Léon Blum

francuski polityk

Léon Blum (ur. 9 kwietnia 1872 w Paryżu, zm. 30 marca 1950 w Jouy-en-Josas) – socjalistyczny polityk francuski, trzykrotny premier Francji w latach 1936–1937, 1938 i 1946–1947, w czasie urzędowania wprowadził reformy społeczne, w tym czterdziestogodzinny tydzień pracy[1].

Léon Blum
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 kwietnia 1872
Paryż

Data i miejsce śmierci

30 marca 1950
Jouy-en-Josas

Premier Republiki Francuskiej
Okres

od 4 czerwca 1936
do 21 czerwca 1937

Przynależność polityczna

SFIO

Poprzednik

Albert Sarraut

Następca

Camille Chautemps

Premier Republiki Francuskiej
Okres

od 13 marca 1938
do 8 kwietnia 1938

Przynależność polityczna

SFIO

Poprzednik

Camille Chautemps

Następca

Édouard Daladier

Przewodniczący Rządu Tymczasowego
(głowa państwa)
Okres

od 16 grudnia 1946
do 16 stycznia 1947

Przynależność polityczna

SFIO

Poprzednik

Georges Bidault

Następca

Vincent Auriol

podpis
Odznaczenia
Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Życiorys edytuj

Urodził się w należącej do średniej klasy rodzinie żydowskiej. Studiował prawo na Sorbonie.

Polityką zainteresował się na skutek afery Dreyfusa, która wstrząsnęła środowiskiem francuskich Żydów. Wstąpił do francuskiej partii socjalistycznej SFIO. W roku 1914 przejął jej przywództwo. Stał w opozycji do komunistów. Stanowisko zmienił dopiero po dojściu w Niemczech do władzy Adolfa Hitlera.

Dwukrotnie stał na czele rządu tzw. Frontu Ludowego – w latach: 1936–1937, 1938 oraz na czele Tymczasowego Rządu Republiki (1946–1947), kiedy łączył funkcję głowy państwa i szefa rządu.

W 1940 roku przyczynił się (mimo że sam nie dostał stanowiska w rządzie) do udzielenia wotum zaufania „gabinetowi wojennemu” premiera Paula Reynauda. Po klęsce Francji i utworzeniu rządu Vichy został aresztowany. Był więziony przez Niemców w obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie, razem z innymi „prominentnymi” jeńcami Hitlera (wśród nich byli też prezydent Albert Lebrun oraz premierzy Reynaud i Édouard Daladier). W kwietniu 1945 razem ze 140 prominentnymi więźniami, przeznaczonymi do egzekucji, znalazł się w Niederdorf (obecnie Villabassa w prowincji Trydent-Górna Adyga we Włoszech) i tam został wyzwolony przez żołnierzy amerykańskiej 5 Armii.

Po wojnie (już po zaprzestaniu pełnienia funkcji szefa powojennego gabinetu tymczasowego) był ambasadorem w USA i szefem misji francuskiej przy UNESCO.

Przypisy edytuj

  1. Chris Cook, John Stevenson, Leksykon nowożytnej historii Europy 1763–1999, Warszawa 2000, s. 363.