Otwórz menu główne
Wikipedia

Leszek Żebrowski

polski historyk, ekonomista i publicysta

Wykształcenie i działalność zawodowaEdytuj

RodzinaEdytuj

 
Leszek Żebrowski prezentujący Kalendarz „Bohaterowie Narodowych Sił Zbrojnych” podczas spotkania w Sanoku w 2014

Jest synem Franciszka Żebrowskiego (ur. 1913) i Ireny z domu Siedleckiej (ur. 1922)[1][2][3]. Miał starsze rodzeństwo, brata Włodzimierza (ur. 1948) i siostrę Barbarę (ur. 1946)[3]. Jego ojciec brał udział w kampanii wrześniowej. W czasie okupacji był oficerem ZWZ i AK na ziemi łomżyńskiej. Po wojnie ukończył Oficerską Szkołę Prawniczą i pracował jako sędzia Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie. Więziony w okresie stalinowskim. Później był działaczem ZBoWiD[3].

Wykształcenie i działalność zawodowaEdytuj

Ukończył studia ekonomiczne na Wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego[2]. Od 1979 był pracownikiem naukowym Instytutu Organizacji, Zarządzania i Ekonomiki Przemysłu Budowlanego ORGBUD[2]. Na początku lat 90. był szefem Działu Dokumentacji Instytutu Historycznego im. Romana Dmowskiego. W latach 1992–2002 pracował w Urzędzie do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na stanowisku naczelnika komórki weryfikacji. Od 2002 do 2012 był pracownikiem Archiwum m.st. Warszawy[4].

Działalność publicystycznaEdytuj

Leszek Żebrowski nie ma żadnego formalnego wykształcenia historycznego[5]. Od połowy lat 80. prowadzi amatorskie badania dziejów polskiego podziemia w czasie II wojny światowej i po 1945 (korzystał wówczas z dokumentów pozyskanych w bibliotece Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR)[6]. Specjalizuje się w dziejach polskich narodowych organizacji konspiracyjnych (Narodowych Sił Zbrojnych i Narodowej Organizacji Wojskowej) i narodowego odłamu żołnierzy powojennego podziemia antykomunistycznego (w tym Narodowego Zjednoczenia Wojskowego). Zajmował się także dziejami komunistycznej konspiracji i partyzantki z lat 1942–1945 oraz stalinowskiej bezpieki. Otrzymał Nagrodę Fundacji im. Jerzego Łojka[2].

Wystąpił w filmach dokumentalnych Aliny Czerniakowskiej opowiadających o polskim powojennym podziemiu antykomunistycznym: Zwycięstwo (1995) i Jeszcze się Polska o nas upomni (2002), a w 2007 – także w filmie Odkryć prawdę tej samej autorki.

 
Leszek Żebrowski na spotkaniu zorganizowanym przez Ruch Narodowy, 2014

Publikuje artykuły dotyczące swoich badań historycznych w prawicowych pismach, m.in. w „Naszym Dzienniku”, „Naszej Polsce”, portalu internetowym pch24.pl oraz w prasie polonijnej. W latach 90. pisał również dla dziennika „Nowy Świat” i „Gazety Polskiej”. W okresie późniejszym jego artykuły ukazywały się także m.in. w „Nowym Państwie”, „Historii Do Rzeczy”, „Innych Obliczach Historii” czy „Gazecie Polskiej Codziennie”. Był autorem haseł z Encyklopedii „Białych Plam”.

Jest też publicystą blisko związanym z Radiem Maryja[7], Telewizją Trwam i Telewizją Republika[8]. Od 2017 nagrania z jego udziałem ukazują się na kanale Leszek Żebrowski – Wyklęci TV w serwisie YouTube[9].

Działalność społeczna i politycznaEdytuj

 
Leszek Żebrowski podczas rozdawania autografów

W okresie studiów należał do Socjalistycznego Związku Studentów Polskich[3]. W latach 70. i 80. działał w opozycji antykomunistycznej. Współpracował z Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela[2]. W 1980 wstąpił do NSZZ „Solidarność”[2][3]. Pisał w podziemnych tygodnikach „Głosie” oraz „Ładzie”. Współpracował także z Wydawnictwem Unia Nowoczesnego Humanizmu[10]. Należał do odwołującego się do tradycji Narodowej Demokracji nieformalnego stronnictwa politycznego określanego „salonem Napoleona Siemaszki”[11].

W 1993 i 1997 kandydował bez powodzenia do Sejmu z listy komitetu Porozumienie Centrum-Zjednoczenie Polskie, a następnie Ruchu Odbudowy Polski jako bezpartyjny kandydat rekomendowany przez Porozumienie Kombatanckich Organizacji Niepodległościowych[2]. Współpracował także z Ligą Republikańską[2]. Zasiada w radzie historycznej Związku Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych[12]. W 2012 poparł zainicjowaną przez Stowarzyszenie KoLiber akcję „Goń z pomnika bolszewika” i wszedł w skład jej Honorowego Komitetu Poparcia[13]. W 2013 został jednym z doradców Ruchu Narodowego[14]. Jest członkiem rad nadzorczych Fundacji „Ojczyzna, Rodzina, Własność” oraz Fundacji Imienia Generała Georga S. Pattona[15][16]. Współpracuje także z Obozem Narodowo-Radykalnym.

W styczniu 2010 Klub Jagielloński im. Św. Kazimierza przyznał mu wyróżnienie dla historyków zajmujących się dziejami najnowszymi w ostatnim 20-leciu[17]. W 2014 zasiadł w Komitecie Honorowym Fundacji „Łączka”, sprawującej opiekę i działalność wspierającą Kwatery na Łączce[18].

Wraz z Tadeuszem Płużańskim i Tomaszem Panfilem wszedł w skład powołanego w listopadzie 2016 samozwańczego Społecznego Trybunału Narodowego, który ogłosił infamię dla Bolesława Bieruta, Stefana Michnika, Władysława Gomułki i Zbigniewa Domino[19][20][21].

Deklaruje się jako radykalny eurosceptyk i krytyk Unii Europejskiej[22].

Współpraca ze Służbą BezpieczeństwaEdytuj

Nazwisko Leszka Żebrowskiego ukazało się na tzw. liście Wildsteina ujawnionej w 2005 (IPN BU 001134/4722). Wedle dokumentów Żebrowski współpracę ze służbami PRL miał rozpocząć w trakcie stanu wojennego (zarejestrowany przez SB jako tajny współpracownik 7 marca 1982)[23].

W sierpniu 2013 bloger Marek Mądrzak opublikował na portalu Salon24 część treści teczki pracy i teczki personalnej tajnego współpracownika „Leszek”, które jego zdaniem miały dowodzić współpracy Żebrowskiego z SB[24][25][26]. Leszek Żebrowski zaprzeczył jakiejkolwiek swojej współpracy ze służbą bezpieczeństwa oraz oświadczył, że przekazał sprawę do sądu[27]. W 2017 oskarżenia te powtórzył m.in. poseł Janusz Sanocki, który opublikował również skany dokumentów TW „Leszka” z archiwum IPN[3]. Wówczas Leszek Żebrowski po raz kolejny zaprzeczył, iż nie był ani tajnym ani jawnym współpracownikiem jakiejkolwiek służby specjalnej, jednocześnie zwrócił uwagę, że w opublikowanej teczce nie ma zawartości obciążającej go i że niektóre zawarte w niej dane dotyczące jego osoby są niezgodne z prawdą, a ponadto oświadczył, że złożył wniosek o autolustrację[28]. Sam Żebrowski nie był jednak w stanie przedstawić jednoznacznych dowodów na swoją obronę.

Wypowiedzi, kontrowersyjne opinie i krytykaEdytuj

W 1993, podczas konferencji w Sejmie organizowanej przez Antoniego Macierewicza, wygłosił referat „Trzy pokolenia ludzi UB”, w którym przedstawił powiązania rodzinne redakcji „Gazety Wyborczej” z działaczami Komunistycznej Partii Polski oraz funkcjonariuszami Urzędu Bezpieczeństwa i Informacji Wojskowej[29]. Wystąpienie to spotkało się z licznymi odniesieniami w debacie publicznej, w tym krytyką niektórych historyków m.in. prof. Andrzeja Paczkowskiego, a jego tekst wszedł w skład tomu Spór o Polskę, 1989-99 pod redakcją Pawła Śpiewaka[30].

Liczne wypowiedzi Leszka Żebrowskiego zostały uznane za skrajnie nacjonalistyczne i jawnie antysemickie[31][32][33][34][35]. W swoich wypowiedziach przypisywał Niemcom, wbrew ustaleniom historyków i badaczy, odpowiedzialność za pogrom w Jedwabnem[33][36][37]. Podobnie negował fakt kolaboracji Narodowych Sił Zbrojnych i Brygady Świętokrzyskiej z hitlerowcami[38][39][23]. Relatywizował znaczenie pogromu kieleckiego[40], nazwał również wydarzenia marca 1968 „dobrodziejstwem” dla Żydów[37][40]. Negował zbrodnie na ludności cywilnej dokonane przez powojenne oddziały partyzanckie Romualda Rajsa[41][42], Władysława Kołacińskiego i Józefa Kurasia[43]. Pozytywnie mówił o faszystowskim dyktatorze Hiszpanii generale Francisco Franco[44]. Stwierdził też, że „Żydzi w czasie okupacji zabili więcej Polaków niż Niemców”[45].

Leszek Żebrowski w swoich wypowiedziach często atakuje „Gazetę Wyborczą”, nazywając jej głównym celem „niszczenie polskości” i szerzenie antypolonizmu[40]. Wikipedię nazwał natomiast „nośnikiem dezinformacji na niewyobrażalną skalę”[46].

Wypowiadał często bardzo ostre słowa o wielu postaciach historycznych i osobach ze współczesnego życia publicznego m.in. Władysławie Bartoszewskim[47][48], Jacku Kuroniu[49], Bronisławie Geremku[49][50], Adamie Michniku[51], Leszku Kołakowskim[52], Tadeuszu Mazowieckim[53], Krzysztofie Skibie (którego nazwał „cwelebrytą”[54]), Lechu Wałęsie[55], Wisławie Szymborskiej[56], Ryszardzie Kapuścińskim[57], Irenie Sendlerowej[58], Czesławie Miłoszu[59], Krystynie Kersten[60], Leszku Balcerowiczu[61], Barbarze Blidzie[62], Andrzeju Wajdzie[63], Joannie Senyszyn[64], Adrianie Zandbergu[65], Zygmuncie Baumanie[66], Janu Tomaszu Grossie[67], Macieju Maleńczuku[68]. Ostro zaatakował również historyka Piotra Zychowicza za jego publikację Skazy na pancerzach. Czarne karty epopei Żołnierzy Wyklętych[69][70].

Choć nie posiada wykształcenia historycznego, Żebrowski bywał gościem na wydarzeniach organizowanych przez IPN, gdzie wypowiadał się jako ekspert[71].

PublikacjeEdytuj

Zbiory dokumentówEdytuj

  • Brygada Świętokrzyska NSZ. Poznań–Warszawa: 1994 (współautor: Rafał Sierchuła)
  • Narodowe Siły Zbrojne. Dokumenty, struktury, personalia. T. 1, 2 (NSZ-AK), 3 (NSZ-ONR). Warszawa: Burchard Edition, 1994–1996 (wybór i opracowanie: Leszek Żebrowski)
  • Narodowe Siły Zbrojne na Podlasiu. T. 1. Siedlce: Związek Żołnierzy NSZ, 1997 (współautor: Mariusz Bechta)
  • Narodowe Siły Zbrojne na Podlasiu. T. 2. Siedlce: Związek Żołnierzy NSZ, 1998 (współautor: Mariusz Bechta)
  • Tajne oblicze GL-AL i PPR. Dokumenty. T. 1–3. Warszawa: Burchard Edition, 1997–1999 (wybór i opracowanie: Marek Jan Chodakiewicz, Piotr Gontarczyk, Leszek Żebrowski)
  • Żołnierze wyklęci. Antykomunistyczne podziemie zbrojne po 1944 roku. Warszawa: „Volumen”, 1999 (wybór i opracowanie: Grzegorz Wąsowski, Leszek Żebrowski)
  • Narodowe Siły Zbrojne na Podlasiu. T. 3. Biała Podlaska: „Rekonkwista”, 2003 (współautor: Mariusz Bechta)
  • Kryptonim „Orzeł”. Warszawski Okręg Narodowego Zjednoczenia Wojskowego 1947–1954. Warszawa: IPN-Rytm, 2004 (wybór i opracowanie: Kazimierz Krajewski, Tomasz Łabuszewski, Jacek Pawłowicz, Leszek Żebrowski)
  • Brygada Świętokrzyska NSZ w fotografiach i dokumentach, Warszawa: Capital s.c., 2014[72].
  • Narodowe Siły Zbrojne. Dokumenty 1942-1944, T. 1. Fundacja Kazimierza Wielkiego, 2014 (wybór i opracowanie: Marek Jan Chodakiewicz, Wojciech Muszyński, Leszek Żebrowski)[73]

Publicystyka historycznaEdytuj

  • Paszkwil Wyborczej. Michnik i Cichy o Powstaniu Warszawskim. Warszawa: Burchard Edition, 1995
  • Mity przeciwko Polsce. Żydzi. Polacy. Komunizm 1939-2012. T. 2. Seria: „Biblioteka Naszej Polski”. Capital s.c., 2012
  • Paszkwil Wyborczej. Michnik i Cichy o Powstaniu Warszawskim. Capital, Warszawa, 2013. (Wznowienie poszerzone i uzupełnione o dokumenty i źródła, do których dotarł autor w ciągu 18 lat od pierwszego wydania)[74]
  • Walka o prawdę. Historia i polityka. Warszawa: Carnet Books, 2013[75].
  • Zatruwanie pamięci. Jedwabne, Naliboki, Koniuchy (1941-1944). Politykierstwo historyczne w III RP. Warszawa: Nasz Dziennik, 2014
  • W szponach czerwonych. Komunizm i (post)komunizm w Polsce po 1944 r. Warszawa: Nasz Dziennik, 2015
  • Warszawa 44 Krew i Chwała. Powstanie Warszawskie 1944 narzędzie dawnej i współczesnej polityki. Warszawa: Capitalbook, 2018[76]
  • O najnowszej historii Polski 1939-1989. Szkice i artykuły. Warszawa: Capitalbook, 2018[77]

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Ścieżkami wyklętych. niedziela.pl, 27 lutego 2014. [dostęp 18 marca 2014].
  2. ↑ a b c d e f g h Anita Gargas, Czarna owca wśród historyków, „Gazeta Polska” z 27 sierpnia 1997.
  3. ↑ a b c d e f Link do skanów umieszczonych na Dropbox przez Janusza Sanockiego.
  4. ↑ Jerzy Zalewski: Pod prąd. Warszawa: Wyd. 2Kolory, 2013.
  5. ↑ Przemysław Witkowski, Prawicowi monterzy historii, tygodnikprzeglad.pl, 10 lutego 2019 [dostęp 2019-10-05] (pol.).
  6. ↑ Brak strachu jest początkiem wolności – Wieczór autorski Leszka Żebrowskiego w Klubie Ronina. blogpress.pl, 19 stycznia 2014. [dostęp 18 marca 2014].
  7. ↑ Leszek Żebrowski, RadioMaryja.pl [dostęp 2019-03-03].
  8. ↑ Leszek Żebrowski, telewizjarepublika.pl [dostęp 2019-03-03].
  9. ↑ Leszek Żebrowski – Wyklęci TV, YouTube [dostęp 2019-10-06] (pol.).
  10. ↑ Informacje w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2014-09-29].
  11. ↑ Czesław Maj, Ewa Maj, Narodowe ugrupowania polityczne w Polsce: 1989-2001, Lublin 2007, s. 150.
  12. ↑ Władze ZŻ NSZ. nsz.com.pl. [dostęp 1 stycznia 2014].
  13. ↑ Nie aleja Armii Ludowej, ale aleja NSZ!. pch24.pl, 27 marca 2013. [dostęp 2014-08-29].
  14. ↑ Ruch Narodowy – Koszalin: Spotkanie z Leszkiem Żebrowskim. narodowyszczecin.pl, 19 czerwca 2013. [dostęp 2014-09-29].
  15. ↑ Fundacja „Ojczyzna, Rodzina, Własność”, rejestr.io [dostęp 2019-02-19].
  16. ↑ Fundacja Imienia Generała Georga S. Pattona, rejestr.io [dostęp 2019-02-19].
  17. ↑ Prestiżowe wyróżnienie dla trzech profesorów UKSW (pol.). uksw.edu.pl, 2010-01-30. [dostęp 2013-11-22].
  18. ↑ Komitet Honorowy Fundacji Łączka. fundacjalaczka.pl. [dostęp 27 lutego 2014].
  19. ↑ Adam Leszczyński, Społeczny Trybunał Narodowy, czyli jak zrealizować bolszewickie fantazje o sprawiedliwości rewolucyjnej, wyborcza.pl [dostęp 2019-10-05] (pol.).
  20. ↑ Społeczny Trybunał Narodowy ogłosił infamię Bolesława Bieruta i Stefana Michnika, dzieje.pl [dostęp 2019-10-05] (pol.).
  21. ↑ Społeczny Trybunał Narodowy już działa. „Komunizm nie został w Polsce rozliczony”, polskieradio24.pl [dostęp 2019-10-05].
  22. ↑ Leszek Żebrowski: do czego nadaje się Unia Europejska?.
  23. ↑ a b Kapuś autorytetem „Niezłomnych”, Oficjalna strona Krzysztofa Skiby, 25 lipca 2019 [dostęp 2019-10-05] (pol.).
  24. ↑ Wpis z dnia 27.08.2013.
  25. ↑ Wpis z dnia 28.08.2013.
  26. ↑ Przemysław Witkowski, Faszyzm? My jesteśmy gorsi!, Krytyka Polityczna, 2 lutego 2019 [dostęp 2019-10-05] (pol.).
  27. ↑ Artykuł na wolność24.
  28. ↑ „Nie byłem tajnym współpracownikiem SB”. Leszek Żebrowski o rzekomej współpracy, teczkach TW „Leszka” i oszczędności w słowach. wprawo.pl, 2017-09-07. [dostęp 2018-05-23].
  29. ↑ Żebrowski: „Gdy w 1989 powstała osławiona gazeta, to miała określony skład redakcyjny: Michnik, Łuczywo, Krzemień. Wspólnym mianownikiem były KPP-owskie korzenie ich rodzin”. wpolityce.pl, 20 stycznia 2014. [dostęp 2014-08-29].
  30. ↑ Paweł Śpiewak, Spór o Polskę, 1989-99. Wybór tekstów prasowych, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000.
  31. ↑ Natalia Sawka, Antysemita Leszek Żebrowski poprowadzi wykład o „żołnierzach wyklętych”, wyborcza.pl [dostęp 2019-10-05].
  32. ↑ Nacjonalista Żebrowski nagrodzony owacją za wykład o „wyklętych”, wyborcza.pl [dostęp 2019-10-05].
  33. ↑ a b Natalia Sawka, Leszek Żebrowski poprowadzi wykład. Władzom województwa nie przeszkadza nacjonalista, wyborcza.pl [dostęp 2019-10-05].
  34. ↑ Łukasz Woźnicki, Norweski Kościół ucisza polskiego antysemitę. ‘Wykłady wątpliwej natury’, wyborcza.pl [dostęp 2019-10-05] (pol.).
  35. ↑ Rafał Wójcik, Prezydencki patronat nad rocznicą Narodowych Sił Zbrojnych. W programie wykład radykalnego nacjonalisty Żebrowskiego, wyborcza.pl [dostęp 2019-10-05] (pol.).
  36. ↑ Leszek Żebrowski: Jedwabne stało się narzędziem propagandowym, polskieradio24.pl [dostęp 2019-10-05].
  37. ↑ a b Leszek Żebrowski: Tropiciel żydokomuny i idol narodowców, Stop Nacjonalizmowi, 18 grudnia 2015 [dostęp 2019-10-05] (pol.).
  38. ↑ Bohdan Piętka, Brygada świętokrzyska. Hitlerowscy kolaboranci na sztandarach prawicy, tygodnikprzeglad.pl, 2 października 2017 [dostęp 2019-10-05] (pol.).
  39. ↑ Leszek Żebrowski: zarzuty o kolaborację Brygady Świętokrzyskiej to sowiecka propaganda, polskieradio24.pl [dostęp 2019-10-05].
  40. ↑ a b c Wojciech Karpieszuk, Kłamstwa w Muzeum Powstania Warszawskiego, wyborcza.pl [dostęp 2019-10-05].
  41. ↑ Leszek Żebrowski: „Bury” nie był mordercą!.
  42. ↑ Ofensywa przeciwko kpt. Rajsowi. Leszek Żebrowski wyjaśnia. Prezydent Duda zdrefił., polishclub.org, 16 lutego 2016 [dostęp 2019-10-06] (pol.).
  43. ↑ Leszek Żebrowski – Józef Kuraś „Ogień” jest Bohaterem!.
  44. ↑ Leszek Żebrowski – Hiszpania istnieje dzięki generałowi Franco!.
  45. ↑ Leszek Żebrowski ostro o Żydach. „W czasie okupacji zabili więcej Polaków niż Niemców” [dostęp 2019-10-11] (pol.).
  46. ↑ Leszek Żebrowski ostrzega przed bezkrytycznym korzystaniem z Wikipedii, PRAWY.PL [dostęp 2019-10-11].
  47. ↑ Kamil Sikora, Prawica znów atakuje Władysława Bartoszewskiego. Dementujemy kłamstwa i półprawdy, wiadomosci.wp.pl, 28 grudnia 2017 [dostęp 2019-10-05] (pol.).
  48. ↑ Michalkiewicz: w krematoriach nie palono Żydów tak szybko, strajk.eu [dostęp 2019-10-05] (pol.).
  49. ↑ a b Maria Eichler, Leszek Żebrowski o brudnych elitach po wojnie i o komunie wciąż nierozliczonej, Gazeta Pomorska, 3 października 2015 [dostęp 2019-10-05] (pol.).
  50. ↑ Agnieszka Malinowska, Leszek Żebrowski potępił kult Geremka (Benjamina Lewartowa) [dostęp 2019-10-05] (pol.).
  51. ↑ Leszek Żebrowski o Adamie Michniku, przyjacielu „ludzi honoru” – Jaruzelskiego i Kiszczaka.
  52. ↑ Leszek Żebrowski – Leszek Kołakowski „filozof”, „myśliciel”, „legenda”.
  53. ↑ Leszek Żebrowski: Tadeusz Mazowiecki, dla jednych bohater, dla drugich sprzedawczyk.
  54. ↑ Jan Bodakowski, Leszek Żebrowski – Krzysztof Skiba to „cwelebryta”, który szkaluje NSZ [dostęp 2019-10-05] (pol.).
  55. ↑ Jan Bodakowski, Leszek Żebrowski – Lech Wałęsa to bufon, i nie ma sensu go słuchać [dostęp 2019-10-05] (pol.).
  56. ↑ Leszek Żebrowski – pseudoautorytet Wisława Szymborska.
  57. ↑ Czerwony klan poetów? Żebrowski: Ryszard Kapuściński prosił o przyjęcie do ukochanej partii Komunistycznej, wsensie.pl [dostęp 2019-10-05] (pol.).
  58. ↑ W miejsce prawdziwych polskich elit wprowadziły się elity fałszywe. Jedną z takich postaci jest Irena Sendlerowa, należąca do ekspozytury sowieckiej agentury: PPR, a potem PZPR. Zasługi Ireny Sendlerowej dla ratowania dzieci żydowskich nie były takie, o jakich się mówi.
  59. ↑ Leszek Żebrowski: Miłosz – stalinowski aparatczyk.
  60. ↑ Koryfeuszka polskich nauk historycznych Krystyna Kersten w swej bałamutnej pracy „Narodziny systemu władzy” wymyśliła, że Narodowe Siły Zbrojne od lipca 1943 r. wszczęły walki bratobójcze (…). 22 lipca w Stefanowie na Kielecczyźnie został wymordowany oddział GL im. Ludwika Waryńskiego. Kersten uznała to za rozpalenie wojny domowej w Polsce. Zgrabnie to brzmi, jednak nie ma nic wspólnego z prawdą, co w pracach tej autorki, ulubienicy „lewicy laickiej”, zdarza się dość często. „Nasza Polska”, 29 lipca 2003.
  61. ↑ Mówi się, że gdyby nie on, umarlibyśmy z głodu i nic by w Polsce nie było. Możemy jednak zauważyć, że są kraje, gdzie Balcerowicza nie było i to są dziś kraje liberalne. Mówi się, że Balcerowicz jest liberałem. A on przecież zaczynał swoją karierę w Instytucie Podstawowych Problemów Marksizmu-Leninizmu przy KC PZPR. Przez wiele lat publikował w zeszytach naukowych Szkoły Głównej Planowania i Statystyki. Zachęcam do poczytania jego tekstów z tamtego czasu i zobaczenia, jaki to był „liberalizm”. Taki „liberalizm”, jak u towarzysza Minca.
  62. ↑ To jest cyrk, nie parlament. Minuta ciszy dla tow. Barbary Blidy, „bo wzięła się i zabiła”… Była specjalna Komisja Sejmowa (kosztowała nas miliony!), badała sprawę latami i jakoś nie wykazała, że było to coś innego niż samobójstwo. Jej szef – tow. Ryszard Kalisz wyjadał słone paluszki i wypijał sejmową wooodę mineralną (darmową, ot co!), aż się … rozprzestrzenił, a nawet wigoru nabrał, mnożąc się teraz pośpiesznie.
  63. ↑ Leszek Żebrowski: Towarzysz Andrzej Wajda, dlapolski.pl [dostęp 2019-10-06] (pol.).
  64. ↑ Stalinowska jadowita propaganda towarzyszki Senyszyn.
  65. ↑ Leszek Żebrowski o Zandbergu: Wyznawca komunistycznej ideologii, wMeritum.pl, 19 sierpnia 2016 [dostęp 2019-10-06] (pol.).
  66. ↑ Leszek Żebrowski – towarzysz mjr Zygmunt Maurycowicz Bauman..
  67. ↑ Leszek Żebrowski dla Frondy mocno o J.T. Grossie!, fronda.pl [dostęp 2019-10-06] (pol.).
  68. ↑ Leszek Żebrowski – Maleńczuk, nu – dawaj! Zapiewajło chce powstrzymać Marsz Niepodległości!.
  69. ↑ Damian Cygan, Wyklęci bez immunitetu. Jak Zychowicz włożył kij w mrowisko, Do Rzeczy, 24 lutego 2018 [dostęp 2019-10-05] (pol.).
  70. ↑ Jan Bodakowski, Tak Żebrowski zaorał Zychowicza. Zarzucił mu setki błędów i manipulacji w jego nowej książce szkalującej żołnierzy wyklętych [dostęp 2019-10-05] (pol.).
  71. ↑ Z cyklu „Tajemnice bezpieki” – „Spory o Brygadę Świętokrzyską NSZ – wczoraj i dziś”, ipn.gov.pl [dostęp 2019-10-11] (pol.).
  72. ↑ Debata KoLibra o historii NSZ: Chodakiewicz, Żebrowski, Płużański. blogpress.pl. [dostęp 2014-08-29].
  73. ↑ Ukazała się publikacja „Narodowe Siły Zbrojne. Dokumenty 1942-1944. Tom I”. ​ISBN 978-83-93767-41-0​.
  74. ↑ Jarosław Wróblewski: 30 lipca Żebrowski i Płużański o „Paszkwilu Wyborczej”. niezalezna.pl, 2013-07-29.
  75. ↑ Piotr Mazurek: „Walka o prawdę” Leszka Żebrowskiego. Tę książkę powinien przeczytać każdy Polak!. wpolityce.pl, 25 września 2013. [dostęp 2014-08-29].
  76. ↑ XXVI Spotkanie z Książką w Galerii. cojestgrane24.wyborcza.pl, 2017-04-27. [dostęp 2018-07-27].
  77. ↑ O najnowszej historii Polski 1939-1989. Szkice i artykuły, Lubimyczytać.pl [dostęp 2019-07-22] (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leszek_Żebrowski&oldid=57826720”