Otwórz menu główne
Wikipedia

Leszek Żebrowski

polski historyk, ekonomista i publicysta

Leszek Żebrowski (ur. 29 maja 1955 w Warszawie) – polski ekonomista i publicysta historyczny, działacz społeczno-polityczny.

Leszek Żebrowski
Ilustracja
Leszek Żebrowski (2013)
Data i miejsce urodzenia 29 maja 1955
Warszawa
Zawód, zajęcie ekonomista, publicysta, działacz polityczny
Alma Mater Uniwersytet Warszawski
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach

Spis treści

Wykształcenie i działalność zawodowaEdytuj

 
Leszek Żebrowski prezentujący Kalendarz „Bohaterowie Narodowych Sił Zbrojnych” podczas spotkania w Sanoku (2014)

Jest synem Franciszka Żebrowskiego (ur. 1913) i Ireny z domu Siedleckiej (ur. 1922)[1][2][3]. Miał starsze rodzeństwo, brata Włodzimierza (ur. 1948) i siostrę Barbarę (ur. 1946)[3]. Jego ojciec brał udział w kampanii wrześniowej. W czasie okupacji był oficerem ZWZ i AK na ziemi łomżyńskiej. Po wojnie ukończył Oficerską Szkołę Prawniczą i pracował jako sędzia Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie. Więziony w okresie stalinowskim. Później był działaczem ZBoWiD[3].

Ukończył studia ekonomiczne na Wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego[2]. Od 1979 był pracownikiem naukowym Instytutu Organizacji, Zarządzania i Ekonomiki Przemysłu Budowlanego ORGBUD[2]. Na początku lat 90. był szefem Działu Dokumentacji Instytutu Historycznego im. Romana Dmowskiego. W latach 1992–2002 pracował w Urzędzie do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na stanowisku naczelnika komórki weryfikacji. Od 2002 do 2012 był pracownikiem Archiwum m.st. Warszawy[4].

Od połowy lat 80. prowadzi badania dziejów polskiego podziemia niepodległościowego w czasie II wojny światowej i po 1945 (korzystał wówczas z dokumentów pozyskanych w bibliotece Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR)[5]. Specjalizuje się w dziejach polskich narodowych organizacji konspiracyjnych w okresie II wojny światowej (Narodowych Sił Zbrojnych, Narodowej Organizacji Wojskowej) i narodowego odłamu żołnierzy powojennego podziemia antykomunistycznego (w tym Narodowego Zjednoczenia Wojskowego), w dziejach komunistycznej konspiracji i partyzantki z lat 1942–1945 oraz stalinowskiej bezpieki. Otrzymał Nagrodę Fundacji im. Jerzego Łojka[2].

W 1993, podczas konferencji w Sejmie organizowanej przez Antoniego Macierewicza, wygłosił referat „Trzy pokolenia ludzi UB”, w którym przedstawił powiązania rodzinne redakcji „Gazety Wyborczej” z działaczami Komunistycznej Partii Polski oraz funkcjonariuszami Urzędu Bezpieczeństwa i Informacji Wojskowej[6]. Wystąpienie to spotkało się z licznymi odniesieniami w debacie publicznej, w tym krytyką niektórych historyków m.in. prof. Andrzeja Paczkowskiego, a jego tekst wszedł w skład tomu Spór o Polskę, 1989-99 pod redakcją Pawła Śpiewaka[7]. Wystąpił w filmach dokumentalnych Aliny Czerniakowskiej opowiadających o polskim powojennym podziemiu antykomunistycznym: Zwycięstwo (1995) i Jeszcze się Polska o nas upomni (2002), a w 2007 – także w filmie Odkryć prawdę tej samej autorki.

Publikuje artykuły dotyczące swoich badań historycznych m.in. w „Naszym Dzienniku”, „Naszej Polsce”, portalu internetowym pch24.pl oraz w prasie polonijnej. W latach 90. pisał również dla dziennika „Nowy Świat” i „Gazety Polskiej”. W okresie późniejszym jego artykuły ukazywały się także w m.in. „Nowym Państwie”, „Historii Do Rzeczy”, „Innych Obliczach Historii” czy „Gazecie Polskiej Codziennie”. Jest też publicystą Radia Maryja[8], Telewizji Trwam i Telewizji Republika[9] oraz autorem haseł z Encyklopedii „Białych Plam”, głównie na tematy NSZ, NOW, NZW, GL, AL, UB, oraz biogramów osób związanych z tymi organizacjami.

Działalność społeczna i politycznaEdytuj

W okresie studiów należał do Socjalistycznego Związku Studentów Polskich[3]. W latach 70. i 80. działał w opozycji antykomunistycznej. Współpracował z Ruchem Obrony Praw Człowieka i Obywatela[2]. W sierpniu 1980 wstąpił do NSZZ „Solidarność”[2][3]. Pisał w podziemnych tygodnikach „Głosie” oraz „Ładzie”. Współpracował także z Wydawnictwem Unia Nowoczesnego Humanizmu[10]. Należał do odwołującego się do tradycji Narodowej Demokracji nieformalnego stronnictwa politycznego określanego „salonem Napoleona Siemaszki”[11].

W 1993 i 1997 kandydował bez powodzenia do Sejmu z listy komitetu Porozumienie Centrum-Zjednoczenie Polskie, a następnie Ruchu Odbudowy Polski jako bezpartyjny kandydat rekomendowany przez Porozumienie Kombatanckich Organizacji Niepodległościowych[2]. Współpracował także z Ligą Republikańską[2]. Zasiada w radzie historycznej Związku Żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych[12]. W 2012 poparł zainicjowaną przez Stowarzyszenie KoLiber akcję „Goń z pomnika bolszewika” i wszedł w skład jej Honorowego Komitetu Poparcia[13]. W 2013 został jednym z doradców Ruchu Narodowego[14]. Jest członkiem rad nadzorczych Fundacji „Ojczyzna, Rodzina, Własność” oraz Fundacji Imienia Generała Georga S. Pattona[15][16].

W styczniu 2010 Klub Jagielloński im. Św. Kazimierza przyznał mu wyróżnienie dla historyków zajmujących się dziejami najnowszymi w ostatnim 20-leciu[17]. W 2014 zasiadł w Komitecie Honorowym Fundacji „Łączka”, sprawującej opiekę i działalność wspierającą Kwatery na Łączce[18].

Nazwisko Leszka Żebrowskiego ukazało się na tzw. liście Wildsteina ujawnionej w 2005 (IPN BU 001134/4722). W sierpniu 2013 roku bloger Marek Mądrzak (lustratorpolski) opublikował na Salon24 część treści teczki pracy i teczki personalnej tajnego współpracownika "Leszek", które jego zdaniem miały dowodzić współpracy Żebrowskiego z SB[19][20]. Leszek Żebrowski zaprzeczył jakiejkolwiek współpracy ze służbą bezpieczeństwa oraz oświadczył, że przekazał sprawę do sądu[21]. W 2017 roku oskarżenia te powtórzył m.in. poseł Janusz Sanocki, który opublikował również skany dokumentów TW "Leszka" z archiwum IPN[3]. Wówczas Leszek Żebrowski po raz kolejny zaprzeczył, iż nie był ani tajnym ani jawnym współpracownikiem jakiejkolwiek służby specjalnej, jednocześnie zwrócił uwagę, że w opublikowanej teczce nie ma zawartości obciążającej go i że niektóre zawarte w niej dane dotyczące jego osoby są niezgodne z prawdą, a ponadto oświadczył, że złożył wniosek o autolustrację[22].

PublikacjeEdytuj

Zbiory dokumentówEdytuj

  • Brygada Świętokrzyska NSZ. Poznań–Warszawa: 1994 (współautor: Rafał Sierchuła)
  • Narodowe Siły Zbrojne. Dokumenty, struktury, personalia. T. 1, 2 (NSZ-AK), 3 (NSZ-ONR). Warszawa: Burchard Edition, 1994–1996 (wybór i opracowanie: Leszek Żebrowski)
  • Narodowe Siły Zbrojne na Podlasiu. T. 1. Siedlce: Związek Żołnierzy NSZ, 1997 (współautor: Mariusz Bechta)
  • Narodowe Siły Zbrojne na Podlasiu. T. 2. Siedlce: Związek Żołnierzy NSZ, 1998 (współautor: Mariusz Bechta)
  • Tajne oblicze GL-AL i PPR. Dokumenty. T. 1–3. Warszawa: Burchard Edition, 1997–1999 (wybór i opracowanie: Marek Jan Chodakiewicz, Piotr Gontarczyk, Leszek Żebrowski)
  • Żołnierze wyklęci. Antykomunistyczne podziemie zbrojne po 1944 roku. Warszawa: „Volumen”, 1999 (wybór i opracowanie: Grzegorz Wąsowski, Leszek Żebrowski)
  • Narodowe Siły Zbrojne na Podlasiu. T. 3. Biała Podlaska: „Rekonkwista”, 2003 (współautor: Mariusz Bechta)
  • Kryptonim „Orzeł”. Warszawski Okręg Narodowego Zjednoczenia Wojskowego 1947–1954. Warszawa: IPN-Rytm, 2004 (wybór i opracowanie: Kazimierz Krajewski, Tomasz Łabuszewski, Jacek Pawłowicz, Leszek Żebrowski)
  • Brygada Świętokrzyska NSZ w fotografiach i dokumentach, Warszawa: Capital s.c., 2014[23].
  • Narodowe Siły Zbrojne. Dokumenty 1942-1944. T.1. Fundacja Kazimierza Wielkiego, 2014 (wybór i opracowanie: Marek Jan Chodakiewicz, Wojciech Muszyński, Leszek Żebrowski)[24]

Publicystyka historycznaEdytuj

  • Paszkwil Wyborczej. Michnik i Cichy o Powstaniu Warszawskim. Warszawa: Burchard Edition, 1995
  • Mity przeciwko Polsce. Żydzi. Polacy. Komunizm 1939-2012. T. 2. Seria: „Biblioteka Naszej Polski”. Capital s.c., 2012
  • Paszkwil Wyborczej. Michnik i Cichy o Powstaniu Warszawskim. Capital, Warszawa, 2013. (Wznowienie poszerzone i uzupełnione o dokumenty i źródła, do których dotarł autor w ciągu 18 lat od pierwszego wydania)[25]
  • Walka o prawdę. Historia i polityka. Warszawa: Carnet Books, 2013[26].
  • Zatruwanie pamięci. Jedwabne, Naliboki, Koniuchy (1941-1944). Politykierstwo historyczne w III RP. Warszawa: Wyd. Nasz Dziennik, 2014
  • W szponach czerwonych. Komunizm i (post)komunizm w Polsce po 1944 r. Warszawa: Wyd. Nasz Dziennik, 2015
  • Warszawa 44 Krew i Chwała. Powstanie Warszawskie 1944 narzędzie dawnej i współczesnej polityki. Warszawa: Wyd. Capitalbook, 2018[27]

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Ścieżkami wyklętych. niedziela.pl, 27 lutego 2014. [dostęp 18 marca 2014].
  2. ↑ a b c d e f g h Anita Gargas, Czarna owca wśród historyków, „Gazeta Polska” z 27 sierpnia 1997.
  3. ↑ a b c d e f Link do skanów umieszczonych na Dropbox przez Janusza Sanockiego
  4. ↑ Jerzy Zalewski: Pod prąd. Warszawa: Wyd. 2Kolory, 2013.
  5. ↑ Brak strachu jest początkiem wolności – Wieczór autorski Leszka Żebrowskiego w Klubie Ronina. blogpress.pl, 19 stycznia 2014. [dostęp 18 marca 2014].
  6. ↑ Żebrowski: „Gdy w 1989 powstała osławiona gazeta, to miała określony skład redakcyjny: Michnik, Łuczywo, Krzemień. Wspólnym mianownikiem były KPP-owskie korzenie ich rodzin”. wpolityce.pl, 20 stycznia 2014. [dostęp 2014-08-29].
  7. ↑ Paweł Śpiewak, Spór o Polskę, 1989-99. Wybór tekstów prasowych, Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000
  8. ↑ Leszek Żebrowski, RadioMaryja.pl [dostęp 2019-03-03].
  9. ↑ Leszek Żebrowski, telewizjarepublika.pl [dostęp 2019-03-03].
  10. ↑ Informacje w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2014-09-29].
  11. ↑ Czesław Maj, Ewa Maj, Narodowe ugrupowania polityczne w Polsce: 1989-2001, Lublin 2007, s. 150
  12. ↑ Władze ZŻ NSZ. nsz.com.pl. [dostęp 1 stycznia 2014].
  13. ↑ „Nie aleja Armii Ludowej, ale aleja NSZ!”. pch24.pl, 27 marca 2013. [dostęp 2014-08-29].
  14. ↑ Ruch Narodowy – Koszalin: Spotkanie z Leszkiem Żebrowskim. narodowyszczecin.pl, 19 czerwca 2013. [dostęp 2014-09-29].
  15. ↑ FUNDACJA "OJCZYZNA, RODZINA, WŁASNOŚĆ", rejestr.io [dostęp 2019-02-19].
  16. ↑ FUNDACJA IMIENIA GENERAŁA GEORGA S. PATTONA, rejestr.io [dostęp 2019-02-19].
  17. ↑ Prestiżowe wyróżnienie dla trzech profesorów UKSW (pol.). uksw.edu.pl, 2010-01-30. [dostęp 2013-11-22].
  18. ↑ Komitet Honorowy Fundacji Łączka. fundacjalaczka.pl. [dostęp 27 lutego 2014].
  19. ↑ Wpis z dnia 27.08.2013
  20. ↑ Wpis z dnia 28.08.2013
  21. ↑ Artykuł na wolność24
  22. ↑ „Nie byłem tajnym współpracownikiem SB”. Leszek Żebrowski o rzekomej współpracy, teczkach TW „Leszka” i oszczędności w słowach. wprawo.pl, 2017-09-07. [dostęp 2018-05-23].
  23. ↑ Debata KoLibra o historii NSZ: Chodakiewicz, Żebrowski, Płużański. blogpress.pl. [dostęp 2014-08-29].
  24. ↑ Ukazała się publikacja „Narodowe Siły Zbrojne. Dokumenty 1942-1944. Tom I”. ​ISBN 978-83-93767-41-0​
  25. ↑ Jarosław Wróblewski: 30 lipca Żebrowski i Płużański o „Paszkwilu Wyborczej”. niezalezna.pl, 2013-07-29.
  26. ↑ Piotr Mazurek: „Walka o prawdę” Leszka Żebrowskiego. Tę książkę powinien przeczytać każdy Polak!. wpolityce.pl, 25 września 2013. [dostęp 2014-08-29].
  27. ↑ XXVI Spotkanie z Książką w Galerii. cojestgrane24.wyborcza.pl, 2017-04-27. [dostęp 2018-07-27].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Leszek_Żebrowski&oldid=56974326”