Leszek Chyła (ur. 11 grudnia 1947 w Świekatowie) – generał dywizji Wojska Polskiego w stanie spoczynku, były dowódca Pomorskiego Okręgu Wojskowego.

Leszek Chyła
generał dywizji w st. spocz. generał dywizji w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia

11 grudnia 1947
Świekatowo

Przebieg służby
Lata służby

19662007

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Jednostki

OSWZ
6 DPD, ASG, 9 DZ
1pz, 2 pz, 1 DZ
WASG SZ ZSSR, WOW
Sztab Generalny WP
DWL, POW
• Sztab Generalny WP

Stanowiska

• d-ca plutonu szturmowego
• d-ca kompanii szturmowej
• pomoc. szefa wyd. operac. DZ
• szef sztabu–zastępca d-cy pz
• szef sztabu–z-ca d-cy DZ
• szef oddziału operac.–z-ca szefa Sztabu OW
• z-ca szefa, szef Zespołu Szkolenia Operac. SG WP
• szef Zarządu Operac. SG WP
• szef Zarządu Operacyjno–Planist. i Zarządu Ogólnego SG WP w pionie Inspektoratu Szkolenia SG WP
• z-ca d-cy, szef sztabu DWL
• dowódca OW
• szef Generalnego Zarządu Zasobów Osob. P1 Sztabu Generalnego Wojska Polskiego

Późniejsza praca

prezes ZG ZPS do 2011

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Życiorys

edytuj

Leszek Chyła syn Wiktora urodził się 11 grudnia 1947 w Świekatowie na południowym skraju Kociewia na Kujawach[1]. Absolwent Technikum Kolejowego[2]. We wrześniu 1966 rozpoczął studia w Oficerskiej Szkole Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu. Był słuchaczempodchorążym do sierpnia 1969. Promowany na podporucznika przez generała Floriana Siwickiego[3].

W październiku 1969 rozpoczął służbę zawodową jako dowódca plutonu, następnie dowodził kompanią szturmową z 6 Dywizji Powietrznodesantowej w Krakowie. W stopniu porucznika został skierowany na studia w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie, po ukończeniu których pełnił służbę w jednostkach liniowych Warszawskiego Okręgu Wojskowego, pomocnik szefa wydziału operacyjnego 9 Dywizji Zmechanizowanej w Rzeszowie, szef sztabu – zastępca dowódcy 1 pułku zmechanizowanego w Wesołej z 1 Dywizji Zmechanizowanej oraz dowódca 2 pułku zmechanizowanego w Sierniewicach z 1DZ[4]. W 1982 jako dowódca tego pułku będący w stopniu majora został wyróżniony przez ministra obrony narodowej za wyniki uzyskane w trakcie Inspekcji Sił Zbrojnych PRL. Dowodzony przez niego oddział zdobył tytuł przodującego pułku na szczeblu Warszawskiego Okręgu Wojskowego[5]. W tym samym roku objął funkcję szefa sztabu – zastępcy dowódcy 1 Dywizji Zmechanizowanej w Legionowie[6].

W 1984 został skierowany na studia w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR, po ukończeniu której powierzonu mu stanowisko szefa oddziału operacyjnego – zastępcy szefa Sztabu Warszawskiego Okręgu Wojskowego, a następnie zastępcy szefa i szefa Zespołu Szkolenia Operacyjnego w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego, gdzie był głównym autorem międzynarodowych ćwiczeń dowódczo-sztabowych „Tarcza 88” i „Lato 90”. W 1990 został wyznaczony na funkcję szefa Zarządu Operacyjnego SG WP[4]. W latach 1990–1991 uczestniczył w pracach Międzyresortowej Komisji ds. reform w organizacji Obrony Narodowej w zespole nr 2 ds. restrukturyzacji sił zbrojnych[7]. W okresie 1992–1997 pełnił służbę na stanowisku szefa Zarządu Operacyjno–Planistycznego i Zarządu Ogólnego Sztabu Generalnego WP w pionie Inspektoratu Szkolenia SG WP, gdzie był współautorem pierwszego międzynarodowego ćwiczenia w ramach „Partnerstwa dla Pokoju” pod kryptonimem „Most Współpracy”[6].

11 listopada 1993 został awansowany na stopień generała brygady. Akt mianowania odebrał z rąk prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Wałęsy. W 1997 został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy Wojsk Lądowych – szefa sztabu, a w marcu 2000 objął funkcję szefa sztabu Wojsk Lądowych[4]. 15 sierpnia 2000 podczas uroczystości z okazji Święta Wojska Polskiego na dziedzińcu Belwederu został awansowany przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego na stopień generała dywizji[8][9]. Od 9 września 2000 do 11 grudnia 2003 dowodził Pomorskim Okręgiem Wojskowym w Bydgoszczy. W 2003 był głównym organizatorem konferencji Szefów Sztabów Dowództw NATO Regionu Bałtyku[10][6].

W roku 2004 objął stanowisko szefa Generalnego Zarządu Zasobów Osobowych P1 w Sztabie Generalnym WP na okres trzyletniej kadencji[11]. 17 maja 2007 w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej został pożegnany przez szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego gen. Franciszka Gągora[12][6]. W 2007 wybrany został prezesem Zarządu Głównego Związku Polskich Spadochroniarzy, którym był do 2011[13]. Zaangażowany społecznie po przejściu w stan spoczynku[10].

Ordery, odznaczenia i wyróżnienia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Kotowski i Sadowski 2009 ↓, s. 173.
  2. Dział kadr. polityka.pl, 2000-09-23. [dostęp 2021-04-30].
  3. Jędrzejko, Krogulski i Paszkowski 2002 ↓, s. 53.
  4. a b c Paszkowski 2000 ↓, s. 123.
  5. Obchody 70-lecia 2.Berlińskiego Pułku Zmechanizowanego. skierniewice.naszemiasto.pl, 2013-06-14. [dostęp 2021-04-30].
  6. a b c d e Jędrzejko, Krogulski i Paszkowski 2002 ↓, s. 53-54.
  7. Kotowski i Sadowski 2009 ↓, s. 174.
  8. a b Nominacje generalskie z okazji dnia Wojska Polskiego. prezydent.pl, 2000-08-15. [dostęp 2021-01-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-14)].
  9. Dzień Wojska Polskiego; nominacje generalskie. wp.pl, 2000-08-15. [dostęp 2021-04-30].
  10. a b c Kotowski i Sadowski 2009 ↓, s. 175.
  11. Przekazanie obowiązków dowódcy POW. bydgoszcz.wyborcza.pl, 2003-12-18. [dostęp 2021-04-30].
  12. Pożegnanie po 40 latach służby. sgwp.wp.mil.pl, 2007-05-17. [dostęp 2021-04-30].
  13. Brodecki (red. merytoryczny) 2009 ↓, s. 146.
  14. Postanowienie Prezydenta RP nr W. 111-61-93 z dnia 11 listopada 1993
  15. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 30 lipca 1999. sip.lex.pl, 1999-09-30. [dostęp 2021-04-30].
  16. a b Jędrzejko, Krogulski i Paszkowski 2002 ↓, s. 54.
  17. Pomorski Okręg Wojskowy przeszedł do historii. bydgoszcz24.pl, 2011-12-28. [dostęp 2021-04-30].

Bibliografia

edytuj