Ludwik Sforza

(Przekierowano z Ludovico Sforza)

Ludovico Sforza, zwany Ludovico Il Moro lub Maur, znany także jako Ermelino (z wł. gronostaj), (ur. 27 lipca 1452, zm. 27 maja 1508) – książę Mediolanu 14941499, syn Francesco I Sforzy i Bianki Marii Visconti. Młodszy brat Galeazzo Marii Sforzy.

Ludwik Sforza
Ilustracja
ilustracja herbu
podpis
regent Mediolanu
Okres

od 7 października 1480
do 21 października 1494

Poprzednik

Bona Sabaudzka (jako regentka)

Następca

On sam (jako książę)

książę Mediolanu
Okres

od 21 października 1494
do 6 września 1499

Poprzednik

Gian Galeazzo Sforza

Następca

Ludwik XII

książę Mediolanu
Okres

od luty 1500
do kwiecień 1500

Poprzednik

Ludwik XII

Następca

Ludwik XII

Dane biograficzne
Dynastia

Sforzowie

Data i miejsce urodzenia

27 lipca 1452
Vigevano

Data i miejsce śmierci

27 maja 1508
Zamek w Loches

Ojciec

Francesco I Sforza

Matka

Bianka Maria Visconti

Rodzeństwo

Galeazzo Maria Sforza

Żona

Beatrice d’Este

Dzieci

Maksymilian, Franciszek

W latach 148094 sprawował władzę jako regent małoletniego bratanka Gian Galeazzo Sforzy (ojca Bony Sforzy), a po jego śmierci został księciem Mediolanu. Był jednym z inspiratorów wyprawy króla Francji Karola VIII do Włoch z lat 1494-1495, która zapoczątkowała wieloletnie wojny włoskie. Początkowo był w sojuszu z Francją; gdy jednak Karol VIII w 1495 zajął Królestwo Neapolu, Ludovico przeszedł na stronę jego przeciwników, co zmusiło Karola do opuszczenia Włoch. W 1499 został pozbawiony władzy przez kolejnego króla Francji Ludwika XII, wspieranego przez Wenecję. W lutym 1500 odzyskał władzę w Mediolanie; jednak w kwietniu tego roku Francuzi raz jeszcze opanowali Księstwo, a sam Ludovico został przez nich ujęty i do śmierci więziony w zamku Loches w Turenii.

Jego żoną była Beatrice d’Este, córka Herkulesa I d’Este i Eleonory Aragońskiej. Przydomek Maura nadano mu ze względu na śniadą cerę. Był on bezwzględnym i pragmatycznym władcą renesansowym, a zarazem wybitnym mecenasem sztuki. Za jego panowania mediolański dwór stał się najświetniejszy w Europie, pracowali dla niego architekt Bramante i Leonardo da Vinci, który sportretował jego kochankę Cecylię Gallerani na obrazie Dama z gronostajem oraz nieślubną córkę Biankę na portrecie zwanym La Bella Principessa (pochodzącym prawdopodobnie z egzemplarza Sforziady przechowywanego w Bibliotece Narodowej w Warszawie[1]).

Finansował budowy kanałów i fortyfikacji oraz urządzał wielkie festyny. Doprowadził do supremacji Mediolanu w stosunkach z państwami włoskimi (sojusz z Florencją). Wraz z końcem jego rządów Mediolan dostał się pod panowanie francuskie.

PrzypisyEdytuj

  1. Cotte Kemp ↓, Introduction.

BibliografiaEdytuj