Leszek Biały (podporucznik)

podporucznik

Leszek Biały, ps. Jakub, Radus, Herbert (ur. 18 stycznia 1919 w Sewerynówce (Podole), zm. prawdop. 3 marca 1945 w Bydgoszczy) – podporucznik, szef łączności Okręgu Pomorskiego Armii Krajowej. Przed wybuchem II wojny światowej studiował na Uniwersytecie Lwowskim[1].

Leszek Biały
Jakub, Radus
podporucznik podporucznik
Data i miejsce urodzenia

18 stycznia 1919
Sewerynówka (Podole)

Data i miejsce śmierci

prawdop. 3 marca 1945
Bydgoszcz

Przebieg służby
Siły zbrojne

AK Armia Krajowa

Jednostki

Okręg Pomorski Armii Krajowej

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Pomnik upamiętniający ppor. Leszka Białego oraz innych żołnierzy zamordowanych 3 marca 1945 w katowni UB przy ul. Markwarta w Bydgoszczy. Pomnik znajduje się na obrzeżu skweru im. ppor. Leszka Białego, przy ul. Markwarta

Rodzina Białych, nie mogąc pogodzić się z faktem, iż Sewerynówek nie znalazł się w granicach niepodległej Polski, a wszedł w skład bolszewickiej Rosji w 1920 r przenieśli się do Polski i zamieszkali w Łodzi. W styczniu 1922 przeprowadzili się do Bydgoszczy, gdzie zamieszkiwali najpierw przy ulicy Dworcowej, a następnie Sielanki. Leszek Biały uczył się w Miejskim Gimnazjum Męskim im. Mikołaja Kopernika w Bydgoszczy przy ul. Kopernika 1 (Collegium Copernicanum Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego), gdzie zdał maturę w 1936 roku. Studia wyższe podjął Leszek na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, na kierunku elektromechanika. Naukę przerwał wybuch II wojny światowej[2].

Od wiosny 1940 mieszkał w kamienicy przy ul. Garbary 19 w Bydgoszczy. Początkowo zmuszony do pracy przy zakładaniu instalacji elektrycznej w powstających zakładach Dynamit-Nobel Aktion Gesellschaft w Łęgnowie (obecnie jedna z dzielnic Bydgoszczy, siedziba Exploseum). W czasie wojny służył w szeregach Armii Krajowej. Po zaprzysiężeniu w 1942 roku, początkowo w grupie dywersyjno-sabotażowej „Brahnau” w fabryce DAG, w uznaniu działalności konspiracyjnej i werbunkowej, przesunięto go do pracy wywiadowczej, a ostatecznie do wydziału łączności. Tam dosłużył się rangi szefa Wydziału V (łączność) Inspektoratu Bydgoszcz AK, następnie szefa łączności w Podokręgu Północno-Zachodnim Pomorze AK, a we wrześniu 1944 (po śmierci dotychczasowego szefa, kpt. Henryka Gruetzmachera ps. Michał, Marta) szefa łączności w całym Okręgu Pomorze AK. Z czasem awansował na stopień podporucznika czasu wojny, a za swoje dokonania został odznaczony Srebrnym Krzyżem z Mieczami oraz Krzyżem Walecznych. Leszek Biały odegrał ważną rolę jako łącznik pomiędzy komendą okręgu AK a stacjonującymi w Borach Tucholskich oddziałami partyzanckimi ze zgrupowania AK „Jedliny”. Uczestniczył także w akcji udzielania pomocy jeńcom wojennym, Brytyjczykom, Francuzom oraz Rosjanom, którzy byli przetrzymywani w Bydgoszczy. W 1944 nie przyjął propozycji objęcia szefostwa Wydziału II (wywiad) Komendy Okręgu Pomorskiego[2].

W czasie wojny w działania konspiracyjne zaangażowana była cała rodzina Leszka. Mieszkanie Białych przy ul. Garbary 19 służyło m.in. jako miejsce narad lokalnych szczebli dowódczych oraz miejsce prowadzenia nasłuchów radiowych[2].

Po wyzwoleniu Bydgoszczy został pracownikiem węzła radiowego w ratuszu na Starym Rynku. Został aresztowany dnia 27 lutego 1945, osadzony i torturowany w siedzibie Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Jego dalsze losy są nieznane. Jako datę śmierci przyjęto 3 marca 1945. W październiku 1956 odkryto jego szczątki w piwnicy budynku UB przy ul. Markwarta 4 (obecnie 2a) [1].

Jego pogrzeb odbył się 17 listopada 1957 na bydgoskim cmentarzu na Bielawkach[3][4].

Na wniosek Światowego Związku Żołnierzy AK Okręg Bydgoszcz dnia 27 listopada 1990 roku Leszka Białego odznaczono pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W Bydgoszczy upamiętnia go także nazewnictwo miejskie i mała architektura[2]. W 1991 roku skwer w bydgoskim Śródmieściu, w kwadracie ulic Markwarta, Staszica, Reymonta i Kasprowicza, dawniej Skwer Czynu Społecznego, przemianowano na Skwer im. Leszka Białego. Dnia 11 listopada 1993 roku na skwerze od strony ulicy ks. Markwarta, z inicjatywy Światowego 23 Związku Żołnierzy AK, odsłonięto kamienny obelisk, następnie odnowiony w 2013 roku, z tablicą informującą o zamordowanych po wojnie żołnierzach Armii Krajowej – w tym Leszku Białym i „Bolesławie”[5].

W 2016 roku z okazji marcowych obchodów Narodowego Dnia Pamięci Żołnierzy Wyklętych oraz rocznicy śmierci Leszka Białego, na wieżowcu Kujawsko-Pomorskiego Urzędu Wojewódzkiego w Bydgoszczy od strony ulicy Konarskiego zawisł ogromny baner z podobizną zamordowanego żołnierza[6].

Przypisy edytuj

  1. a b Biały Leszek (1919 – 1945) [online], cmentarz.bydgoszcz.pl [dostęp 2019-03-13].
  2. a b c d IPN, Patroni naszych ulic. Leszek Biały „Jakub” (1919–1945), 2018.
  3. Krzysztof Osiński: Bydgoskie puzzle. Patria Media, 2019. ISBN 978-83-938888-7-0.
  4. Leszek Biały (1919–1945) – pierwszy „Żołnierz Wyklęty” z Bydgoszczy. Wykład. katolicka.bydgoszcz.pl, 2016-03-01. [dostęp 2019-03-13].
  5. www.korenkiewicz.pl [online], www.korenkiewicz.pl [dostęp 2023-02-18].
  6. Pierwszy raz uczczono Żołnierzy Wyklętych, jak na to zasłużyli [online], bydgoszcz24.pl [dostęp 2023-02-25] (pol.).