Lúthien
 |
Ten artykuł od 2015-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Lúthien (sin. czarodziejka), także Tinúviel (sin. słowik) – postać ze stworzonej przez J.R.R. Tolkiena mitologii Śródziemia. Inspiracją dla tej postaci była żona Tolkiena Edith, a na nagrobku pisarza i jego żony obok nazwisk widnieją również ich wieczne imiona: Beren i Lúthien.
| Postać z mitologii Śródziemia | |
| |
| Wystąpienia | |
|---|---|
| Dane biograficzne | |
| Pochodzenie | |
| Przynależność | |
| Rodzina |
Thingol (ojciec) |
Lúthien była córką króla Thingola z Doriath i Meliany. Była najpiękniejszą istotą, jaka kiedykolwiek chodziła po Ardzie, ponieważ łączyła w sobie najlepsze cechy Quendich i Majarów. O jej historii opowiada Ballada o Leithian. O wyzwoleniu z pęt.
Pewnego dnia Beren, syn Barahira, zobaczył Lúthien śpiewającą i tańczącą w lesie Neldoreth, w Doriath, gdzie był też jej dom. Jednakże nie znając jej prawdziwego imienia, nazwał ją Tinúviel ze względu na piękny śpiew. Zakochał się w niej, a potem długi czas chodził po lesie szukając jej. Beren poprosił Thingola o rękę jego córki. Thingol, chcąc ukarać Berena za zuchwałość, kazał mu przynieść Silmaril z żelaznej korony Morgotha. Beren i Lúthien pokonując niebezpieczeństwa, z pomocą Huana, dotarli do Angbandu, gdzie Beren wykradł Silmaril. Wilk Morgotha Carcharoth odgryzł Berenowi rękę z Silmarilem, który udało się odzyskać dzięki Huanowi, który zabił Carcharotha. Kiedy Beren zginął, Lúthien wybłagała u Valarów jego powrót, w zamian za utratę swej nieśmiertelności, poddając się losowi Atanich. Żyli oni później razem w kraju Dor Firn i Guinar.
Jej związek z Berenem zapoczątkował ród półelfów. Mawiano, że potomstwo Lúthien „nigdy (…) nie wyginie, choćby nieprzeliczone lata przeszły nad światem”.