Kuźma Nikitowicz Galicki (ros. Кузьма Никитович Галицкий, ur. 12 października?/24 października 1897 w Taganrogu, zm. 14 marca 1973 w Moskwie) – generał armii Armii Radzieckiej (1955), Bohater Związku Radzieckiego (19 kwietnia 1945).

Kuźma Galicki
Кузьма Никитович Галицкий
ilustracja
generał armii generał armii
Data i miejsce urodzenia

24 października 1897
Taganrog

Data śmierci

14 marca 1973

Przebieg służby
Lata służby

1917–1962

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Jednostki

3 Armia Uderzeniowa
11 Gwardyjska Armia
Specjalny Okręg Wojskowy
Przykarpacki Okręg Wojskowy
Odeski Okręg Wojskowy
Północna Grupa Wojsk
Zakaukaski Okręg Wojskowy

Stanowiska

dowódca okręgu wojskowego

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Późniejsza praca

deputowany do Rady Najwyższej ZSRR

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Bohdana Chmielnickiego I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Medal jubileuszowy „W upamiętnieniu 100-lecia urodzin Władimira Iljicza Lenina” Medal „Za zdobycie Królewca” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty” Medal jubileuszowy „40 lat Sił Zbrojnych ZSRR” Medal jubileuszowy „50 lat Sił Zbrojnych ZSRR”

Życiorys edytuj

Urodził się w rodzinie robotniczej. W 1917 wcielony do wojska, był podoficerem. W 1918 dobrowolnie wstąpił do Armii Czerwonej. Uczestniczył w wojnie domowej na Ukrainie, w składzie Frontu Południowego i Południowo-Zachodniego, na stanowiskach dowódcy plutonu, kompanii i batalionu.

W 1922 ukończył Wyższą Szkołę Taktyczną Piechoty i Akademię Wojskową im. M. Frunzego w 1927 r. Jako dowódca dywizji brał udział w wojnie radziecko-fińskiej 1939-1940.

Po napaści Niemiec na ZSRR dowodził dywizją i korpusem, był zastępcą dowódcy armii na Froncie Zachodnim i Północno-Zachodnim (czerwiec 1941 – marzec 1942), potem od września 1942 dowódcą 3 Armii Uderzeniowej i 11 Gwardyjskiej Armii w składzie Frontu Kaliningradzkiego, 1 Nadbałtyckiego i 3 Białoruskiego.

Po wojnie dowodził wojskami Specjalnego Okręgu Wojskowego (1945–1946), Przykarpackiego (1946–1951) i Odeskiego Okręgu Wojskowego (1951–1954), Północnej Grupy Wojsk (1955–1958). W latach 1958–1961 dowódca Zakaukaskiego Okręgu Wojskowego.

Od stycznia 1962 w stanie spoczynku. Deputowany do Rady Najwyższej ZSRR od 2. do 5. kadencji.

Ordery i odznaczenia edytuj

Ordery i medale polskie.

Bibliografia edytuj