Liaohe Pingyuan
Liaohe Pingyuan (chiń. upr. 辽河平原; chiń. trad. 遼河平原; pinyin Liáohé Píngyuán), także Nizina Południowomandżurska – nizina aluwialna w północno-wschodnich Chinach (Liaoning), wzdłuż dolnego biegu rzeki Liao He, część Niziny Mandżurskiej. Rozciąga się na długości ok. 200 km i szerokości do 150 km; na południu otwarta ku Zatoce Liaotuńskiej. Wysokość nie przekracza 50 m n.p.m.[1][2]. Znaczna część niziny zbudowana jest z osadów aluwialnych naniesionych przez Liao He; na południu zbudowana z osadów morskich. Klimat monsunowy z umiarkowanie chłodną zimą i gorącym, deszczowym latem. Duża część terenu wykorzystana do uprawy (proso, soja, sorgo). Roślinność pierwotna (suche stepy na glebach kasztanowych) zachowała się tylko sporadycznie. Ważny rejon wydobycia ropy naftowej i gazu ziemnego[3]. Główne miasta niziny to Shenyang i Anshan[4].
Przypisy edytuj
- ↑ Liao He, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2011-11-21].
- ↑ 东北平原. 中国科学院地理科学与资源研究所, 2007-04-24. [dostęp 2011-11-21]. (chiń.).
- ↑ Haijiang Henry Wang: China's oil industry & market. New York: Elsevier, 1999, s. 90. ISBN 0-08-043005-8.
- ↑ Ляохэская равнина. Большая Советская Энциклопедия. [dostęp 2011-11-21]. (ros.).