Latarnia Morska Niechorze

Latarnia Morska Niechorze – latarnia morska na polskim wybrzeżu Bałtyku, położona we wsi Niechorze (gmina Rewal, powiat gryficki, województwo zachodniopomorskie), na wysokim klifowym brzegu.

Latarnia Morska Niechorze
Ilustracja
Latarnia Morska Niechorze
Państwo  Polska
Województwo  zachodniopomorskie
Miejscowość Niechorze
Wysokość wieży 45,00 m
Wysokość światła 62,80 m n.p.m.
Zasięg światła 20,00 Mm
Charakterystyka światła Błyskowe
Okres: 10,00 s
Światło: 0,45 s
Przerwa: 9,55 s
Data budowy 1860–1866
Data uruchomienia 1 grudnia 1866[1]
Administrator Urząd Morski w Szczecinie
Położenie na mapie gminy Rewal
Mapa konturowa gminy Rewal, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Latarnia Morska Niechorze”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Latarnia Morska Niechorze”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Latarnia Morska Niechorze”
Położenie na mapie powiatu gryfickiego
Mapa konturowa powiatu gryfickiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Latarnia Morska Niechorze”
Ziemia54°05′47″N 15°03′57″E/54,096389 15,065833
Multimedia w Wikimedia Commons
Latarnia Morska Niechorze - Laterna i taras widokowy
Latarnia Morska Niechorze - miniatura latarni w Parku Miniatur Latarni Morskich w Niechorzu. W tle widać oryginał.

Latarnia znajduje się pomiędzy Latarnią Morską Kikut (około 30 km na zachód), a Latarnią Morską Kołobrzeg (około 34 km na wschód).

Informacje ogólneEdytuj

Latarnia jest administrowana przez Urząd Morski w Szczecinie i jest udostępniona do zwiedzania. Jest jedną z atrakcji turystycznych gminy Rewal, a z jej tarasu widokowego można podziwiać panoramę wybrzeża rewalskiego.

Latarnia oraz ogród przy latarni zostały wpisane do rejestru zabytków pod numerem A-1608 z 23.09.1997.[2]

Latarnia pełni funkcję jednej ze stacji brzegowych systemu AIS-PL projektu HELCOM, który umożliwia automatyczne monitorowanie ruchu statków w strefie przybrzeżnej. Antena niechorskiej stacji znajduje się na wysokości 65 m n.p.m.[3].

Dane techniczneEdytuj

  • Położenie: 54°05'47" N 15°03'57" E
  • Wysokość wieży: 45,00 m
  • Wysokość światła: 62,80 m n.p.m.
  • Zasięg nominalny światła: 20 Mm (37,04 km)
  • Charakterystyka światła: Błyskowe
    • Okres: 10,00 s
    • Światło: 0,45 s
    • Przerwa: 9,55 s
  • Moc żarówki: 1000 W[4]

HistoriaEdytuj

Decyzja o budowie latarni morskiej w Niechorzu zapadła w 1860 roku. Latarnia została uruchomiona w grudniu 1866 roku. Wieża latarni została wybudowana z licowej cegły. W dolnej części ma przekrój czworokąta, natomiast w górnej, powyżej przybudówek – ośmiokąta. Wierzchołek wieży wieńczy taras widokowy z balustradą. Na szczycie została umieszczona laterna, w której wykorzystano aparat Fresnela I klasy.

Podczas działań wojennych w 1945 roku, pocisk artyleryjski zniszczył laternę, w której znajdowała się lampa i aparatura umożliwiająca świecenie latarni. Niemcy podczas wycofywania się założyli w budynku 8 ładunków wybuchowych, które zostały znalezione przez latarników po wyzwoleniu latarni (nie zdążyły detonować). Latarnia została odbudowana według dawnej dokumentacji, a jej ponowne uruchomienie nastąpiło 18 grudnia 1948 roku.

W 1999 roku wykonano kapitalny remont latarni.

Wiosną 2008 roku wykonano remont tarasu widokowego i laterny. Remont objął wymianę podłoża i balustrad tarasu oraz wymianę siatki zabezpieczającej i szyb laterny.

Latem 2014 roku wykonano remont dachów budynków przylegających do latarni.

Wiosną 2015 roku rozpoczęto przebudowę terenu przed głównym wejściem do latarni. Zlikwidowano ogrody oraz okalające je żywopłoty.

KalendariumEdytuj

  • 1866, 1 grudzień – uruchomienie latarni
  • 1945 – zniszczenie laterny przez pocisk artyleryjski
  • 1948, 18 grudnia – ponowne uruchomienie latarni po odbudowie
  • 1999 – kapitalny remont latarni
  • 2008 – remont tarasu widokowego i laterny
  • 2014 - remont dachów budynków przylegających do latarni
  • 2015 - przebudowa terenu przed głównym wejściem do latarni

TurystykaEdytuj

W pobliżu latarni przebiega znakowany szlak turystyczny:

CiekawostkiEdytuj

Latarnia została przedstawiona na polskim znaczku pocztowym o numerze katalogowym 4095, wydanym przez Pocztę Polską w obiegu od 29 maja 2006 roku.

FilmEdytuj

Kilka scen filmu Beata z 1964 roku, w reżyserii Anny Sokołowskiej, rozgrywa się na plaży w Niechorzu oraz przed budynkiem, na wieży i w laternie latarni morskiej. Film opowiada o szesnastoletniej dziewczynie Beacie (Pola Raksa), która ucieka z domu. Poszukiwanie dziewczyny prowadzi jej kolega Olek Smoleński „Ramzes” (Marian Opania). W trakcie poszukiwań Olek trafia między innymi nad morze i na latarnię, gdzie spotyka latarnika (Wirgiliusz Gryń), u którego prawdopodobnie zatrzymała się Beata.

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Heinrich Berghaus: Landbuch des Herzogtums Pommern und des Fürstentums Rügen. cz. II, tom V, str. 1133-1135 (niem.)
  2. ↑ Rejestr zabytków województwa zachodniopomorskiego s. 30
  3. ↑ Marek Dziewicki, Marcin Waraksa: Status AIS – PL. Urząd Morski w Gdyni.
  4. ↑ Latarnia Morska w Niechorzu. Polskie Latarnie Morskie. [dostęp 2014-07-23].

Linki zewnętrzneEdytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Latarnia_Morska_Niechorze&oldid=62480112”