Leonard Wierzbicki
Leonard Wierzbicki (ur. 21 października 1888 w Działoszycach, zm. 30 stycznia 1974 w Warszawie) – polski ekonomista, działacz spółdzielczy i komunistyczny, tymczasowy prezydent Grudziądza (1945) i prezydent Sopotu (1946–1948).
| Data i miejsce urodzenia |
21 października 1888 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
30 stycznia 1974 |
| Poseł do Krajowej Rady Narodowej | |
| Okres |
od 29 grudnia 1945 |
| Przynależność polityczna | |
| Prezydent Grudziądza (komisaryczny) | |
| Okres |
od 9 marca 1945 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik |
Iosif Kiriłłow (komendant) |
| Następca | |
| Prezydent Sopotu | |
| Okres |
od 1946 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w guberni kieleckiej w rodzinie urzędniczej. Ukończył szkołę handlową w Będzinie (1905), po czym kształcił się na wyższych kursach handlowych w Moskwie (1906–1909). Wziął udział w rewolucji 1905 roku. Od 1905 działał w Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy, był m.in. członkiem Komitetu Łódzkiego SDKPiL. W 1912 został aresztowany, skazany przez władze carskie i wywieziony do guberni jenisejskiej na Syberii. Po dwóch latach uciekł z zesłania, a w czasie I wojny światowej zaangażował się w prace w Komitecie Warszawskim SDKPiL. W 1915 został ewakuowany w głąb Rosji oraz zmobilizowany do armii. Uczestniczył w rewolucji październikowej, m.in. był delegatem Wojskowo-Rewolucyjnej Organizacji Frontu Południowo-Zachodniego na I Zjazd Rad w Piotrogrodzie.
W okresie dwudziestolecia międzywojennego pracował w spółdzielczości, m.in. w Katowicach i Gdyni. Publikował w miesięczniku „Rzeczpospolita Spółdzielcza”, a także ukończył kurs spółdzielczy w Pradze (1932). W okresie II wojny światowej ukrywał się. Po wyzwoleniu, wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej (1945), sprawował funkcję prezydenta Grudziądza (1945), kierownika Wydziału Społeczno-Politycznego Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku (1945)[1], wice- i przewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku (1945–1946) oraz prezydenta Sopotu (1946–1948), zasiadał też w Krajowej Radzie Narodowej (1945–1947). Po tzw. zjednoczeniu ruchu robotniczego przystąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Osiadł w tym czasie w Warszawie. Podjął pracę w drobnym przemyśle państwowym.
Był żonaty z Wandą z domu Brzozowską (1895–1990). Zmarł w 1974, został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach[2] (kwatera B33-1-16)[3].
Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1946)[4] i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[5].
Przypisy edytuj
- ↑ Roman Wapiński: Pierwsze lata władzy ludowej na Wybrzeżu Gdańskim, Wydawnictwo Morskie Gdańsk 1970, s. 116
- ↑ „Trybuna Ludu”, nr 32 z 1 lutego 1974, s. 4 (nekrolog)
- ↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 71, poz. 471
- ↑ „Życie Warszawy”, nr 27 z 1 lutego 1974, s. 11 (nekrolog)
Bibliografia edytuj
- Leonard Wierzbicki: Przewoziłem korespondencję dla Lenina, w: Polacy o Leninie: wspomnienia, red. Leonard Dubacki, Zbigniew Iwańczuk, Jan Sobczak, Zakład Historii Partii przy KC PZPR, Książka i Wiedza Warszawa 1970, s. 254–257
- Rajmund Głembin, Józef Golec: Poczet ojców miasta Sopot, Cieszyn 2016