Latarnia Morska Ustka

Latarnia Morska Ustkalatarnia morska na polskim wybrzeżu Bałtyku, położona w mieście Ustka (powiat słupski, województwo pomorskie)[2].

Latarnia Morska Ustka
Obiekt zabytkowy nr rej. A-1408 z 30.08.1993[1]
Ilustracja
Elewacja zachodnia
Państwo

 Polska

Województwo

 pomorskie

Miejscowość

Ustka

Wysokość wieży

19,50 m

Wysokość światła

22,20 m n.p.m.

Zasięg światła

18,00 Mm

Charakterystyka światła

Przerywane
Okres: 6,00 s
Światło: 4,00 s
Przerwa: 2,00 s

Data budowy

1892

Administrator

Urząd Morski w Gdyni

Położenie na mapie Ustki
Mapa konturowa Ustki, u góry znajduje się punkt z opisem „Ustka, latarnia morska”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko górnej krawiędzi po lewej znajduje się punkt z opisem „Ustka, latarnia morska”
Położenie na mapie województwa pomorskiego
Mapa konturowa województwa pomorskiego, blisko lewej krawiędzi u góry znajduje się punkt z opisem „Ustka, latarnia morska”
Położenie na mapie powiatu słupskiego
Mapa konturowa powiatu słupskiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Ustka, latarnia morska”
Ziemia54°35′16,60″N 16°51′16,40″E/54,587944 16,854556
10 lipca 2018

Znajduje się pomiędzy Latarnią Morską Jarosławiec a Latarnią Morską Czołpino.

Informacje ogólne

edytuj

Latarnia jest administrowana przez Urząd Morski w Gdyni (przed 1 kwietnia 2020 roku przez Urząd Morski w Słupsku). W 1993 roku wpisana do rejestru zabytków nieruchomych województwa pomorskiego[1].

Dane techniczne

edytuj
  • Wysokość wieży: 19,50 m
  • Wysokość światła: 22,20 m n.p.m.
  • Zasięg nominalny światła: 18 Mm (33,336 km)
  • Charakterystyka światła: Przerywane
    • Światło: 4,0 s
    • Przerwa: 2,0 s
    • Okres: 6,0 s
  • Soczewka cylindryczna – średnica: 1000 mm
  • Moc żarówki: 1000 W

Historia

edytuj

Ze względu na trudne wejście do portu, a szczególne rozmieszczenie jego główek, w 1871 roku postawiono przy stacji pilotów 11 metrowy maszt, na który wciągano lampę naftową z soczewką Fresnela[3]. Dawała ona stałe, czerwone światło o zasięgu 6 Mm[4].

Obecna budowla została wzniesiona w 1892 roku. Składa się z murowanego budynku wykorzystywanego jako stacja pilotów oraz przylegającej do niego wysokiej na 19,5 m, ośmiokątnej wieży – latarni. Uroku jej dodaje ogromna liczba gzymsów, daszków oraz kilkanaście okien różnego rozmiaru. Na szczyt wieży prowadzą betonowe i metalowe schodki, a przez szyby galerii można obserwować układ soczewek. Zasięg światła zwiększył się do 18 Mm[5].

W 1904 roku zmieniono charakterystykę światła na białe, przerywane[4].

II wojna światowa nie wyrządziła szkody obiektom i już 15 listopada 1945 roku latarnia wznowiła pracę, jako latarnia morska Postomino. Nazwa ta nie przyjęła się i 1 stycznia 1947 roku powrócono do historycznej nazwy „Ustka”[3]. Obecnie optykę latarni stanowi cylindryczna soczewka o średnicy 1000 mm, a źródłem światła jest 1000 W żarówka, umieszczona na dwupozycyjnym zmieniaczu[6]. Zabudowania przetrwały do XXI wieku bez większych zmian[4].

Latarnia nie jest dozorowana. 30 kwietnia 2010 roku zakończył służbę ostatni z usteckich latarników[3].

Latarnia udostępniona jest do zwiedzania – wstęp płatny[5].

Galeria

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b Rejestr zabytków nieruchomych – województwo pomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 23 lipca 2024, s. 93 [dostęp 2024-07-01].
  2. Latarnia morska Ustka. [w:] Polskie Latarnie Morskie [on-line]. [dostęp 2021-04-07].
  3. a b c Latarnia morska w Ustce [online], stotom.wordpress.com [dostęp 2021-04-08].
  4. a b c Renata Baczyńska, Polskie latarnie morskie i ich związek z gospodarką turystyczną, Bydgoszcz 2010, s. 47–49 [dostęp 2021-04-03].
  5. a b Latarnia morska [online] [dostęp 2021-04-03].
  6. Apoloniusz Łysejko. Polskie Latarnie Morskie. Wydawca: ZET 2012, s-39 ISBN 978-83-63161-07-1.

Linki zewnętrzne

edytuj