Lew Płatonowicz Karsawin (ros. Лев Плато́нович Карса́вин, ur. 1882 w Sankt Petersburgu, zm. 1952 w łagrze Abez, Komi ASRR) – rosyjski filozof, brat tancerki Tamary Karsawiny[1].

Lew Karsawin
Państwo działania

 Rosja

Data i miejsce urodzenia

1882
Petersburg

Data i miejsce śmierci

1952
Abez, Komi ASRR

doktor
Specjalność: Filozofia, mediewistyka
Alma Mater

Uniwersytet Petersburski (1906)

Zatrudnienie
profesor uczelni
uczelnia

Uniwersytet Witolda Wielkiego, Uniwersytet Wileński

Okres spraw.

1928–1944

Życiorys edytuj

Z wykształcenia był historykiem ze specjalizacją w mediewistyce[2]. W 1922 roku został wygnany z Rosji w ramach operacji bolszewickiej znanej jako „statek filozofów”. W 1926 Siemion Frank rekomendował Karsawina jako wykładowcę patrologii w Akademii Religijno-Filozoficznej (przekształconej w Instytut św. Sergiusza(inne języki))[2]. Od roku 1928 wykładał na uniwersytecie w Kownie. W 1944 roku został zwolniony z Uniwersytetu Wileńskiego przez NKWD. W 1950 roku został skazany na 10 lat łagru i dwa lata później zmarł na gruźlicę w obozie koncentracyjnym.

Poglądy edytuj

Lew Karsawin kontynuował rozważania o wszechjedności(inne języki) typu panenteistycznego, przedstawiając ten sam typ myślenia, co Siemion Frank[3]. W 1922 roku opublikował w Piotrogradzie książkę Noctes Petropolitanae, gdzie rozwijał filozofię miłości, nawiązując do nurtu założonego przez Władimira Sołowjowa[4]. Nie mamy tu jednak do czynienia z systemem filozoficznym na wzór tych, które pojawiły się w filozofii zachodnioeuropejskiej, czy chociażby w myśli Sołowjowa; jest to raczej zbiór poglądów o chrześcijańskiej interpretacji miłości, życia, o relacjach pomiędzy Bogiem i człowiekiem[5].

W swojej historiozofii poddawał krytyce zasadę przyczynowo-skutkowego związku zjawisk historycznych[6].

Prace edytuj

Polskie przekłady

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj

w języku rosyjskim

Linki zewnętrzne edytuj