Lew Markiewicz
Lew (Leon) Markiewicz (ur. 1787, zm. 1858) – duchowny unicki, a następnie prawosławny, wieloletni proboszcz parafii w Rybołach, dziekan białostocki. Jeden z głównych organizatorów stopniowej likwidacji Kościoła unickiego na Podlasiu, zakończonej przyłączeniem miejscowych parafii do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego na synodzie połockim, bliski współpracownik biskupa Józefa (Siemaszki).
| Protoprezbiter | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data urodzenia |
1787 |
| Data śmierci |
1858 |
| Dziekan białostocki | |
| Okres sprawowania |
1822–1845 |
| Dziekan bielski | |
| Okres sprawowania |
1845–1846 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
przed 1822 |
Życiorys
edytujDuchowny unicki
edytujBył synem unickiego duchownego, Jana Markiewicza[1]. Jego ojczystym językiem był język polski[2]. Ukończył unickie seminarium duchowne przy klasztorze Ławryszewskim. Po przyjęciu święceń kapłańskich został proboszczem parafii w Barszczewie (powiat brzeski), zaś w 1822 przeniesiono go do pracy duszpasterskiej w parafii w Rajsku. Równocześnie został dziekanem unickiego dekanatu białostockiego[1]. W latach 30. XIX w. był już młodszym kanonikiem, z godnością protoprezbitera[1].
Początkowo ks. Markiewicz był przekonanym unitą i propagatorem unickiej tożsamości wyznaniowej. W 1824 w Pawłach wzniósł cerkiew św. Jozafata Kuncewicza. W kolejnym dziesięcioleciu, pod wpływem Józefa Siemaszki, uznał jednak wspieranie unii za niewłaściwe. Wziął aktywny udział w przygotowaniach do likwidacji Kościoła unickiego na Podlasiu[2]. Brał udział w spisywaniu wyposażenia cerkwi unickich w swoim dekanacie w celu zakupienia na miejsce zlatynizowanych elementów przedmiotów typowych dla liturgii prawosławnej, następnie przyczynił się do rozprowadzania w świątyniach nowych utensyliów i osobiście zamawiał dewocjonalia dla świątyń, które w 1839, na kilka miesięcy przed planowaną konwersją, nadal nie miały niezbędnego wyposażenia[3]. Koordynował usuwanie z cerkwi w dekanacie białostockim organów[4]. W 1839 zaakceptował postanowienia synodu połockiego i razem z całą parafią przeszedł do Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego[2]. Gotowość konwersji deklarował już rok wcześniej[5].
Duchowny prawosławny
edytujJako kapłan prawosławny ks. Markiewicz pozostał dziekanem białostockim. Następnie od 1845 do 1846 kierował dekanatem bielskim. Służył jeszcze przez dwanaście lat. Zmarł w 1858 i został pochowany we wzniesionej przez siebie cerkwi w Pawłach (po 1839 przyjęła wezwanie św. Jana Teologa)[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 82. ISBN 978-83-7431-364-3.
- ↑ a b c Sosna G., Fionik D.: Parafia Ryboły. Bielsk Podlaski-Ryboły-Białystok: Białoruskie Towarzystwo Historyczne, 1999, s. 36-37. ISBN 83-909009-7-1.
- ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 244, 251–253 i 260. ISBN 978-83-7431-364-3.
- ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 336. ISBN 978-83-7431-364-3.
- ↑ Matus I.: Schyłek unii i proces restytucji prawosławia w obwodzie białostockim w latach 30. XIX wieku. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2013, s. 366. ISBN 978-83-7431-364-3.