Leon Urbaniak
Leon Urbaniak (ur. 10 kwietnia 1907 w Nowej Wsi[1], zm. 1977[2]) – polski lekkoatleta, specjalizujący się w wielobojach, sierżant piechoty Wojska Polskiego, działacz emigracyjny.
| Data i miejsce urodzenia | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data śmierci | |||||||
| Informacje klubowe | |||||||
| Klub |
Warta Poznań | ||||||
| Dorobek medalowy | |||||||
| |||||||
.jpg)
Życiorys edytuj
Działalność zawodowa i społeczna edytuj
Jako plutonowy 61 Pułku Piechoty z Bydgoszczy ukończył Podoficerski Kurs Sportowy 1924 w Centralnej Szkole Wojskowej Gimnastyki i Sportów w Poznaniu, po czym został zatrzymany w Szkole jako instruktor[3]. W CWSzGiS prowadził ćwiczenia[4]. W latach 20. został awansowany na stopień sierżanta, a w maju 1928 odszedł ze służby w Szkole i przeszedł stanowisko cywilne[5].
Był absolwentem Wyższej Szkoły Budowy Maszyn w Poznaniu[2]. W marcu 1930 wyjechał na stałe do Francji[1], pracował w przemyśle metalurgicznym w Tours i Suresnes[2]. Był członkiem Towarzystwa Kultury i Oświaty, Związku Robotników Polskich, Szkoły Polskiej, Stowarzyszenia Rezerwistów i Byłych Wojskowych[2]. W 1943 został uwięziony przez władze niemieckie za udział w sabotażu w fabryce samolotów[2].
Od 1946 był członkiem emigracyjnego Polskiego Stronnictwa Ludowego, następnie kolejno prezesem VI Okręgu PSL w Tours (od 1946), wiceprezesem PSL we Francji(od 1947), członkiem Zarządu Głównego PSL we Francji (od 1950), sekretarzem Zarządu Głównego PSL we Francji (1954–1977), członkiem Rady Naczelnej PSL (1955–1977), wiceprezesem Naczelnego Komitetu Wykonawczego PSL na Uchodźstwie (1974–1977)[2].
Kariera sportowa edytuj
Był zawodnikiem Pentatlonu Poznań i Warty Poznań[1].
Dwadzieścia dwa razy stawał na podium mistrzostw Polski seniorów zdobywając jeden złoty (pchnięcie kulą oburącz – 1927), pięć srebrnych (pchnięcie kulą – 1925, 1926; pchnięcie kulą oburącz – 1928, 1929; rzut dyskiem oburącz – 1928) oraz szesnaście brązowych medali (bieg na 110 metrów przez płotki – 1929; pchnięcie kulą – 1928; rzut dyskiem – 1928; rzut oszczepem – 1925, 1926, 1928, 1929; rzut oszczepem oburącz – 1927, 1928; pięciobój – 1926; dziesięciobój – 1925, 1926, 1927)[1].
30 maja 1926 w Poznaniu wynikiem 22,63 ustanowił rekord Polski w pchnięciu kulą oburącz[1].
W 1926 roku jedyny raz w karierze bronił barw narodowych w meczu międzypaństwowym (przeciwko Jugosławii) zajmując trzecie miejsce w pchnięciu kulą[1].
W 1934 wystartował w igrzyskach polonijnych zdobywając srebro w rzucie oszczepem i brąz w skoku o tyczce[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski Od Adamczaka do Zasłony. Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego. Mężczyźni, wyd. Komisja Statystyczna PZLA, Warszawa 2004, s. 227
- ↑ a b c d e f Stanisław Mikołajczyk w dokumentach aparatu bezpieczeństwa, t. 2: Działalność w latach 1947–1958, wybór dokumentów: Witold Bagieński, Franciszek Dąbrowski, Franciszek Gryciuk, opracowanie: Witold Bagieński, Agnieszka Chrzanowska, Franciszek Dąbrowski, Franciszek Gryciuk, Bogusław Kopka, Sławomir Mańko, Jolanta Mysiakowska-Muszyńska, Paweł Popiel, wyd. IPN, Warszawa-Łódź 2010, s. 381
- ↑ Pawełek. CWSzGiS 1929 ↓, s. 18.
- ↑ Pawełek. CWSzGiS 1929 ↓, s. 21, 31.
- ↑ Pawełek. CWSzGiS 1929 ↓, s. 73.
Zobacz też edytuj
Bibliografia edytuj
- Alojzy Pawełek: Centralna Wojskowa Szkoła Gimnastyki i Sportów w Poznaniu 1921-1929. Poznań: Główna Księgarnia Wojskowa, 1929.
- Zbigniew Łojewski, Tadeusz Wołejko: Osiągnięcia Polskiej Lekkiej Atletyki w 40-leciu PRL. Mecze Międzypaństwowe I Reprezentacji Polski seniorów – mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 1984.
- Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia Finałów Lekkoatletycznych Mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
- Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Marian Rynkowski: Od Adamczaka do Zasłony - Leksykon lekkoatletów polskich okresu międzywojennego - mężczyźni. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2004. ISBN 83-9136-63-9-1.