Leon Czenze
Leon Adam Czenze (ur. 3 stycznia 1896 w Libawie, zm. 1940 w ZSRR) – major administracji (artylerii) Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
| |
 major administracji
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 stycznia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
10 Pułk Artylerii Polowej |
| Stanowiska |
dowódca baterii |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Był synem Juliana i Walerii. Ukończył gimnazjum w Piotrogrodzie.
W 1915 r. wstąpił do Oficerskiej Szkoły Artylerii, którą ukończył w stopniu podporucznika artylerii konnej. Walczył na froncie. W 1917 r. rozpoczął służbę w 5 pułku ułanów II Korpusu Polskiego. Po bitwie pod Kaniowem dostał się do niewoli niemieckiej.
11 listopada 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 1 dywizjonu artylerii konnej. Walczył z 1 dak w całej wojnie polsko-bolszewickiej.
Po zakończeniu wojny 1920 roku, do 1924 r. pełnił służbę w 1 i 7 dak jako dowódca baterii, w 1922 r. awansował do stopnia kapitana. W latach 1924–1928 pełnił obowiązki instruktora i dowódcy baterii w Szkole Podoficerów Zawodowych Artylerii. Następnie służył w 10 pułku artylerii polowej w Łodzi[1]. W latach 1929–1930 był dowódcą 8. baterii tego pułku[2]. W marcu 1931 roku został przeniesiony do 28 pułku artylerii polowej w Zajezierzu k. Dęblina[3]. Od 1934 aż do wybuchu wojny był zastępcą zarządcy Zapasu Młodych Koni[4]. W międzyczasie został przeniesiony do korpusu oficerów administracji, grupa administracyjna[5], a w 1939 roku mianowany w tym korpusie osobowym na stopień majora z 7. lokatą.
Aresztowany we wrześniu 1939 roku przez NKWD, zamordowany w 1940 r. na Ukrainie (LW. 055/4 z 5.1940 r., poz. 44)[6][7]. Pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni[8].
Awanse edytuj
- podporucznik – 1915
- porucznik – 1920 (?)
- kapitan – 1922
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3091[9],
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)[9],
- Medal Niepodległości (20 lipca 1932)[10],
- Srebrny Krzyż Zasługi (1938)[5],
- Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”[9].
Przypisy edytuj
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 384, 460.
- ↑ Kuprianis 2010 ↓, s. 572.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 106.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 862.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 39.
- ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 56.
- ↑ Straceni na Ukrainie 1994 ↓, s. 15.
- ↑ Bohaterowie – Strona 76 – Katyń… ocalić od zapomnienia [online] [dostęp 2020-05-08] [zarchiwizowane z adresu 2020-07-01] (pol.).
- ↑ a b c Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 384.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Artur Kuprianis: Łódzka 4 Grupa Artylerii w latach 1929-1939. Łódź: Wydawnictwo Ibidem, 2010. ISBN 978-83-62331-00-0.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Zeszyty Katyńskie. Marek Tarczyński (red.). T. 4: Listy katyńskiej ciąg dalszy. Straceni na Ukrainie. Niezależny Komitet Historyczny Badania Zbrodni Katyńskiej i Polska Fundacja Katyńska, 1994. ISBN 83-87893-79-X.
- Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.