Krzysztof Zbaraski
Krzysztof Zbaraski herbu własnego (ur. ok. 1580, zm. 6 marca 1627 w Końskowoli[1]) – koniuszy koronny w latach 1610–1627, starosta krzemieniecki, solecki i tryliski[2], książę, ambasador Rzeczypospolitej w Imperium Osmańskim w latach 1622–1624[3], starosta wiślicki w 1617 roku[4].
| ||
 Krzysztof Zbaraski | ||
 Zbaraski | ||
| Rodzina | Zbarascy herbu własnego | |
| Data urodzenia | 1580 | |
| Data i miejsce śmierci | 6 marca 1627 Końskowola | |
| Ojciec | Janusz Zbaraski | |
| Matka | Anna Czetwertyńska | |
| Żona |
– | |
| Dzieci |
– | |
| Rodzeństwo | Jerzy Zbaraski | |
ŻyciorysEdytuj
Był synem Janusza Zbaraskiego i Anny Czetwertyńskiej, bratem Jerzego Zbaraskiego. Nie ożenił się i nie miał dzieci. Był przedostatnim z rodziny Zbaraskich.
Był koniuszym wielkim koronnym, członkiem komisji do spraw kozackich i taryf cenowych, starostą wiślickim, hrubieszowskim. Za długi Tęczyńskich przejął klucz końskowolski.
Poseł województwa sandomierskiego na sejm 1624, 1625 i sejm nadzwyczajny 1626 roku[5].
Był też wysyłany w misje zagraniczne. Do legendy przeszło jego poselstwo do Konstantynopola (1622–1624), a to ze względu na fantastyczny przepych towarzyszący jego orszakowi, w dużej mierze własnego sumptu. Misja przeprowadziła m.in. wykup polskich jeńców, w tym Stanisława Koniecpolskiego. Poselstwo to zostało opisane przez jednego z uczestników Samuela Twardowskiego w poemacie: Przeważna legacyja, Jaśnie Oświeconego Książęcia Krzysztofa Zbaraskiego.. Był też fundatorem kolegium jezuickiego w Winnicy.
W 1618 pisał do Tomasza Zamoyskiego: Żem miał gościa, (...) któremu, będąc rad, takem się wystroił, że i teraz mało co wiem o sobie i dlatego do Waszmości Pana ręką swą nie odpisuję, bom ledwo żyw po czci wczorajszej[6].
Był jednym z prywatnych uczniów Galileusza[7].
Pochowany w kaplicy Zbaraskich przy krakowskim kościele dominikanów pw. św. Trójcy.
PrzypisyEdytuj
- ↑ Nagrobek Krzysztofa Zbaraskiego w Krakowie.
- ↑ Urzędnicy centralni i nadworni Polski XIV-XVIII wieku. Spisy”. Oprac. Krzysztof Chłapowski, Stefan Ciara, Łukasz Kądziela, Tomasz Nowakowski, Edward Opaliński, Grażyna Rutkowska, Teresa Zielińska. Kórnik 1992, s. 217.
- ↑ Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 139.
- ↑ Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795. Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 143.
- ↑ Jan Seredyka, Parlamentarzyści drugiej połowy panowania Zygmunta III Wazy, Opole 1989, s. 94.
- ↑ Dorota Lewandowska. Szlachecka namiętność – pijaństwo.
- ↑ Zwoje (The Scrolls) 3 (36), 2003, zwoje-scrolls.com [dostęp 2017-11-24].
Linki zewnętrzneEdytuj
- Kasper Niesiecki: Korona polska przy złotej wolności starożytnymi wszystkich katedr, prowincji i rycerstwa klejnotami… T. IV. Lwów, 1743, s. 707–708.
- Przewazna legacya iaśnie oświeconego xiążęćia Krysztopha Zbaraskiego (...) od Nájáśnieyszego Zygmunta III, krola polskiego y szwedzkiego do naypotężnieyszego sołtana cesárza tureckiego Mvstafy w roku 1621 (...) (wyd. 3. z 1706 r.)