Lachowicze

miasto na Białorusi

Lachowicze (biał. Ляхавічы/Lachavičy, ros. Ляховичи) – miasto na Białorusi, w obwodzie brzeskim, siedziba rejonu. Położone nad rzeką Wiedźmą, przy drodze R4, 225 km od Brześcia. Stacja kolejowa na linii BaranowiczeŁuniniec. Liczy 11,0 tys. mieszkańców (2010).

Lachowicze
Ляхавічы
Ilustracja
Rynek w Lachowiczach, po lewej wieża zegarowa, 2018
Herb
Herb
Państwo

 Białoruś

Obwód

 brzeski

Rejon

lachowicki

Wysokość

188 m n.p.m.

Populacja (2010)
• liczba ludności


11 000[1]

Nr kierunkowy

1633

Kod pocztowy

225372

Położenie na mapie obwodu brzeskiego
Mapa konturowa obwodu brzeskiego, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Lachowicze”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Lachowicze”
Ziemia53°02′N 26°16′E/53,033333 26,266667
Strona internetowa

Historia edytuj

Nazwa miejscowości wzięła się zapewne od Lachówstaroruskiego egzonimu Polaków. Pierwsze wzmianki o osadzie pochodzą z XV w. jako osiedlu wojskowym[2]. W okresie staropolskim znajdowała się w powiecie nowogródzkim, początkowo w województwie trockim, zaś od 1507 nowogródzkim[3]. W XVI w. wieś weszła w posiadanie rodu Gasztołdów, należąc następnie do wdowy po ostatnim z nich, Barbary Radziwiłłówny (1542–1551); z kolei po jej śmierci została włączona do dóbr hospodarskich. 10 kwietnia 1572 wielki książę Zygmunt August odstąpił miejscowość Janowi Hieronimowiczowi Chodkiewiczowi.

W 1595 podczas powstania Nalewajki miasto bezskutecznie oblegali kozacy. W 1607–1612 z polecenia Jana Karola Chodkiewicza znacznie rozbudowane i ufortyfikowane, stało się największą twierdzą ówczesnej Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

W Lachowiczach 10 kwietnia 1635 zmarł marszałek wielki litewski Jan Stanisław Sapieha.

W czasie wojny z Rosją w 1655 przeniesiono tu obraz Matki Boskiej z Białynicz.

Osobny artykuł: Oblężenie Lachowicz.

W 1660 twierdza dowodzona przez generała artylerii litewskiej Mikołaja Judyckiego wytrzymała cztery ataki Rosjan podczas trzymiesięcznego oblężenia, co współcześni przypisywali interwencji Maryi i z tego powodu została nazwana „litewską Jasną Górą”. Forteca ta jako jedyna na Litwie pozostała niezdobyta aż do końca wojny. W czasie III wojny północnej w 1706 twierdzę zdobyli Szwedzi, a w 1709 odbił ją hetman polny litewski Grzegorz Antoni Ogiński.

Podczas okupacji hitlerowskiej, w październiku 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 3500 osób. 25 czerwca 1942 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowano[4].

Zabytki edytuj

Obiekty zachowane:

  • kościół św. Józefa – zbudowany w 1907–1910 w stylu neogotyckim. Przebudowany w 40.–50. XX w. utracił wieżę, sygnaturki i charakterystyczne, stylowe lizeny. Zaadaptowany na ambulatorium. Odbudowywany od 2008 z przeznaczeniem na wypełnienie pierwotnej funkcji.
  • ruiny kaplicy grobowej Dominika Reytana – zbudowana w XIX w. w stylu klasycyzmu warszawskiego. Zniszczona, nieudolnie rozbierana, zabezpieczona na pocz. XXI w.
  • zamek – wybudowany w 1607–1612 na polecenie Jana Karola Chodkiewicza. Rozszerzony następnie o fortyfikacje miejskie. Był największą twierdzą w XVII-wiecznej Rzeczypospolitej Obojga Narodów, mając mury o długości 1 km.

Obiekty zniszczone, znane ze źródeł:

Osobistości edytuj

 
Lachowiccy muzycy, 1913 rok

Przypisy edytuj

  1. Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года. belstat.gov.by. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-18)]. (ros.).
  2. Г.П. Пашкоў (red.), Вялікае Княства Літоўскае: Энцыкляпэдыя, t. 2: Кадэцкі корпус – Яцкевіч, Менск: ВНУ, 2005, s. 239, ISBN 985-11-0378-0 (biał.).
  3. Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 99.
  4. Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1221.

Miasta partnerskie edytuj

Zobacz też edytuj

Linki zewnętrzne edytuj