Lokalny lemat Lovásza

Lokalny lemat Lovásza – twierdzenie w rachunku prawdopodobieństwa podające warunek wystarczający istnienia w danej przestrzeni probabilistycznej zdarzenia elementarnego, które jest niezależne względem ustalonej, skończonej liczby innych zdarzeń. Twierdzenie to jest uogólnieniem trywialnego warunku mówiącego, iż takie zdarzenie istnieje, gdy prawdopodobieństwo każdego z pozostałych rozważanych zdarzeń jest mniejsze od 1 i zdarzenia te są niezależne.

Twierdzenie to zostało udowodnione w 1975 roku przez Paula Erdősa i László Lovásza[1].

Twierdzenie edytuj

Niech   będą zdarzeniami pewnej przestrzeni probabilistycznej,   będą podzbiorami zbioru   a   będą liczbami rzeczywistymi,   dla   Jeżeli   jest niezależne od   oraz

 

to

 

Interpretacja grafowa edytuj

Twierdzenie w powyżej przedstawionej formie może wydawać się skomplikowane i nieefektywne. Dlatego też wygodnie jest skorzystać z następującej interpretacji grafowej. Niech   będzie grafem, którego wierzchołki odpowiadać będą naszym zdarzeniom, natomiast krawędzie łączyć będą te wierzchołki, dla których zdarzenia im odpowiadające są zależne. Tzn. zbiór wierzchołków   stanowią indeksy zdarzeń     Strukturę taką nazywamy grafem zależności. Jest to o tyle wygodne, że jeżeli stopnie wierzchołków w tym grafie   będą „wystarczająco małe”, to praktyczna staje się następująca wersja lokalnego lematu Lovásza:

Lemat Lovásza w języku grafów

Niech   będzie grafem zależności dla zdarzeń   Jeżeli istnieją     takie, że dla każdego  

 

to prawdziwa jest następująca nierówność:

 

Wnioski edytuj

W zastosowaniach najczęściej stosuje się poniższy wniosek.

Wniosek

Niech   będzie grafem zależności dla zdarzeń   takim, że:

  1.   dla każdego  
  2.   dla każdego  
  3.   (  jest tutaj podstawą logarytmu naturalnego).

Wtedy  

Wniosek ten otrzymuje się, podstawiając   gdzie  

Zastosowania edytuj

Lokalny lemat Lovásza stosuje się, w probabilistycznych dowodach istnień pewnych struktur o zadanych własnościach. Definiuje się odpowiednią przestrzeń probabilistyczną, której elementami będą dane struktury i udowadnia, że z niezerowym prawdopodobieństwem można wybrać z niej element o żądanej własności. W tym celu określa się zdarzenia   i np. stosując powyższe twierdzenia pokazuje, że nie pokrywają one całej przestrzeni.

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. P. Erdős, L. Lovász, Problems and results on 3-chromatic hypergraphs and some related questions, Colloq. Math. Soc. János Bolyai, Vol. 10, s. 609–627.

Bibliografia edytuj

  • Zbigniew Palka, Andrzej Ruciński: Niekonstruktywne metody matematyki dyskretnej. Wyd. I. Warszawa: WNT, 1996. ISBN 83-204-1930-1.