwokacką. W 1973 rozpoczął praktykę adwokacką. W okresie stanu wojennego występował w procesach działaczy NSZZ „Solidarność” (m.in. Huty Warszawa, Ursusa, Komisji Krajowej oraz Radia „Solidarność”). Był oskarżycielem posiłkowym w procesie zabójców ks. Jerzego Popiełuszki. 22 lipca 1989 82-letnia matka Krzysztofa Piesiewicza, Aniela, została zamordowana; jej ciało skrępowano w taki sposób, jak skrępowano Jerzego Popiełuszkę[4]. Był również obrońcą w sprawie pułkownika Ryszarda Kuklińskiego.

Przez wiele lat był członkiem Naczelnej Rady Adwokackiej w Warszawie, wykładowcą i członkiem komisji egzaminacyjnej dla aplikantów adwokackich, wiceprzewodniczącym Komisji Praw Człowieka przy Naczelnej Radzie Adwokackiej. Był również ekspertem Regionu Mazowsze „Solidarności” oraz samorządu adwokackiego (ds. legislacyjnych), współzałożycielem i wiceprzewodniczącym Stowarzyszenia Opieki nad Więźniami Patronat (rozwiązanego po wprowadzeniu stanu wojennego). Od 2002 zasiadał w Radzie Konsultacyjnej Centrum Monitoringu Wolności Prasy Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich[5].

Działalność kulturalna edytuj

Jest współautorem scenariuszy filmowych do 17 filmów Krzysztofa Kieślowskiego, m.in. Bez końca, Dekalog, Podwójne życie Weroniki, Trzy kolory; scenariusze te wielokrotnie nagradzano, m.in. europejską nagrodą filmową Felix (1989), na festiwalach w Cannes, San Sebastián, Wenecji, Berlinie, Gdańsku. Za scenariusz filmu Trzy kolory. Czerwony otrzymał nominację do Oscara. Scenariusze przetłumaczono na 10 języków i wydano w formie książkowej (Dekalog, 1989). Po śmierci Krzysztofa Kieślowskiego jego scenariusze ekranizowali inni reżyserzy, m.in. Tom Tykwer (Niebo)[6].

Członek instytucji i organizacji zajmujących się kulturą, m.in. Amerykańskiej Akademii Filmowej, Rady Etyki Mediów, Rady Programowej Telewizji Polskiej S.A., rady programowej Studium Generale Europa przy Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Zasiadał w jury konkursu głównego na 49. MFF w Cannes (1996). Publikował w różnych tygodnikach i miesięcznikach.

W 2015 został laureatem Złotego artSkryptu, przyznanego na Interdyscyplinarnym Festiwalu Sztuk Miasto Gwiazd w Żyrardowie[7]. Wszedł w skład Komitetu Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie[8].

Działalność polityczna edytuj

Na początku lat 90. zaangażował się w działalność polityczną. Był m.in. członkiem naczelnej rady politycznej Porozumienia Centrum i z ramienia tej partii zasiadał w Senacie II kadencji (1991–1993). Pełnił wówczas funkcję wiceprzewodniczącego senackiej Komisji Kultury, Środków Przekazu, Nauki i Edukacji Narodowej. Ponownie został wybrany do Senatu IV kadencji w 1997 z listy AWS (wiceprzewodniczący Komisji Praw Człowieka i Praworządności) i do Senatu V kadencji z listy komitetu Blok Senat 2001, którego był jednym z pomysłodawców. Był związany z Ruchem Stu, a od końca lat 90. należał do Ruchu Społecznego AWS, od 2002 do 2004 był ostatnim przewodniczącym tej partii (po przemianowaniu jej na Ruch Społeczny). Był inicjatorem utworzenia Partii Centrum, którą założył w 2004 wspólnie ze Zbigniewem Religą. Pełnił początkowo funkcję jej pełnomocnika w województwie mazowieckim[9], jednak ostatecznie nie przystąpił do tego ugrupowania.

W 2005 został wybrany na senatora VI kadencji w okręgu warszawskim z ramienia Platformy Obywatelskiej. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz piąty uzyskał mandat senatorski (VII kadencji), otrzymując 547 479 głosów.

W grudniu 2009 zawiesił swoje członkostwo w klubie parlamentarnym PO w związku z zamierzeniami prokuratora co do przedstawienia mu zarzutów m.in. posiadania środków odurzających[10]. Wobec nieuchylenia mu immunitetu postępowanie przygotowawcze w tej sprawie zostało umorzone[11]. W wyborach parlamentarnych w 2011 nie ubiegał się o reelekcję.

Po wygaśnięciu mandatu zostały mu przedstawione zarzuty popełnienia przestępstw związanych z narkotykami. W grudniu 2013 sąd rejonowy uniewinnił go od popełnienia wszystkich siedmiu zarzucanych mu czynów. Na skutek apelacji sąd okręgowy w maju 2014 uchylił zaskarżony wyrok w odniesieniu do trzech czynów i sprawę w tym zakresie przekazał do ponownego rozpoznania[12]. Ostatecznie w maju 2018 został prawomocnie uniewinniony również od tych czynów, co zakończyło całe postępowanie[13].

W 2013 ukazał się w formie książkowej wywiad rzeka z Krzysztofem Piesiewiczem pt. Skandalu nie będzie, autorstwa Michała Komara[1][14][15].

Filmografia (scenariusz) edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c Michał Komar, Krzysztof Piesiewicz: Skandalu nie będzie. Warszawa: Czerwone i Czarne, 2013.
  2. ↑ Joanna Rolińska: Ale jest Warszawa. Rozmowy. Warszawa: The Facto, 2014, s. 113. ISBN 978-83-61808-37-4.
  3. ↑ Joanna Rolińska: Ale jest Warszawa. Rozmowy. Warszawa: The Facto, 2014, s. 114. ISBN 978-83-61808-37-4.
  4. ↑ W służbie zbrodni. „Newsweek”. Nr 17, 2005. [dostęp 2013-12-11]. 
  5. ↑ Historia CMWP. freepress.org.pl. [dostęp 2013-12-11].
  6. ↑ Niebo w bazie IMDb (ang.). [dostęp 2013-12-11].
  7. ↑ Złoty artSkrypt. miastogwiazd.pl, 30 września 2015. [dostęp 2017-06-16].
  8. ↑ Komitet Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin. Muzeum Historii Żydów Polskich Polin. [dostęp 2021-06-01].
  9. ↑ Centrum – 2004 r.: Pełnomocnicy wojewódzcy. Archiwum Partii Politycznych ISP PAN, marzec 2023. s. 9. [dostęp 2023-04-12].
  10. ↑ Piesiewicz zawiesił członkostwo w klubie parlamentarnym PO. wp.pl, 15 grudnia 2009. [dostęp 2013-12-11].
  11. ↑ Piesiewicz wraca do Senatu. Dochodzenie będzie umorzone. kurierlubelski.pl, 7 marca 2010. [dostęp 2013-12-11].
  12. ↑ Ruszył ponowny proces Krzysztofa Piesiewicza. wp.pl, 13 stycznia 2015. [dostęp 2015-03-27].
  13. ↑ Krzysztof Piesiewicz prawomocnie uniewinniony od zarzutu posiadania kokainy. rp.pl, 10 maja 2018. [dostęp 2019-12-15].
  14. ↑ Skandalu nie będzie. czerwoneiczarne.pl. [dostęp 2015-03-27].
  15. ↑ „Skandalu nie będzie”. Debiut książki Krzysztofa Piesiewicza. polskieradio.pl, 21 października 2013. [dostęp 2015-03-27].

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krzysztof_Piesiewicz&oldid=72766959”